Το μαύρο καλοκαίρι του 1974 στιγμάτισε για πάντα τις ψυχές όλων των Κυπρίων.
Η τούρκικη εισβολή δημιούργησε χιλιάδες θύματα και αγνοούμενους, ενώ περισσότεροι από 150.000 ελληνοκύπριοι υποχρεώθηκαν να φύγουν, να αφήσουν πίσω τα σπίτια και τις περιουσίες τους, και να γίνουν πρόσφυγες μέσα στην ίδια τους την πατρίδα. Οι εικόνες από τα καραβάνια των ανθρώπων που με απόγνωση μεταφέρουν τα λιγοστά τους υπάρχοντα μετά την εισβολή του 74, συγκλονίζουν ακόμα και σήμερα.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Στην προσφυγιά με μια εικόνα της Παναγίας και ένα γαλάζιο φόρεμα
Η οικογένεια του Ανδρέα Τσαγγαρά, ήταν μία από τις πολλές οικογένειες που έζησαν τον βίαιο ξεριζωμό. Σήμερα, 44 χρόνια μετά, και στα 92 του χρόνια, ο Ανδρέας Τσαγγαράς ανοίγει για πρώτη φορά την καρδιά του και μας αφηγείται όλα όσα έζησε τότε. Είχε ένα ξενοδοχείο που κατάφερε να χτίσει με τεράστιες θυσίες, μια ευτυχισμένη οικογένεια και σε μία στιγμή τα είδε όλα να καταρρέουν.
Advertisement“Ημουν ορφανός και πάμφτωχος και με τη βοήθεια του Θεού κατάφερα και έκαμα το ξενοδοχείο και πάλι τα έχασα!”
Αυτό μας είπε με παράπονο όταν του ζητήσαμε να μας περιγράψει πως ήταν η ζωή του στην Αμμόχωστο πριν την εισβολή. Οι μνήμες από το μαύρο εκείνο καλοκαίρι, έχουν παραμείνει αναλλοίωτες στην καρδιά και το μυαλό του. Είναι τόσο βαθιά χαραγμένες μέσα του, που και να θέλει, δεν μπορεί να ξεχάσει, όπως και κανείς άλλος από εκείνους που ατύχησαν να τα ζήσουν. Μας περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια όλα όσα έζησε εκείνος και η οικογένειά του τις θλιβερές εκείνες μέρες, μέχρι και τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, την ημέρα κατά την οποία ο Αττίλας ολοκλήρωσε το φρικτό έγκλημα κατά της Κύπρου.
Advertisement“15 Ιουλίου έγινε το πραξικόπημα. Το προσωπικό μας όλο πήγε στρατό, έμεινε το ξενοδοχείο μόνο με την οικογένειά μου και τρεις κοπέλες που βοηθούσαν. Είχα μέσα μόνο δυο οικογένειες από την Ελλάδα, οι οποίες πήγαν να φύγουν από το αεροδρόμιο, αλλά επειδή βομβάρδιζαν οι Τούρκοι επέστρεψαν πίσω και μου είπαν δεν έχουν λεφτά και τους είπα να μείνετε και ότι έχουμε θα φάμε. Εγώ είχα αποθηκευμένα περίπου 20 χιλιάδες τρόφιμα, για να περάσω ένα, ενάμιση μήνα”. Αυτά συνέβηκαν την πρώτη βδομάδα του πραξικοπήματος. Ύστερα άρχισαν οι μάχες Έξω από τα τείχη ήταν το νοσοκομείο μας και αναγκαστικά, έπρεπε να φύγουν οι νοσοκόμοι και ο κόσμος ο πληγωμένος. Τα ξενοδοχεία όλα της περιοχής έκλεισαν κι έφυγαν. Έμεινα μόνο εγώ ανοικτός που ελυπούμουν να φύγω”.
Θέτοντας σε κίνδυνο ζωή του αλλά και της οικογένειάς του, αποφασίζει χωρίς δεύτερη σκέψη να δεχθεί τους τραυματίες από τις μάχες και τους βομβαρδισμούς, στο ξενοδοχείο του, το οποίο βρισκόταν στην γωνία δύο κεντρικών τότε λεωφόρων, της παραλιακής λεωφόρου “Κένεντι” και της λεωφόρου “Πολυκατοικιών”.
Το ξενοδοχείο “Κλειώ” που άνοιξε μόλις δύο μήνες πριν την τουρκική εισβολή, και συγκεκριμένα στις 20 Μαίου 1974, μετατρέπεται με πάσα μυστικότητα σε “νοσοκομείο”, σώζοντας δεκάδες ζωές πληγωμένων συνανθρώπων μας. Ο Ανδρέας Τσαγγαράς με την βοήθεια της γυναίκας και των παιδιών του περιθάλπτει όσους βρίσκονταν στην ανάγκη. Οι εικόνες που μας περιγράφει τόσο ο ίδιος όσο και ο γιος του Κωνσταντίνος Τσαγγαράς, ο οποίος τότε ήταν μόλις 19 ετών, είναι συγκλονιστικές.
Λίγες ώρες πριν την δεύτερη εισβολή αναγκάζονται να φύγουν, αφήνοντας πίσω τους όλα τα υπάρχοντά τους και το μεγαλύτερο κομμάτι της καρδιάς τους, που ακόμα και σήμερα πονά και λαχταρά να επιστρέψει πίσω στον τόπο που τους μεγάλωσε. Ρωτώντας τον πως ένιωθε εκείνες τις ώρες μας απαντά με αφοπλιστική ειλικρίνεια:
“Ηταν να πελλάνω, δεν περίμενα τέτοια κατάσταση”.
Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν πολύ δύσκολα.Τα έσοδα ελάχιστα. Όσο κι εάν προσπάθησαν να προσαρμοστούν μετά τη βίαιη απομάκρυνση από το σπίτι και την περιουσία τους, πάντα έβρισκαν μπροστά τους αυτή την τεράστια απώλεια, η οποία τους έκοβε τα πόδια περιορίζοντας την ανάπτυξη αλλά και την ευημερία της οικογένειάς τους.
Σήμερα, στα 92 του χρόνια, υπηρετεί καθημερινά τον Θεό, συμπληρώνοντας φέτος 80 χρόνια συνεχούς προσφοράς στην εκκλησία, ψέλνοντας στον Ιερό Ναό της Παναγίας στην Αγία Νάπα. Παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει, καθώς έχει πλέον σχεδόν ολική απώλεια όρασης, ξυπνά καθημερινά με μία ελπίδα, να γυρίσει στην γη που τον γέννησε….
Παρακολουθήστε την συγκλονιστική του μαρτυρία, στο βίντεο που ακολουθεί:
