Η αντιπαράθεση μερίδας Κυπρίων συμπατριωτών μας, για το εύρος της χρήσης της κυπριακής και της ελληνικής σημαίας, ξεφεύγει πολλές φορές από τα σωστά πλαίσια. Υπάρχουν διλήμματα και συζητήσεις για ποια από τις δύο σημαίες πρέπει να προβάλλεται περισσότερο, λιγότερο ή και καθόλου, στις διάφορες εκδηλώσεις και δραστηριότητές μας.
Το σίγουρο είναι ότι η ενίσχυση της κρατικής οντότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας αποτελεί το θεμέλιο στο οποίο στηρίζεται ο αγώνας μας για απαλλαγή από την κατοχή και η Ελλάδα είναι το βασικό μας στήριγμα στην προσπάθειά μας αυτή.
Η Τουρκία και η υποτελής σε αυτή διοίκηση στα κατεχόμενα, πολεμούν ανελέητα την κρατική οντότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας γιατί αποτελεί εμπόδιο στα άνομα σχέδιά τους για διαμελισμό της Κύπρου. Υπάρχει λόγος να βοηθούμε εμείς οι ίδιοι τις τουρκικές επιδιώξεις, απαξιώνοντας την σημαία του κυπριακού μας κράτους, μέλους των Ηνωμένων Εθνών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης;. Γιατί άραγε στα κατεχόμενα το 1983 προχώρησαν στην ανακήρυξη του ψευδοκράτους, δημιουργώντας παράλληλα άλλη σημαία από την τουρκική, για το παράνομο μόρφωμά τους, το οποίο δεν αναγνωρίζεται, πέραν από την Τουρκία;
Στην ανακήρυξη του προέδρου της Δημοκρατίας Νίκου Αναστασιάδη στις 4 Φεβρουαρίου 2018, οι διοργανωτές φρόντισαν και τοποθέτησαν στην εξέδρα το έμβλημα και τη σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας, αφού ήταν η μέρα της. Από εκεί κα πέρα ανάμεσα στον κόσμο της κερκίδας διέγνωσα μια προσπάθεια ανταγωνισμού όσον αφορά τον αριθμό των ελληνικών και κυπριακών σημαιών που θα μετέφεραν στο στάδιο «Ελευθερία Τάσσος Παπαδόπουλος», όπως γίνεται πολλές φορές και στα γήπεδα, όπου διεξάγονται ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις. Αυτός ο ανταγωνισμός για τις σημαίες είναι ανώφελος και ζημιογόνος. Η Κύπρος πορεύεται στο μέλλον ως ένα ανεξάρτητο κράτος, με την συμπαράσταση πάντα και της Ελλάδας. Ένα μέρος του κράτους μας βρίσκεται υπό τουρκική κατοχή, η άρση της οποίας πρέπει να αποτελεί κοινό στόχο για όλους μας.
Είναι γεγονός ότι μετά την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960 λίγοι από τους πολίτες της, πίστεψαν σε αυτή και αγάπησαν τη σημαία της. Οι λόγοι ήταν προφανείς, άλλος ήταν ο στόχος του αγώνα που προηγήθηκε και αλλού κατέληξε. Όπως και να τα έφερε η μοίρα η Κύπρος ως κράτος μέλος των ΗΕ και της ΕΕ ακολουθεί σήμερα, 58 χρόνια μετά το 1960, τη δική της πορεία. Αυτή την πραγματικότητα πρέπει να την δεχθούμε και να δούμε μπροστά το μέλλον. Η ενίσχυση της κρατικής μας οντότητας αποτελεί σήμερα εχέγγυο και για την επιβίωση του κυπριακού ελληνισμού στη γη των προγόνων του. Η διατήρηση και η ανάδειξη του ελληνικού πολιτισμού στην Κύπρο δεν συγκρούεται ποσώς με τα προαναφερόμενα.
Αν κάποιοι έχουν υπερβολικές «ανασφάλειες» για την ελληνικότητα τους, ας ψάξουν τις ρίζες τους και το γενεαλογικό τους δέντρο, μπορεί και να βρεθούν προ εκπλήξεως.
Την περασμένη Κυριακή μετά το τέλος ενός εθνικού μνημοσύνου συζήτησα με ένα φίλο κατά τα άλλα, ο οποίος ήταν επικριτικός για το γεγονός ότι σε μια προεκλογική συγκέντρωση για τις προεδρικές εκλογές της Κυπριακής Δημοκρατίας οι ελληνικές σημαίες ήταν ελάχιστες ως ανύπαρκτες. Όταν του ανέφερα για την ανάγκη να ενισχυθεί η κρατική οντότητα της Κύπρου, επεσήμανε πως στο παρελθόν από παιδιά άλλα πράγματα μας μάθαιναν, τα οποία είχαν να κάνουν με πολύ απαξιωτικές εκφράσεις για την κυπριακή σημαία. «Φίλε μεγαλώσαμε και πρέπει σκεφτόμαστε πιο ώριμα και να μην κολλούμε σε αυτά που μας μάθαιναν από παιδιά, αν ώριμα τα κρίνουμε εκ των υστέρων, ότι δεν ήταν τα σωστά». Με αυτά που λέω δεν υποστηρίζω τη μη χρήση της ελληνικής σημαίας, αλλά εκεί που πρέπει. Απλά τονίζω την ανάγκη ενίσχυσης της κρατικής μας οντότητας.
Είναι οξύμωρο να εκφράζουμε όλοι ικανοποίηση όταν μεμονωμένοι συμπατριώτες μας Τουρκοκύπριοι τολμούν και υψώνουν την κυπριακή σημαία στα κατεχόμενα και εμείς στις ελεύθερες περιοχές της Κυπριακής Δημοκρατίας να έχουμε αναστολές στο να πράξουμε το ίδιο.
