ΑΝ ο τραγικός θάνατος του 10χρονου Σταύρου ανέδειξε τα τεράστια προβλήματα, αδυναμίες και ελλείψεις της δημόσιας υγείας αλλά και των σχολείων μας, τα οποία, όπως έγραφα και προ εβδομάδος, ανεξαρτήτως του ρόλου και των ευθυνών που είχε ή δεν είχε, στην περίπτωση εκείνη ο ανθρώπινος παράγοντας, είναι υπαρκτά, κανείς δεν αμφισβητεί και κανείς δεν διαφωνεί ότι χρήζουν άμεσης και ριζικής αντιμετώπισης, τα όσα ακολούθησαν τις επόμενες μέρες, ανάδειξαν άλλη μία τεράστια πληγή της κυπριακής κοινωνίας.

ΤΟΝ ΚΑΚΩΣ νοούμενο συνδικαλισμό στους διάφορους κλάδους του δημοσίου και την αντίληψη που επικρατεί ανάμεσα στους συνδικαλιστές αυτών των κλάδων, ότι οι τομείς τους είναι προσωπικά τους φέουδα και οι ίδιοι φεουδάρχες και τσιφλικάδες που μπορούν να κάνουν ότι γουστάρουν στα δικά τους τσιφλίκια.

ΟΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ των κυβερνητικών γιατρών αλλά και των δασκάλων, απέδειξαν τις προηγούμενες μέρες, ότι έτσι ακριβώς αντιλαμβάνονται και τον συνδικαλισμό αλλά και τους ευαίσθητους τομείς της υγείας και της εκπαίδευσης, που ο φορολογούμενος πολίτης τους αδροπληρώνει για να υπηρετούν.

ΕΠΙΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΣ πλήρη περιφρόνηση προς την κοινωνία και αδιαφορώντας προκλητικά για τον άδικο θάνατο ενός 10χρονου παιδιού, οι μεν γιατροί έκλεισαν τα νοσηλευτήρια εν μϊά νυχτί, οι δε δάσκαλοι απειλούν και εκείνοι με μέτρα, για να προστατέψουν, όπως πιστεύουν, 2-3 μέλη τους, εναντίον των οποίων διερευνώνται ευθύνες για το τραγικό περιστατικό.

ΥΠΟΚΙΝΟΥΜΕΝΕΣ από το δόγμα, ότι «όλοι φταίνε σε αυτό τον τόπο, εκτός από εμάς», οι ηγεσίες της ΠΑΣΥΚΥ και της ΠΟΕΔ, απέδειξαν ότι ζουν σε ένα δικό τους κόσμο, και ότι το μόνο που τις ενδιαφέρει είναι τα συμφέροντά τους. Και με τους άστοχους και ανεύθυνους χειρισμούς τους έχασαν και χάνουν, το όποιο δίκαιο πιθανόν και να έχουν, σε άλλα σοβαρότερα ζητήματα και προβλήματα.

ΑΝΤΙ να αφήσουν την δικαιοσύνη και τα άλλα αρμόδια όργανα και θεσμούς της πολιτείας να διερευνήσουν ανεπηρέαστα και ελεύθερα τα γεγονότα και αν αποδείξουν ευθύνες να προχωρήσουν και στις επιβεβλημένες τιμωρίες και αντί να πρωτοστατούν και να απαιτούν την απομάκρυνση από τους ευαίσθητους τομείς της υγείας και της παιδείας, προσώπων που αποδεδειγμένα θα διαπιστωθεί ότι είναι ακατάλληλα για τις θέσεις που κατέχουν, απλώνουν εκ προοιμίου ασπίδα προστασίας σε κάθε μέλος τους και ασκούν πίεση στην διερεύνηση των γεγονότων, εκβιάζοντας με μέτρα.

ΚΑΙ ΤΟ κάνουν αυτό με ελαφριά την καρδία και για «ψύλλου πήδημα», για ένα και μοναδικό λόγο: Γιατί ως δημόσιοι υπάλληλοι αισθάνονται απόλυτα προστατευόμενοι και κατοχυρωμένοι να κλείνουν όποτε γουστάρουν νοσοκομεία και σχολεία, χωρίς να έχουν την παραμικρή επίπτωση και συνέπεια.

ΑΣ μας πουν όμως ο κ. Κούμας και ο κ. Φυλακτού, αν δεν ήταν οι ίδιοι και τα μέλη τους εξασφαλισμένοι ως δημόσιοι υπάλληλοι, αν θα έκλειναν κάθε λίγο και λιγάκι τις επιχειρήσεις που δούλευαν, γνωρίζοντας ότι την επομένη θα βρίσκονταν το πιθανότερο στον δρόμο, ή ακόμη αν οι ίδιοι προσωπικά θα ήταν καν συνδικαλιστές, υπό τέτοιες προϋποθέσεις;

ΚΑΙ ΑΣ μας πουν επίσης αν στην συγκεκριμένη περίπτωση, δεν ήταν με τον ένα ή άλλο τρόπο, εμπλεκόμενα ή επηρεαζόμενα μέλη τους, αν θα έκαναν ότι έκαναν, ή αν θα φώναζαν, όπως φωνάζουν τώρα;

Ο ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ κύριοι, δεν είναι ψευτομαγκιές, εκ του ασφαλούς. Είναι πολύ σοβαρή και υπεύθυνη υπόθεση και στην συγκεκριμένη περίπτωση με την ανευθυνότητα και υποκειμενικότητα που ενεργήσατε και ενεργείτε, αποδείξατε, ότι δυστυχώς αυτό, ούτε το γνωρίζετε, ούτε το εξυπηρετείτε.