ΠΡΙΝ ΑΠΟ μερικές εβδομάδες, (στις 12 Μαρτίου) βλέποντας τον Τ/κ ηγέτη Μουσταφά Ακιντζί, να συνεχίζει να μην ανταποκρίνεται στην πρόσκληση του προέδρου Αναστασιάδη για ένα κοινωνικό δείπνο μεταξύ τους, αλλά και να δείχνει ότι κινείτο σε μία λογική, ότι είναι άσκοπη πλέον, η οποιαδήποτε νέα προσπάθεια στο κυπριακό, εξέφραζα την απογοήτευση μου προς το πρόσωπό του, και ως ένας Ε/κ, που πίστεψε και επένδυσε πάρα πολλά στην εκλογή του, έγραφα με κάθε ειλικρινά αλλά και πόνο ψυχής, από αυτήν εδώ τη στήλη: «Δυστυχώς όλα δείχνουν ότι ο Τ/κ ηγέτης είναι πλέον αλλού και ο Μουσταφά που ξέραμε και πιστέψαμε, δεν μένει πια… εδώ. Μοιάζει κάθε μέρα που περνά με ένα κουρασμένο πλέον παλληκάρι, που έχασε το όραμα που είχε για το μέλλον, που έχασε το πάθος, την ορμή και τόλμη που είχε, για τη λύση και επανένωση».

ΚΑΙ ΟΜΩΣ. Ενάμιση μήνα αργότερα ο Μουσταφά Ακιντζί, ήλθε με τη δήλωση-πρότασή του για άμεση «αποδοχή του πλαισίου Γκουτέρες και υπογραφή στρατηγικής συμφωνίας», να με διαψεύσει και να αποδείξει ακριβώς το αντίθετο, ότι δηλαδή, ο Μουσταφά που ξέραμε και πιστέψαμε, ευτυχώς «μένει… ακόμα εδώ».

ΚΑΙ Η ΑΞΙΑ και σημασία της κίνησής του αυτής δεν έγκειται μόνο στο ότι ικανοποιεί ένα, εδώ και καιρό, δικό μας αίτημα, (να δηλώσει δηλαδή η Τ/κ πλευρά ότι αποδέχεται το πλαίσιο Γκουτέρες), αλλά κυρίως στο ότι έγινε και ως απάντηση στις επίσημες πλέον πιέσεις που ασκεί η Άγκυρα στην Τ/κ ηγεσία, να εγκαταλείψει κάθε ιδέα και επιδίωξη ομοσπονδιακής λύσης στο κυπριακό και να συμπορευτεί μαζί της στην επιβολή «άλλων δρόμων», όπως η συνομοσπονδία ή τα δύο κράτη.

ΜΕ ΤΗ ΔΗΛΩΣΗ του εκείνη ο Μουσταφά Ακιντζί, δεν είπε απλά ένα «ναι» στη δική μας πλευρά, αλλά περισσότερο είπε ένα στεντόρειο και δυνατό «όχι», στην Άγκυρα και αυτό δείχνει ότι διατηρεί αναλλοίωτα και το πάθος και την ορμή του για τη λύση και επανένωση, αλλά και την τόλμη και τη διάθεση και κυρίως τα… κότσια, να αντισταθεί στις επιβουλές της Άγκυρας, κάτι που κανένας άλλος Τ/κ ηγέτης δεν αποτόλμησε ποτέ στο παρελθόν και για να είμαστε ειλικρινής και κανένας Ε/κ ηγέτης ίσως δεν θα αποτολμούσε ποτέ να κάνει απέναντι στην Ελλάδα, αν βρισκόταν σε ανάλογη θέση

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ πετάμε όμως στα σύννεφα αυτό σε καμία φυσικά περίπτωση δεν απλοποιεί τα πράγματα στο κυπριακό. Αντίθετα τα περιπλέκει ίσως και περισσότερο, αφού είναι αυτονόητο, ότι χωρίς τη συγκατάθεση και της Άγκυρας, το κυπριακό δεν λύνεται. Και ούτε και η δήλωση Ακιντζί περί αποδοχής του πλαισίου Γκουτέρες αρκεί, αν δεν μετουσιωθεί σε πράξη.

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ωστόσο αυτού, αυτή την κρίσιμη ώρα, που όλα δείχνουν να βαδίζουμε ολοταχώς προς τη διχοτόμηση, η τοποθέτηση αυτή του κ. Ακιντζί, δημιουργεί νέα δεδομένα και μία νέα βάση να ξαναπάρουν την πρωτοβουλία των κινήσεων τα κυπριακά μέρη του κυπριακού και να υποχρεώσουν και τις «μητέρες πατρίδες» να ταυτιστούν με τη δική τους θέληση και επιθυμία.

ΓΙ ΑΥΤΟ και δικό μας χρέος και υποχρέωση, είναι να δείξουμε έμπρακτα και με ανάλογη τόλμη και αποφασιστικότητα και στον Τ/κ ηγέτη, ότι εκτιμούμε και αξιολογούμε σωστά την κίνησή του και ότι σε αυτόν το δύσκολο δρόμο που επέλεξε, είμαστε δίπλα και μαζί του αλλά κυρίως να στείλουμε το μήνυμα, προς πάσα κατεύθυνση, όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται και χωρίς τα διάφορα «ναι μεν αλλά», ότι και εμείς κινούμαστε στον ίδιο ακριβώς αστερισμό και είμαστε και οι δύο κοινότητες αποφασισμένες και έτοιμες να πάρουμε επιτέλους το μέλλον του τόπου μας, στα δικά μας χέρια.