Η κυρία είχε μόλις δεχθεί την προσφορά του τραπεζίτη. Επτά χιλιάδες ευρώ! Έδειχνε πραγματικά μπερδεμένη. Αν μπορούσε κάποιος να μπει εκείνη τη στιγμή στο μυαλό της, σίγουρα θα έβλεπε χιλιάδες σκέψεις να περνούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, να συγκρούονται, να αλληλοαναιρούνται. «Μπορώ να φύγω με επτά χιλιαδες ευρώ που ποτέ δεν είχα», «μπορεί όμως να φύγω με 40 χιλιάδες που είναι ακόμα στο παιχνίδι», «κι αν το κουτί μου κρυβει το μεγάλο ποσό, δεν θα είναι κρίμα;», «αν πάλι τα χάσω όλα;»... Σε τέτοιες στιγμές ο άνθρωπος αναμετράται με πτυχές της προσωπικότητάς του που ίσως και να μην γνωρίζει. Σίγουρα δεν τις γνωρίζει γιατί μόνο τέτοια επιτακτικά διλήμματα είναι ικανά να τις αναδείξουν. Η κυρία άρχισε να ιδρώνει. Ειδικά όταν στ' αυτιά της ακούγονταν οι κραυγές του πλήθους «παίξε,παίξε...». Είναι κι αυτός ένας παράγοντας. Το περιβάλλον, η μάζα, ο όχλος. Σήκωσε αργά το χέρι, κτύπησε στο κουτί μία, δύο και... τρεις φορές. Θα συνέχιζε το παιχνίδι! Χειροκροτήματα και επευφημίες της κερκίδας τη γέμισαν με ενθουσιασμό. Γέλασε πλατιά κι έδειχνε σίγουρη πια πως θα τον στριμώξει τον τραπεζίτη.
Η επόμενη σκηνή έκρυβε την απόλυτη ανατροπή. Το μεγάλο ποσό έφυγε από το παιχνίδι και η κυρία έμεινε με ένα αμήχανο και παγωμένο χαμόγελο στα χείλη. Έτσι, για να κρύβει την απόγνωση και την ενδόμυχη αναγνώριση της προσωπικής ήττας σε όλα τα επίπεδα. Ίσως και της αναγνώρισης ενός κακού εαυτού που παρουσίασε σε δημόσια θέα. Το πλήθος έβγαλε ένα αναστεναγμό απογοήτευσης. Έμοιαζε να μην τον άκουσε καθώς είχε βυθιστεί στην οδυνηρή πια διαπίστωση. «Αυτή τη στιγμή θα μπορούσα να έχω σίγουρες τις επτά χιλιάδες... θα έκανε τόσα πολλά πράγματα». Οποία ειρωνία. Ο τραπεζίτης προτείνει τώρα, μάλλον χαιρέκακα, το ποσό των 800 ευρώ. Και η κυρία σπεύδει αμέσως να τα πάρει μην καταλήξει στο μηδέν. Ούτε που έλαβε υπόψιν πλέον τις φωνές του πλήθους. Ό,τι κι αν έλεγαν.
Ήταν ένα παιχνίδι του DEAL με τον Φερεντίνο. Από αυτά που ο (με δική του ευθύνη) χαμένος, θα ξεστομίσει στο τέλος «ούτε είχα, ούτε έχασα τίποτα». Ψεύτικη παρηγοριά που δεν θα καλύψει ποτέ το κενό που αφήνουν πίσω τους τα όσα μπορούσε κάποιος να κάνει με τα όσα του προτάθηκαν.
Κι αν στο παιχνίδι μπορεί να ακουστεί το «ούτε είχα, ούτε έχασα», στη ζωή τα πράγματα είναι πολύ πιο άγρια. Μπορεί να χάσεις κι αυτά που είχες αλλά και αυτα που έχεις. Κι ίσως στο τέλος δεν έχεις καν την ευκαιρία να αρπάξεις εκείνα τα ψίχουλα που θα σου προταθούν σαν μικρό βάλσαμο στην παταγώδη σου αποτυχία. Ας το έχουν αυτό υπόψιν τους κυριως όσοι διαχειρίζονται τις τύχες ενός ολόκληρου λαού. Κι ας το έχει υπόψιν και το πλήθος που συνήθως συναισθηματικά κραυγάζει χωρίς να αξιοποιεί τα ελάχιστα εστω ποσοστά λογικής που διαθέτει...
