Ο χρόνος έχει 365 ημέρες. Σιγά την διαπίστωση θα πει κάποιος. Είναι ωστόσο σχετική με το σημερινό άρθρο. Αφορά τη χρήση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, ή ΑΠΕ όπως μάθαμε να τις λέμε. Το 91% της ενέργειας που παράγουμε σήμερα στην Κύπρο για σκοπούς ηλεκτροδότησης προέρχεται από την χρήση μαζούτ.
Το κόστος αγοράς από την Κυπριακή Δημοκρατία ξεπερνά τα 700 εκατομμύρια κάθε χρόνο. Σχεδόν το 6% του ΑΕΠ. Βεβαίως το κράτος παίρνει πίσω αυτά τα χρήματα μέσω των λογαριασμών της ΑΗΚ. Το θέμα όμως δεν είμαι ποιος θα πληρώσει τη… λυπητερή , αλλά ότι αυτά τα χρήματα στοιχίζουν γενικά στην Κυπριακή Δημοκρατία. Την απάντηση στο πρόβλημα τη γνωρίζουμε όλοι και λέγετε ΑΠΕ.
Μπαίνουμε σιγά σιγά στο 2019 και ακόμα δεν καταφέραμε να φτάσουμε το 10% στην χρήση των ανανεώσιμων πηγών. Να μην ξεχνούμε μάλιστα ότι από το 2020 θα αρχίσουμε να πληρώνουμε πρόστιμο για κάθε μέρα που θα είμαστε εκτός στόχου, ο οποίος στόχος καθορίστηκε από την Ε.Ε το 16%.
Προσωπικά θεωρώ ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι το πρόστιμο, αλλά το γεγονός ότι δεν αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη αύξησης της χρήσης των ΑΠΕ. Δεν μπορεί να χωρέσει ο ανθρώπινος νους το γεγονός ότι σε μια χώρα με 340 ημέρες ήλιο τον χρόνο (οι συννεφιασμένες χειμερινές μέρες δεν είναι πάνω από 25) δεν μπορούμε να φτιάξουμε μεγάλες μονάδες φωτοβολταικών που να παράγουν τις αναγκαίες γιγατοβατώρες. Δεν γίνεται να μην μπορούμε να φτιάξουμε αιολικά πάρκα μεγάλης ισχύος. Αν καταφέρουμε να αξιοποιήσουμε τις ΑΠΕ στην Κύπρο, θα έχουμε πολλαπλά οφέλη.
Το κράτος θα γλυτώνει δεκάδες εκατομμύρια από την μη αγορά μαζούτ, θα αποφύγουμε επίσης τα πρόστιμα της Ε.Ε, οι λογαριασμοί της ΑΗΚ θα είναι πιο φθηνοί, τα νοικοκυριά θα ωφεληθούν και ως φυσικό επακόλουθο θα κερδίσει ολόκληρη η οικονομία. Όλοι – ή έστω όσοι ασχολούμαστε με το θέμα- γνωρίζουμε ότι υπάρχουν συμφέροντα που δυσκολεύουν τον ορθό προγραμματισμό. Μια κυβέρνηση όμως που θέλει να πάρει την χώρα μπροστά πρέπει να σπάζει τα κατεστημένα που δυσκολεύουν την ανάπτυξη. Διαφορετικά να το κλείσουμε το μαγαζί.
