Ο οποιοσδήποτε άνθρωπος της γης μπορεί να φονεύσει. Ουσιαστικά όχι επί πληρωμής αλλά εν βρασμώ ψυχής.

Στις Φυλακές Κύπρου λ.χ. είναι διάφορα τα περιστατικά που συγκλόνισαν το παγκύπριο. Το μυαλό δηλ. την ώρα που σάλεψε γονάτισε πάνω από το σώμα του οικείου του/της προσώπου είτε ήταν σύζυγος είτε η ίδια τους η μάνα είτε ο πατέρας τους είτε ο αδερφός είτε το μονάκριβο παιδί τους είτε κάποιος γνωστός με τρομερή σύνδεση και ακολούθως μαχαίρωσαν αλλεπάλληλα. Αλλιώς το θύμα πυροβολήθηκε ή υπήρξε πνιγμός μέχρι θανάτου. Οπωσδήποτε η πράξη ενός φονιά είναι αναμφίβολα καταδικαστέα. Το έγκλημα όμως γιατί διεπράχθη; Πέραν από τις διαφορές μεταξύ θύματος και θύτη ποιος είναι ο κύριος ένοχος; Μα η κοινωνία φυσικά.

Κάποτε ένας μεγάλος Γάλλος συγγραφέας, ο Βίκτωρ Ουγκώ, έγραψε:

“Η κοινωνία προετοιμάζει το έγκλημα. Ο εγκληματίας το διαπράττει.”

Πράγματι, η κοινωνία είναι ο βασικότερος θύτης. Εκείνη η ψεύτικη, η υποκριτική που τα ανομήματά της σε βάρος των υποψήφιων θυμάτων της -δηλ. αυτών που από θύματα του σάπιου κατεστημένου και της σκληρής νοοτροπίας έγιναν θύτες- αναβλύζουν λοιπόν μια δυσάρεστη οσμή. Ένας υποχθόνιος σατανικός ρόλος με τον ακραίο πολλές φορές και θανάσιμο συνδυασμό κράτους-πολιτείας-κοινωνίας ο οποίος καταλήγει καταστρεπτικός για οποιονδήποτε πολίτη κάνει από παιδί όνειρα να ζήσει αξιοπρεπώς. Αυτοί οι τρεις μακάβριοι και σιωπηλοί ένοχοι που σκοτώνουν τις ανθρώπινες συνειδήσεις, που τις κάνουν να μισήσουν τον εαυτό τους τον ίδιο, που τις κάνουν κιόλας να μην είναι πλέον σε θέση να σηκώσουν το βάρος μιας αδικίας κατάφορης, που τις ωθούν στο στυγερό έγκλημα. Πώς; Φορτώνουν τον καθένα με το σύνδρομο της στέρησης και μέσα σε καταθλιπτικές καταστάσεις, με ένα σωρό κόμπλεξ κατωτερότητας ή ανωτερότητας, άλλες φορές με άδεια τσέπη, με δεκάδες ψυχολογικά, με αισθήματα ζήλειας ή ακόμη και φθόνου. Γιατί με κεράτωσε; Γιατί με ξυλοκοπεί άγρια; Γιατί με πουλά; Γιατί με βίασε; Γιατί μου έφαγε την περιουσία μου; Γιατί ο άλλος έχει πιο πολλά από εμένα; Γιατί μπλέχτηκε στα ναρκωτικά; Γιατί άρπαξε όλη την περιουσία των γονιών μας; Γιατί;

Και το ένα κοινωνικό θύμα απόρησε από το άλλο κοινωνικό θύμα και στο τέλος έγινε στην κυριολεξία ο ένας φονιάς. Στο τέλος, τον/την έπιασε μια μανία και μια τρέλα και τον έσφαξε ή τον έπνιξε ή τον πυροβόλησε χωρίς ίχνος οίκτου. Ακολούθως, δικαστήριο και φυλακή. Δικαίως βέβαια. Όμως την κοινωνία, το κράτος και την πολιτεία ποιος θεσμός θα τους δικάσει;; Δυστυχώς ουδείς.

Και μέχρι το επόμενο έγκλημα πάθους ή μίσους…