Του Νικόλα Ζαννέττου – [email protected]

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, η πολιτική ηγεσία του τόπου θα συμμετέχει στις εκδηλώσεις καταδίκης, μνημόσυνα πεσόντων και τρισάγια αγνοουμένων, προβαίνοντας σε δηλώσεις και ομιλίες αναφορικά με τη θλιβερή αυτή ημέρα για την Κύπρο και τον ελληνισμό. Ιδιαίτερα φέτος, η συμπλήρωση των 50 χρόνων από την τουρκική εισβολή του 1974, δίνει ένα διαφορετικό βάρος στις εκδηλώσεις αυτές. Σκεπτόμενοι πάντα όσους έδωσαν το ιερότερο πράγμα στην άνιση μάχη του 1974, όσους αγνοούνται μέχρι σήμερα, όσους έφυγαν από τη ζωή με το όνειρο να επιστρέψουν πίσω στα σπίτια τους αλλά και όσους εξακολουθούν να διαβιώνουν στους άθλιους συνοικισμούς, θα ανέμενε κανείς από την πολιτική ηγεσία του τόπου, πολύ περισσότερα πράγματα. 

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως η ευθύνη για τα δεινά που πέρασε και εξακολουθεί να περνάει ο τόπος, ανήκει κατά κύριο λόγο στην κατοχική δύναμη. 

Παράλληλα όμως, τα πολιτικά κόμματα στην πλευρά των Ελλήνων της Κύπρου, τα οποία στην πλειοψηφία τους συμμετείχαν κάποια στιγμή σε κυβερνήσεις από το 1974 και εντεύθεν, φέρουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης για το γεγονός ότι για χρόνια πουλούσαν ψεύτικες υποσχέσεις και απότυχαν να παράξουν πολιτικές που θα οδηγούσαν αν όχι στη συνολική λύση του κυπριακού, τουλάχιστον στη βελτίωση της υφιστάμενης κατάστασης. 

Σήμερα, 20 Ιουλίου του 2024, οι ελπίδες για μια αξιοπρεπή διευθέτηση έχουν ξεθωριάσει ενώ οι πολιτικοί ηγέτες 50 χρόνια μετά, δυσκολεύονται να συμφωνήσουν ως προς τον στόχο και τη μεθοδολογία για την επίτευξη του. Το περιεχόμενο των όσων δημόσια αλλά και ανεπίσημα βγαίνουν από τα στόματα των ηγετών μας, κινούνται στο πρίσμα των διαπιστώσεων που ο μέσος πολίτης ούτως ή άλλως μπορεί να προβεί. Απουσιάζει εν ολίγοις ένα ολοκληρωμένο σχέδιο, το οποίο θα επαναφέρει την ελπίδα για διόρθωση της προβληματικής κατάστασης που υφίσταται για μισό πλέον αιώνα. 

Οι διαπιστώσεις

– Όλοι γνωρίζουμε πως ο χρόνος λειτουργεί εις βάρος της ε/κ πλευράς, παράγει νέα τετελεσμένα και καθιστά τις προσπάθειες για επανέναρξη μιας διαπραγμάτευσης ακόμη δυσκολότερες.

– Όλοι γνωρίζουμε και χωνέψαμε διαβάζοντας και παρακολουθώντας τη συμπεριφορά της Τουρκίας ό,τι πρόκειται για μια χώρα με προβληματικές για το μέλλον του ελληνισμού αντιλήψεις και προσεγγίσεις οι οποίες παράγουν ανασφάλεια.

– Διαπιστώσαμε ακόμη ότι το ενδιαφέρον και η πίστη των ξένων για μια διευθέτηση, έχει ατονήσει και πως στον ορίζοντα διαφαίνονται ακόμα δυσκολότερες ημέρες για την Κυπριακή Δημοκρατία.

– Βιώσαμε ή διαβάσαμε για το πως όλες οι προηγούμενες προσπάθειες για επίτευξη μιας συμφωνίας για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία από επτά διαδοχικούς Προέδρους κατέρρευσαν.

– Είναι επίσης κατανοητό πως οι επικίνδυνοι ακροβατισμοί του παρελθόντος, η έλλειψη τόλμης σε κρίσιμα ορόσημα, η πολιτική μας αφέλεια και τα εγκληματικά μας πολιτικά σφάλματα οδήγησαν στο 1974 συνέβαλαν σε κάποιο βαθμό στη συντήρηση των κατοχικών δεδομένων επιτρέποντας στους εισβολείς να επιβάλουν νέα τετελεσμένα. 

Η απουσία οράματος

Όλα τα πιο πάνω, τα συζητήσαμε πολλές φορές και πιστεύουμε πια, πως η επανάληψη τους δεν εξυπηρετεί τον σκοπό που θα έπρεπε οι Ε/κ να είχαν θέσει από κοινού και να υπηρετούν με αφοσίωση και επιμονή. 

Σήμερα, 20 Ιουλίου του 2024, θα έπρεπε η πολιτική ηγεσία του τόπου να είχε κάνει μια προεργασία και να συμφωνούσε σε μια φρέσκα πορεία η οποία λαμβάνει υπόψη όλα τα πιο πάνω και με αφορμή τα 50 χρόνια να εμπνεύσει εκ νέου τον κυπριακό λαό προς την κατεύθυνση μιας ρεαλιστικής αντιμετώπισης των σημερινών δεδομένων. Αντιθέτως, αρκούμενοι στις διαπιστώσεις και στην προβολή διαφορετικών αναγνώσεων και αφηγημάτων, επαναλαμβάνουν εαυτούς παρά το γεγονός ότι η φετινή μαύρη επέτειος προβάλλεται ως σημαντικότερη λόγω της σημειολογίας των 50 ετών που συμπληρώθηκαν.

Κανείς δεν μπορεί να ενθυμηθεί πότε ήταν η τελευταία φορά που έπεσε στο τραπέζι μια πραγματικά δημιουργική πρόταση που να είχε την προοπτική ανατροπής της στασιμότητας που επικρατεί τα τελευταία χρόνια. Μιας πρότασης που να επεξηγηθεί με επάρκεια στην κοινωνία και να τύχει παράλληλα υποστήριξης από την πλειοψηφία. Κανείς δεν τολμά να σπάσει αυγά στο δικό του ακροατήριο κάνοντας βήματα και υπερβάσεις που θα εξυπηρετούσαν τον κοινό στόχο. 

Η εκκρεμότητα του κυπριακού εμποδίζει τη χώρα και τους ανθρώπους της να ανακαλύψουν το πραγματικό ταβάνι της προοπτικής που θα μπορούσε να είχε αυτός ο τόπος. Αποτελεί ένα τεράστιο βάρος το οποίο αναπόφευκτα έχει επιπτώσεις στη ψυχολογία των ανθρώπων, της οικονομίας αλλά και τη θέση της χώρας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Αν η πολιτική ηγεσία του τόπου πραγματικά εννοεί ότι επιθυμεί τη διόρθωση των σημερινών αρνητικών δεδομένων και την αποτροπή των υπαρξιακών κινδύνων που διαφαίνονται για το μέλλον του κυπριακού ελληνισμού, οφείλει ναι να κάνει πολύ περισσότερα πράγματα απ’ όσα έκανε τα τελευταία 50 χρόνια. Σε διαφορετική περίπτωση, εδώ θα είμαστε, κάθε 20 του Ιούλη…