Πριν ακόμα καθίσει η σκόνη που σήκωσαν στον ουρανό οι πρόσφατοι καταστροφικοί σεισμοί στην Τουρκία, η Αθήνα έσπευσε (πρώτη) να βοηθήσει τη γείτονα με ομάδες διάσωσης. Εκείνη η άμεση και σωστή κίνηση της ελληνικής κυβέρνησης, διαμόρφωσε έκτοτε ένα διαφορετικό πολιτικό σκηνικό. Περάσαμε (και περνούμε ακόμα) ένα ήρεμο καλοκαίρι, χωρίς προκλήσεις, παραβιάσεις, ένταση και πολεμική ρητορική. Οι δύο χώρες μετρούν ευχαριστημένες τα κέρδη από το μαζικό τουρισμό και δείχνουν, για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια, να αναλογίζονται τα ωφέλη της ειρήνης.

Φυσικά, οι σεισμοί έδωσαν την αφορμή να οικοδομηθεί το κλίμα που αναζητούσαν οι δύο κυβερνήσεις μέσα στις ευρύτερες γεωπολιτικές αλλαγές που συντελούνται. Κι ούτε κανείς είναι βέβαιος εάν και πόσο θα κρατήσει όλο αυτό. Είναι εδώ όμως που καταλαβαίνει κανείς πόση σημασία αποκτούν «μικρές» κινήσεις που ξεφεύγουν από τη λογική του σκακιού που διαμορφώνεται σε αποστειρωμένες αίθουσες κα σε στείρα μυαλά.

Κι ερχόμαστε τώρα σε κάτι πιο πρόσφατο. Στις δικές μας καταστροφικές πυρκαγιές στην επαρχία Λεμεσού. Η τουρκοκυπριακή πλευρά εκφράζει την ετοιμότητα να στείλει βοήθεια. Το κάνει μάλιστα μέσω της τεχνικής επιτροπής, προλαβαίνοντας τις αντιδράσεις περί τακτικών αναγνώρισης του ψευδοκράτους. Και ποια η δική μας απάντηση; «Ευχαριστούμε πολύ, αλλά αυτό που χρειαζόμαστε είναι εναέρια μέσα… κτλ, κτλ». Προφανώς και δεν θα άλλαζαν το σκηνικό τα δύο πυροσβεστικά οχήματα που θα έστελναν οι Τουρκοκύπριοι. Προφανώς και αυτό που χρειαζόμασταν ήταν αεροπλάνα και όχι επίγειες δυνάμεις.

Όταν όμως πασκίζεις -υποτίθεται- να διαμορφώσεις ένα καλύτερο κλίμα για την επανέναρξη της διαδικασίας επίλυσης του Κυπριακού, το μυαλό πρέπει να δουλεύει πολύ πέραν των επίσημων συναντήσεων και των επιτήδειων χειραψιών. Όταν εσύ είσαι αυτός που -υποτίθεται- σπρώχνει τα πράγματα, θα πρέπει τουλάχιστον να αντιλαμβάνεσαι ότι μεγαλύτερη αξία αποκτούν τα δύο πυροσβεστικά παρά ένα ανεπίσημο δείπνο των δύο ηγετών, μετά συζύγων. Ας έσμιγαν οι άνθρωποι (όσοι κι αν ήταν) σε μια κοινή προσπάθεια για την πατρίδα τους. Ας δημιουργούσαν ένα καλό προηγούμενο για να μην διαμαρτυρόμαστε κι εμείς κάθε φορά που οι άλλοι αρνούνται τη βοήθεια που προσφέρουμε. Ας δίναμε και μια ευκαιρία στα ΜΜΕ να μιλήσουν για κάτι θετικό αντί του μονίμως τοξικού κλίματος που καλλιεργούν.

«Ευχαριστούμε πολύ, αλλά…». Είμαι βέβαιος πως τα στείρα μυαλά, τα μονίμως βυθισμένα σε νομικισμούς και δήθεν υψηλής πολιτικής αντιλήψεις, επικράτησαν και αυτή τη φορά. Σαν και τότε που ο κόσμος έσμιγε στα οδοφράγματα και αυτοί, μέσα στις κλειστές και καλά κλιματιζόμενες αίθουσες, αποφάσιζαν πως η επίδειξη διαβατηρίου «θα οδηγήσει σε αναγνώριση του ψευδοκράτους»…

Αλήθεια, όμως, θα μας εξηγήσει κάποιος γιατί η πολιτική αντίληψη στα άνω δώματα της εξουσίας στερείται ακόμα -μισό σχεδόν αιώνα- της ελάχιστης έστω φαντασίας που ξεφεύγει από τα εγχειρίδια της στείρας θέωρησης που αναπτύχθηκε εδώ και χρόνια στο υπουργείο Εξωτερικών και όχι μόνο;