Ο μέσος της Μάντσεστερ Σίτι, Ρόδρι, έριξε τη… βόμβα, λέγοντας ότι οι παίκτες είναι «κοντά» στο να προχωρήσουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις λόγω του αυξημένου φόρτου εργασίας τους. Ο Ισπανός μέσος έπαιξε 63 παιχνίδια για το σύλλογο και τη χώρα του την περασμένη σεζόν και αγωνίστηκε για 6.107 λεπτά μεταξύ Ιουλίου 2023 και Ιουλίου 2024, συμπεριλαμβανομένων των φιλικών αγώνων προετοιμασίας.Μίλησε μία ημέρα αφότου ο τερματοφύλακας της Λίβερπουλ, Άλισον, δήλωσε ότι οι παίκτες δεν εισακούονται και ότι κανείς δεν είναι κοντά σε λύση για το υπερφορτωμένο πρόγραμμα. Μια πρόσφατη έκθεση ανέφερε ότι η «κόκκινη γραμμή» της …ευημερίας των παικτών ήταν το πολύ 50 έως 60 αγώνες ανά σεζόν, ανάλογα με την ηλικία του παίκτη.Αλλά είναι πιθανή η απεργία; Είναι καν δυνατή; Ποιες είναι οι νομικές λεπτομέρειες πίσω από όλα αυτά; Το BBC Sport έριξε μια ματιά σε μερικά από τα ερωτήματα.Μια πρόσφατη μελέτη του φόρτου εργασίας των παικτών από το Παρατηρητήριο Ποδοσφαίρου CIES – μια ερευνητική ομάδα του Διεθνούς Κέντρου Αθλητικών Σπουδών – έδειξε ότι οι περισσότεροι σύλλογοι δεν παίζουν περισσότερους αγώνες ανά σεζόν από ό,τι πριν από 12 χρόνια. Η έκθεση ανέφερε ότι μόνο το 0,31% των παικτών έπαιξε σε 61 ή περισσότερα παιχνίδια, άλλο ένα 1,8% έπαιξε 51-60 παιχνίδια και ένα άλλο 6,8% έπαιξε 41-50 παιχνίδια τη σεζόν.Διαπίστωσε ότι μεταξύ 2012 και 2024, ο μέσος αριθμός αγώνων ανά σύλλογο ανά σεζόν ήταν λίγο πάνω από 40, με περίπου το 5% των συλλόγων να παίζουν 60 ή περισσότερα παιχνίδια ανά σεζόν. Εξετάστηκε ο φόρτος εργασίας μεταξύ 18.000 και 21.000 επαγγελματιών ποδοσφαιριστών σε 40 πρωταθλήματα για 12 χρόνια, διαπιστώνοντας έναν μέσο όρο 22,7 αγώνων ανά παίκτη. Τα λεπτά συμμετοχής παρέμειναν σε μεγάλο βαθμό σταθερά.
Επιστρέφοντας στην … απειλή δια στόματος Ρόδρι, στην πράξη, η απεργία θα είναι η έσχατη λύση, αν συντονιστεί μέσω της Ένωσης Επαγγελματιών Ποδοσφαιριστών ή της Fifpro, καθώς υπάρχουν σημαντικά νομικά εμπόδια που πρέπει να ξεπεραστούν για να υπάρξει νόμιμη απεργία, συμπεριλαμβανομένης της ψηφοφορίας προς όλα τα μέλη και της ειδοποίησης των συλλόγων της Premier League. Η PFA – η ένωση επαγγελματιών ποδοσφαιριστών- για παράδειγμα, επιδιώκει συνήθως την επίλυση των διαφορών μέσω διαπραγματεύσεων και όχι μέσω απεργιών. Ιστορικά, οι ποδοσφαιριστές έχουν αποφύγει την απεργία υπέρ των συλλογικών διαπραγματεύσεων και της πίεσης μέσω του σωματείου τους.Επιπρόσθετα, η απεργία είναι ελαφρώς πιο περίπλοκη σύμφωνα με το βρετανικό εργατικό δίκαιο. Εφόσον πληρούνται ορισμένες νομικές προϋποθέσεις, οι παίκτες μπορούν να απεργήσουν και δεν μπορούν νομικά να εξαναγκαστούν να παίξουν. Οι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι θα μπορούσαν, ωστόσο, να αποφασίσουν να μην τους πληρώσουν κατά τη διάρκεια της απεργίας ή να τους μηνύσουν για παραβίαση της σύμβασης. Εάν η απεργία δεν πληροί τις νομικές προϋποθέσεις, οι παίκτες θα μπορούσαν να τιμωρηθούν πειθαρχικά ή ακόμη και να λυθεί το συμβόλαιο τους.Ρεαλιστικά όμως, αυτό δε θα συμβεί στην πράξη. Για παράδειγμα, δεν μπορούμε να φανταστούμε τη Μάντσεστερ Σίτι να απολύει έναν παίκτη του διαμετρήματος και του κόστους του Ρόδρι, κάτι που θα επέτρεπε σε έναν σύλλογο όπως η Ρεάλ Μαδρίτης να τον αποκτήσει ενδεχομένως με ελεύθερη μεταγραφή. Είναι πιο πιθανό οι σύλλογοι να στηρίξουν τους παίκτες.Συνήθως, τα συμβόλαια των ποδοσφαιριστών δεν έχουν ειδικές διατάξεις που να επιτρέπουν την απεργία, την απόσυρση της εργασίας ή την άρνηση να παίξουν – και επομένως θα μπορούσε να αποτελεί παραβίαση του συμβολαίου, εκτός εάν υπάρχει νομικά δικαιολογημένος λόγος. Επίσης, τα συμβόλαια είναι πιθανό να έχουν ρήτρες σχετικά με τις περιόδους ανάπαυσης και ανάκαμψης μεταξύ των αγώνων. Αυτές συνήθως συνδέονται με τους κανονισμούς της FIFA και της UEFA.
