Λεωφόρος Κυριάκου Μάτση*, απόγευμα Παρασκευής. Η ώρα πλησιάζει τις 3.30 και γίνεται ο κακός χαμός με την κυκλοφοριακή κίνηση. Χρειάζεται να διαθέτεις ιώβειο υπομονή για να διασχίσεις τη λεωφόρο τέτοια ώρα κάθε μέρα. Αλλά ειδικά την Παρασκευή πρέπει να αντλήσεις απ’ τα έγκατα της ψυχής σου γαϊδουρινή υπομονή… Αν την βρεις. Αν σου έχει απομείνει μια στάλα μετά από μία κουραστική μέρα, μία κουραστική εβδομάδα.

Βρίσκομαι, λοιπόν, μέσα σε αυτή την κατάσταση. Με τα οχήματα να πηγαίνουν σημειωτόν. Αρνούμαι να νευριάσω. Το παλεύω με αποφασιστικότητα. Είναι μία άσκηση που κάνω σχεδόν κάθε Παρασκευή την ώρα που φεύγω απ’ το σταθμό για να πάρω το παιδί απ’ τον βρεφοκομικό σταθμό. Επαναλαμβάνω σαν μάντρα τα λόγια του τραγουδιού που παίζει στο ραδιόφωνο μπας και περάσει γρηγορότερα η ώρα, μπας και βγω αλώβητη, μπας και προλάβω και πάω μια φορά στην ώρα μου. 

Αλλά και να θες ν’ αγιάσεις δεν σ’ αφήνουν τα όσα συμβαίνουν στο δρόμο. Με αυτό που αντικρύζω τρελαίνομαι. Τα νεύρα μου τσατάλι. Δύο οχήματα εταιρείας που κατά τα άλλα έπρεπε να είναι τύπος και υπογραμμός σε σχέση με την τήρηση των κανόνων οδικής κυκλοφορίας – αφού είναι η δουλειά τους να βρίσκονται συνέχεια στο δρόμο – έχουν φράξει το πεζοδρόμιο. (Για άλλη μια φορά… Τις προάλλες ο οδηγός στον οποίο έκανα παρατήρηση μου αντέτεινε πως το πεζοδρόμιο είναι δικό του! Του ανήκει δικαιωματικά!)

Τι συνέβη που με έβγαλε εκτός εαυτού: Δύο γυναίκες με παιδικό καροτσάκι – το ένα διπλό για μεταφορά διδύμων –  κατεβαίνουν στο οδόστρωμα την ώρα που τα αυτοκίνητα είναι πηγμένα στην κίνηση. Για να μπορέσουν να συνεχίσουν την πορεία τους στον ασφαλή – λέμε τώρα- χώρο για τους πεζούς, πρέπει να κατέβουν στο δρόμο θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια των ιδίων και των παιδιών τους!

Εξοργίζομαι. Παίρνω αμέσως τηλέφωνο στα γραφεία της εταιρείας. Ζητώ να με συνδέσουν με το κατάστημα Λευκωσίας. Απαντά η υπάλληλος. Της λέω με καλό τρόπο τα γεγονότα. «Μα πρέπει να ξεφορτώσουν. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Μόνο για πέντε λεπτά»… Προφάσεις εν αμαρτίες. Η κοπέλα παίζει ακόμη περισσότερο με τα νεύρα μου. Αγριεύω. «Τι δεν καταλαβαίνεις κυρία μου; Τρία παιδιά και δυο μαμάδες μπαίνουν σε κίνδυνο επειδή εσείς πρέπει να ξεφορτώσετε; Το πεζοδρόμιο, το λέει η λέξη, ελληνικά μιλάμε, ανήκει στους πεζούς. Δεν ανήκει στα αυτοκίνητα. Να τα μετακινήσετε αμέσως της λέω κατηγορηματικά»… Δεν είναι διαταγή. Είναι προσταγή, ηθική επιταγή είναι. Την ώρα που ξαναπερνώ απ’ το αντίθετο ρεύμα πια, στο δρόμο για το σπίτι, το ένα από τα αυτοκίνητα έχει ξεφορτώσει και έχει κατέβει απ’ το πεζοδρόμιο. Σε κάποια στιγμή συναντιόμαστε. Βρίσκεται δίπλα μου. Ανοίγω το παράθυρο και του επαναλαμβάνω όσα είπα και στη συνάδελφό του. Αρνίν πασιήν.

Δυο εβδομάδες μετά, Τετάρτη πρωί, έτυχε να περνάω απ’ το σημείο. Τα οχήματα της εταιρείας έχουν φράξει ξανά το πεζοδρόμιο. Για ακόμα πέντε λεπτά! Ένας πεζός που περνά εκείνη την ώρα προτιμά να διασταυρώσει και να συνεχίσει στο απέναντι πεζοδρόμιο που είναι ελεύθερο από αυτοκίνητα. Ο άλλος απλώς παίρνει το ρίσκο και κατεβαίνει στον δρόμο.

Για πέντε λεπτά… Γιατί ο χρόνος της εταιρείας είναι πολύτιμος, αλλά τα ανθρώπινα δικαιώματα ασήμαντα και η ζωή τιποτένια.

*Κατά τα άλλα ο δρόμος έχει αναβαθμιστεί στη βάση των αρχών της βιώσιμης κινητικότητας με στόχο να δώσει χώρο στον πεζό και σε άλλες μορφές εναλλακτικής διακίνησης.