ΑΥΤΕΣ τις μέρες συμπληρώνουμε δυστυχώς οκτώ ολόκληρους μήνες πλήρους απραξίας και στασιμότητας στο κυπριακό. Από το ξημέρωμα της 7ης Ιουλίου 2017 που έπεσε, με τον τρόπο που έπεσε, η αυλαία της Διεθνούς Διάσκεψης του Κραν Μοντάνα, μέχρι και σήμερα, καμία κίνηση, καμία πρωτοβουλία, καμία επικοινωνία και καμία συζήτηση, ανάμεσα στις δύο πλευρές.

ΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ όσοι έχουν λόγο και ρόλο στην επίλυση του κυπριακού και τον τερματισμό της κατοχής και διαίρεσης αυτού του τόπου, έχουν πέσει σε παρατεταμένη χειμερία νάρκη. Και όταν λέω όλοι, εννοώ όλοι. Και εντός και εκτός Κύπρου. Και οι άμεσα εμπλεκόμενοι και εκείνοι που μπορούν να βοηθήσουν να σπάσει το σημερινό αδιέξοδο.

ΜΟΝΑΔΙΚΗ αχτίδα μέσα σε αυτή την βαριά καταχνιά που έπεσε πάνω στο κυπριακό, η ιδέα για ένα κοινωνικό δείπνο ή γεύμα, ανάμεσα στους ηγέτες των δύο κοινοτήτων, ως μία πρώτη προσπάθεια να βρεθούν μετά από τόσους μήνες πρόσωπο με πρόσωπο, να συνομιλήσουν, να δώσουν εξηγήσεις ο ένας στον άλλο για πράγματα που σκίασαν την άριστη, μέχρι πριν από ένα χρόνο μεταξύ τους σχέση, και να σπάσουν τον πάγο, ούτως ώστε όταν έλθει, αν έλθει, επιτέλους η ώρα που θα ξανακαθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων να μπορούν και πάλι να εμπιστευτούν ο ένας τον άλλο και να τον ξαναδούν ως σύμμαχο και συνοδοιπόρο στην προσπάθεια εξεύρεσης λύσης και όχι εχθρό.

ΟΜΩΣ ΑΚΟΜΗ και αυτό, η ιδέα δηλαδή μίας κοινωνικής συνάντησης των δύο ηγετών, βρίσκει κάποιους, μέσα στην ε/κ κοινότητα παρακαλώ, σφόδρα αντίθετους και πολέμιους. Δύο τουλάχιστον κόμματα, η ΕΔΕΚ και οι Οικολόγοι, θεωρούν με ανακοινώσεις, όχι μόνο αχρείαστο αλλά και επιζήμιο ένα τέτοιο δείπνο ή γεύμα και ζητούν, από τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, να μην συναινέσει και να μην πάει σε μία τέτοια συνάντηση.

ΘΕΩΡΟΥΝ δηλαδή, ότι η πλήρης απομόνωση των δύο κοινοτήτων και η απουσία, ακόμα και σε κοινωνικό επίπεδο, κάθε επαφής, επικοινωνίας και διαλόγου, είναι καλύτερη, προτιμότερη και εξυπηρετεί τα πραγματικά συμφέροντα αυτού του λαού!

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ αν η τοποθέτηση τους αυτή δεν προκαλεί ούτε εντύπωση, ούτε έκπληξη, δεν μπορεί να αφήνεται απαρατήρητη. Όπως ούτε φυσικά και οι άλλες πρόσφατες μεγαλοφυείς προτάσεις, και αυτών και άλλων, να κλείσουμε οδοφράγματα και να αφαιρέσουμε τα διαβατήρια, από Τουρκοκύπριους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας, ως αντίποινο, τάχατες, για τις τουρκικές προκλήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ.

ΚΑΙ ΑΥΤΟ όχι γιατί τέτοιες απόψεις αντέχουν ή αξίζουν κάποιας σοβαρής αντιμετώπισης, αλλά γιατί αποδεικνύουν κάτι που έχω ξαναπεί, πιστεύω βαθύτητα και θα επαναλάβω:

ΟΤΙ ΜΙΑ από τις μεγαλύτερες κατάρες αυτού του τόπου είναι ότι υπάρχουν πολιτικές «δυνάμεις», που βολεύονται και επιλέγουν την συνέχιση και διαιώνιση της κατοχής και της διαίρεσης και απεχθάνονται και αντιμάχονται με κάθε ευκαιρία και τρόπο, οτιδήποτε μπορεί να ξαναφέρει τις δύο κοινότητες και πάλι κοντά.

ΚΑΙ ΑΥΤΟ είναι και ένας από τους λόγους που, όλοι οι τρίτοι που ενεπλάκησαν στην προσπάθεια επίλυσης του κυπριακού, έχουν ρίξει πλέον μαύρη πέτρα πίσω τους και δεν αγοράζουν ούτε και βερεσέ, τα περί επιθυμίας και ετοιμότητας μας για ειλικρινή και έντιμη διαπραγμάτευση.