Στη διάρκεια του μισού και πλέον αιώνα ύπαρξης του Κυπριακού προβλήματος, αναπτύχθηκε μια μεγάλη αντίφαση στην επίσημη πολιτική της ελληνοκυπριακής πλευράς. Ενώ διαπραγματευόταν για μια ομοσπονδιακή λύση και ενώ δικαιολογημένα κατηγορούσε τον Ντενκτάς για τα εμπόδια που έθετε σε αυτή την προοπτική, την ίδια στιγμή καλλιεργούσε μονίμως τη θέση ότι «δεν πρόκειται να εγκαταλείψουμε ποτέ την Κυπριακή Δημοκρατία». Λογική θέση, όσον τουλάχιστον συνεχίζονται οι προσπάθειες επίλυσης του προβλήματος. Προβληματική, ωστόσο, ως προς τις εντυπώσεις που δημιουργεί τόσο εντός όσο και εκτός Κύπρου. Ειδικά εντός, από τη στιγμή που η Κυπριακή Δημοκρατία ταυτίστηκε οριστικά και αμετάκλητα με την ελληνοκυπριακή κοινότητα.
Και για να μην παρεξηγούμαστε, στόχος όλων των προσπαθειών ήταν η μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε ένα ομοσπονδιακό κράτος με τη συμμετοχή και των τουρκοκυπρίων. Το 2004, μέσα σε όλο εκείνο τον κυκεώνα που ξεσηκώθηκε με το σχέδιο Ανάν, θυμούμαι έκπληκτο τον τότε Πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο να αντιδρά έντονα διότι η Κυπριακή Δημοκρατία θα ονομαζόταν πλέον… «Ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία»! Εκείνη η ονομασία που έδινε το τότε σχέδιο ήταν ίσως η καλύτερη που μπορούσε να προκύψει μέσα από τη διαπραγμάτευση με την άλλη πλευρά η οποία θεωρούσε και θεωρεί «εκλειπούσα» την Κυπριακή Δημοκρατία. Ο όρος «Ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία», ικανοποιούσε σχεδόν στον απόλυτο βαθμό αυτό που ονομάζαμε «μετεξέλιξη».
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Κορυφή μέσω Γένοβας και περιμένει η Νάπολι
Ακούγοντας τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στις δηλώσεις του μετά τη χθεσινή παρέλαση, διαπιστώνω ξανά ότι η συγκεκριμένη αντίφαση -που δεν είναι λεκτική- συνεχίζεται. «63 χρόνια μετά, ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε είναι η Κυπριακή Δημοκρατία. Κι αυτή την Κυπριακή Δημοκρατία όχι μόνο θα την προστατεύσουμε αλλά θα την ενισχύσουμε ακόμα περισσότερο», δήλωσε ο κ. Χριστοδουλίδης. Και, επαναλαμβάνω, αυτή είναι μια ορθή θέση όσο συνεχίζεται η παρούσα κατάσταση στο Κυπριακό.
Ελπίζω μόνο αυτή η ολοένα και πιο έντονη πολιτική διακήρυξη που οικοδόμησε τα τελευταία χρόνια και έναν «κρατικό εθνικισμό», να μην εμπεδώνει ακόμα περισσότερο την πεποίθηση ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι αυστηρά ιδιοκτησία της ελληνοκυπριακής κοινότητας. Διότι, αυτό, θα σήμαινε ότι όλες οι καλές προθέσεις που εκφράζουμε για επίλυση του Κυπριακού, δεν είναι τίποτα άλλο από τη συγκεκαλυμμένη αποδοχή των σημερινών κατοχικών δεδομένων.
