«Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο». Το σύνθημα ήταν γραμμένο σε μια πάροδο της λεωφόρου Αλεξάνδρας στην Αθήνα. Παλιό. Τόσο παλιό που γράφτηκε με πινέλο και μπογιά. Πριν, δηλαδή, την εποχή των σπρέι. Αυτοί οι φιλόσοφοι των τοίχων έχουν τόσα πολλά να πουν. Και, συνήθως, πολύ περισσότερα από τα προφανή. Η ομορφιά λοιπόν θα σώσει τον κόσμο. Κι είναι σαφές πως αυτή η ομορφιά είναι κάτι βαθύ, κάτι μεγάλο. Κρύβεται πίσω από τις βιτρίνες και πολύ συχνά δεν έχει καμία σχέση με αυτές. Άλλο το ωραίο και άλλο το όμορφο. Αυτό το δεύτερο θέλει καθαρή ματια, θέλει καλή διάθεση για να το δεις, να το ανακαλύψεις. Ένα φυτό που ξετρυπώνει από τη σχισμή του παλιού τοίχου, είναι μια εικόνα όμορφη. Κι ας μη συνοδεύεται από κάποιο εντυπωσιακό λουλούδι. Ένα γλυκό χαμόγελο είναι πολύ πιο ισχυρό από την όποια εξωτερική εμφάνιση που τα διάφορα «top model shows» προσπαθούν να μας πλασάρουν. Και μια τρυφερή πράξη είναι τόσο όμορφη όσο το χάδι που αισθάνεται στην ψυχή εκείνος που την αντιλαμβάνεται.
Τα σκεφτόμουν όλα αυτά διαβάζοντας διάφορες αναρτήσεις το τελευταίο διάστημα με αφορμή την ανακοίνωση του Προέδρου ότι το κράτος θα μπορούσε να βοηθήσει τους πληγέντες από τις πλημμύρες Τουρκοκύπριους. Ή τα όσα γράφτηκαν για την όμορφη πράξη του Αβέρωφ Νεοφύτου να παραστεί στις κηδείες αυτών που πνίγηκαν. Τόσο άσχημοι ως άνθρωποι ανάμεσά μας! Τόσο μικρόψυχοι και τόσο παρανοϊκοί στην προσπάθειά τους να αποδείξουν ότι είναι κάτι, ότι εκπροσωπούν το αλάνθαστο, το δήθεν «πατριωτικό». Ζούμε, δυστυχώς, την εποχή που η εύκολη πρόσβαση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έδωσε βήμα στον κάθε κοινωνικά αγράμματο και στην ουσία απολίτιστο να βγάζει από μέσα του όλη την ασχήμια που έκρυβε όταν δεν είχε αυτή τη δυνατότητα. Με αποτέλεσμα, πολλές ασχήμιες να ανταμώνουν και να διαμορφώνουν ένα ρεύμα μισανθρωπίας, ανόητης περιχαράκωσης, εξυπνοβλακείας. Και, δυστυχώς, σε ένα κόσμο όπου η ανοησία κυριαρχεί, ο κάθε ανόητος αισθάνεται δημοφιλής.
Αν η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο, η ασχήμια είναι αυτή που σίγουρα θα τον καταστρέψει. Κι ήταν ασχήμια όλα αυτά τα ακραία, τα μισαλλόδοξα, τα παρανοϊκά που γράφτηκαν από κάποιους για τα δύο αυτά περιστατικά. Είναι άσχημοι ως άνθρωποι όλοι αυτοί και, ως τέτοιοι, σίγουρα δεν έχουν κάτι να πουν.
Ο κόσμος μας δεν έχει πια πολλά περιθώρια. Η ομορφιά του κινδυνεύει από την ασχήμια όσων τον μισούν...
