Ναι, πέρασαν τρία χρόνια από τον θάνατο του Παναγιώτη Στεφανή. Και θα περάσουν τέσσερα και πέντε και δέκα και δεκαπέντε χρονια, μα ο Παναγιώτης δεν θα επιστρέψει.

Τρία χρόνια από τότε που ένας 16χρονος μαθητής πήγε σε πάρτι γενεθλίων, για να γιορτάσει δηλαδή τη ζωή ενός άλλου ατόμου, κι έχασε τη δική του. Τα γεγονότα γνωστά… 

Πέρασαν, λοιπόν, τρία χρόνια κι εμείς…ούτε λέξη. Όχι επειδή ξεχάσαμε, κάποιοι δεν τον ξεχάσαμε. Μα γιατί πλέον ίσως να μην υπάρχουν λέξεις να ειπωθούν. Υπάρχουν, όμως, λόγια και υποσχέσεις για να γίνουν πράξη ώστε να μην υπάρξει άλλος “Παναγιώτης”, να μην υπάρξει άλλο παιδί που θα υποφέρει ή και που τελικά θα οδηγηθεί στον θάνατο λόγω bullying.

Όπως συνήθως, έτσι και τώρα, όλα καταλήγουν στην παιδεία. Ενώ μιλάμε (;) για νόμους και ανάγκη εκσυγχρονισμού τους, ας εστιάσουμε στην παιδεία κι όχι μόνο αυτήν που προσφέρεται μέσα από τα σχολεία. Ας μιλήσουμε στα παιδιά (μας) ή καλύτερα ας τους δείξουμε με τη δική μας συμπεριφορά τον δρόμο της ενσυναίσθησης. Ας μην αφήσουμε τα “πειράγματα” να στιγματίσουν τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου.

Αυτό θα ήταν και το καλύτερο μνημόσυνο για τον Παναγιώτη. Αυτή είναι και η επιθυμία της οικογένειάς του.