του Γιώργου Μαυρουδή*

Σαράντα-εννιά χρόνια μακριά από τη βασιλεύουσα. Κοντά μισός αιώνας από την αποφράδα εκείνη ημέρα, όταν ο Αττίλας πατούσε τα χώματα της πόλης μας. Όταν αφήναμε τη γη μας παίρνοντας τα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωσή μας. Προσφυγιά, ξεριζωμός, πικρία και απογοήτευση. Αλλά και θυμός για τα μεγάλα λόγια, τις ανέξοδες υποσχέσεις και τις χαμένες ευκαιρίες. 

Η φετινή μαύρη επέτειος κατάληψης της Αμμοχώστου πλησιάζει με ακόμη πιο αρνητικά δεδομένα επί του εδάφους. Καθημερινά ακούμε για νέα ξενοδοχεία, κρατήσεις, μαρίνες και για τουριστική ανάπτυξη της περίκλειστης πόλης. Ενέργειες παράνομες και αντίθετες με το πνεύμα κα το γράμμα των Ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, 550 και 789.

Κάθε είδηση και μαχαιριά στην καρδιά του κάθε Βαρωσιώτη και της κάθε Βαρωσιώτισσας που ζουν εδώ και μισό αιώνα σχεδόν με τον πόθο της επιστροφής. Ανθρώπων που έζησαν αλλιώς την Αμμόχωστο, την είδαν να ανθίζει και να δημιουργεί, αποτελώντας υπόδειγμα ανάπτυξης και συνεργασίας.

Το ότι βρισκόμαστε στο και πέντε, όχι μόνο στο θέμα της Αμμοχώστου αλλά στο Κυπριακό γενικότερα, είναι κάτι περισσότερο από πρόδηλο. Και δεν αφορά ασφαλώς μόνο τους Αμμοχωστιανούς αλλά όλους τους Κύπριους. Μπορεί να ακούγεται κλισέ πλέον, όμως η ώρα μηδέν είναι τώρα. Δεν είμαστε απλώς σε κρίσιμο σταυροδρόμι, είμαστε στο τέλος της διαδρομής.

Η επίκληση των ψηφισμάτων και οι ετήσιες καταδίκες δεν αρκούν για να ανατρέψουν τα κατοχικά δεδομένα. Μόνο μέσα από τη διπλωματική οδό και τις διαπραγματεύσεις μπορεί να επιστρέψει το Κυπριακό σε τροχιά επίλυσης. Επιβάλλεται να επανεκκινήσει ο διάλογος το συντομότερο δυνατόν. Για μια λύση εντός των παραμέτρων του ΟΗΕ και του συμφωνημένου πλαισίου της ΔΔΟ. Με ρεαλισμό, μακριά από συνθήματα, συναισθηματικές εξάρσεις και μεγάλα λόγια.

Να ζωντανέψουμε ξανά την ελπίδα. Είχαμε και στο παρελθόν αδιέξοδα και περιόδους ξηρασίας στις διαπραγματεύσεις, όμως τα δεδομένα και η ψυχολογία άλλαζαν γρήγορα μέσα από  στοχευμένες πρωτοβουλίες. Φτάνει να υπάρχει πολιτική βούληση και θέληση.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, παρά το γεγονός ότι το Κυπριακό το διαχειρίζεται η εκτελεστική εξουσία, εντούτοις είναι ένα ζήτημα που αφορά όλους μας. Κατεχόμενοι δήμοι, φορείς, οργανώσεις και οργανωμένα σύνολα, έχουν λόγο, ρόλο αλλά και ευθύνη να ασκήσουν εποικοδομητικές και ουσιαστικές πιέσεις προς την εκτελεστική εξουσία για να επανεκκινήσουν οι διαπραγματεύσεις. Όπως και το να διεκδικήσουν περισσότερα για τη στήριξη του προσφυγικού κόσμου, ο οποίος εδώ και 49 χρόνια υφίσταται τις συνέπειες της εισβολής, επωμιζόμενος την απώλεια της περιουσίας αλλά και το κόστος απώλειας χρήσης.

Ιδιαίτερα μεταξύ των Βαρωσιωτών, δικαιολογημένα υπάρχει μεγάλη δυσαρέσκεια για όσα λέχθηκαν κατά καιρούς και για όσες υποσχέσεις δεν υλοποιήθηκαν. Είτε όσο αφορά θέματα περιουσιών, στήριξης των προσφύγων, είτε για το θέμα της Αμμοχώστου και της περίκλειστης πόλης γενικότερα.

Σαράντα-εννιά χρόνια μετά, η Αμμόχωστος παραμένει ένα θέαμα ντροπής για την ανθρωπότητα. Μια εικόνα που ραγίζει καρδιές. Ένα συνεχιζόμενο έγκλημα πολέμου. Ζωντανή μαρτυρία της τραγικότητας της κατοχής, αλλά και των χαμένων ευκαιριών. Είναι όμως η δική μας Ιθάκη. Μια πόλη όραμα, μια πόλη σύμβολο. Θέλουμε να ζήσουμε εκεί ξανά και να δημιουργήσουμε υπό συνθήκες ασφάλειας.

*Πρώην πρόεδρος ΕΒΕ Αμμοχώστου