Του Ευάγγελου Αγαπίου

Μια διαφήμιση στο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision για μια πλατφόρμα αναζήτησης γενεαλογικού δέντρου, ήταν αρκετή για να πείσει τον Ανδρέα Περεντέ να ψάξει την βιολογική οικογένειά του, 30 χρόνια μετά την υιοθεσία του.

Η συγκεκριμένη εφαρμογή ήταν σπόνσορας στη eurovision και βλέποντας, είπαμε με τη γυναίκα μου να κατεβάσουμε την εφαρμογή και να κάμουμε τα τεστ DNA για την πλάκα.

Αφού καταχώρησε τα στοιχεία του η μηχανή αναζήτησης τον οδήγησε σε μια πρώτη του ξαδέρφη στην Αυστρία. Επικοινωνώντας μαζί της ήρθε σε επαφή με την βιολογική του οικογένεια στο Βουκουρέστι.

Advertisement

Η συνάντηση είχε γίνει μέσω μηνυμάτων και βιντεοκλήσεων. Η πρώτη στιγμή που με είδαν ήταν στο αεροδρόμιο. Είχαν δάκρυα χαράς μιας και αυτοί θυμόντουσαν ένα μωρό 1,5 χρονού και όταν πήγα ήταν ήδη 31.

Τελικά μέσα από ένα αστείο που ξεκίνησε από τον καναπέ του σπιτιού του ο Ανδρέας κατάφερε να εντοπίσει την οικογένεια του στη Ρουμανία, και να επιστρέψει έστω και για μερικές μέρες στο πατρικό του σπίτι, το οποίο είχε αποχωριστεί όταν ήταν μόλις 18 μηνών.

Advertisement

Έπιασαν τον Χρίστο τον γιο μου, τον αγκάλιασαν τον φιλούσαν. Μου έμεινε χαραγμένο στη μνήμη όταν με αγκάλιασαν όλοι μαζί και μου έλεγαν “Οβίντιου, Οβίντιου” ενώ εμένα με λένε Ανδρέα. Οβίντιου ήταν το όνομα που μου είχαν δώσει τότε.

Οι μνήμες ξύπνησαν και για τον κατά τρία χρόνια μεγαλύτερο του αδελφό ο οποίος ζούσε με την ελπίδα ότι κάποτε θα ανταμώσουν ξανά.

Ο βιολογικός αδελφός, ο Σορίν , του είπαν ότι είμαι εγώ και κατέβηκε και άρχισε να κλαίει μέσα στον Αυτοκινητόδρομο.

Έφυγε από τη Ρουμανία βάζοντας ένα στόχο. Να ταξιδέψουν στην Ευρώπη οδικώς με το επαγγελματικό φορτηγάκι της οικογένειας ώστε να δεθούν περισσότερο μεταξύ τους.

Για τον Ανδρέα τα τελευταία χρόνια μετά και την απόκτηση των δικών του παιδιών, στόχος ήταν να ψάξει για τις ρίζες του, δίνοντας μια δεύτερη ευκαιρία.

Η μητέρα όταν με είδε, έκλαψε αρκετά, είχε βουρκώσει και ζητούσε μια μεταμέλεια. Της είπα δεν είμαι εδώ για να σε δικάσω. Να δικάσω το κορίτσι που ήταν 17 χρονών τώρα που είναι 50. Δώσαμε μια δεύτερη ευκαιρία.