Η ανυπαρξία νομοθετικής διάταξης δεν μπορεί να αναπληρωθεί με δικαστική απόφαση, σημειώνει σε απόφαση του το Ανώτατο Δικαστήριο που απέρριψε έφεση στρατεύσιμου ο οποίος ζητούσε να τύχει ίσης μεταχείρισης, όσον αφορά τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, με τους στρατεύσιμους που είναι Κύπριοι εκ μητρογονίας.

Σύμφωνα με τα γεγονότα της υπόθεσης, όπως παρατίθενται στην απόφαση του Ανωτάτου, η Διεύθυνση Στρατολογικού του ΓΕΕΦ, με απόφασή της, είχε απορρίψει το αίτημά του εφεσείοντα, με πατέρα Κύπριο και μητέρα Αγγλικής υπηκοότητας, πληροφορώντας τον ότι η σχετική νομοθεσία δεν καλύπτει την περίπτωσή του, γιατί αυτός δεν είχε αποκτήσει την Κυπριακή υπηκοότητα από τη μητέρα του, αλλά από τον πατέρα του.

Ο αιτητής προσέφυγε τότε στο Ανώτατο, ζητώντας την ακύρωση της πιο πάνω απόφασης, με την οποία είχε απορριφθεί η αξίωση του «για να εφαρμόσει και γι ́ αυτόν, τον εκ μητρογονίας κληρωτό (στρατεύσιμο), την Ίση Μεταχείριση, τα Ίσα Δικαιώματα και την Αρχή της Ισότητας, όπως με τους εκ πατρογονίας κληρωτούς (στρατεύσιμους), δηλαδή για στρατιωτική θητεία έξι μηνών, αντί πλήρους στρατιωτικής θητείας».

Η προσφυγή απερρίφθη λόγω ανυπαρξίας νομοθετικής διάταξης, η οποία δεν μπορεί να αναπληρωθεί με δικαστική απόφαση. Σε μια τέτοια περίπτωση, ανέφερε το Δικαστήριο, ο συνταγματικός έλεγχος που ασκεί το Ανώτατο Δικαστήριο, θα μετατρεπόταν σε μέσο αναμόρφωσης ή συμπλήρωσης της νομοθεσίας. Ακολούθως, καταχώρησε έφεση κατά της πρωτόδικης απόφασης, η οποία εκδικάστηκε από την πλήρη Ολομέλεια του Ανωτάτου, υπό πενταμελή σύνθεση.

Κύριος άξονας της επιχειρηματολογίας του, ήταν ότι ο περί Εθνικής Φρουράς Νόμος είναι αντισυνταγματικός και προωθεί την άνιση μεταχείριση και τη διάκριση μεταξύ των στρατευσίμων. Αυτό που επεδίωκε ο εφεσείων ήταν την ίση μεταχείριση και να παύσει η ανισότητα και όχι την αναπλήρωση ανύπαρκτης νομοθετικής διάταξης με δικαστική απόφαση.

Το Ανώτατο απέρριψε τελικά την έφεσή του, επικυρώνοντας την πρωτόδικη απόφαση, σημειώνοντας, μεταξύ άλλων ότι «όπως ορθά διαπίστωσε το Δικαστήριο, αυτό που επιζητεί ο εφεσείων είναι η αναπλήρωση ανύπαρκτης νομοθετικής διάταξης με δικαστική απόφαση. Από τη στιγμή που διαπιστώνεται ανυπαρξία νομοθετικής διάταξης που να καλύπτει την περίπτωση του εφεσείοντα δεν υπάρχει πεδίο ακύρωσης της διοικητικής πράξης».

Το Ανώτατο Δικαστήριο, προστίθεται στην απόφαση, « δεν μπορεί να ακυρώσει διοικητική πράξη που η επαναξέτασή της θα προϋποθέτει πράξη νομοθετικού περιεχομένου, διαπιστώνοντας απλά άνιση μεταχείριση».

«Η παραβίαση των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων του εφεσείοντα, ήτοι της αρχής της ισότητας των εκ πατρογονίας στρατεύσιμων με των εκ μητρογονίας, που επικαλείται ο εφεσείων, ορθά κρίθηκε ότι δεν μπορεί, ακόμα και σε περίπτωση που οι ισχυρισμοί του γίνουν αποδεκτοί, να οδηγήσει σε ακύρωση της διοικητικής πράξης», όπως αναφέρεται. Σύμφωνα με την πάγια νομολογία, καταλήγει η απόφαση, «το Ανώτατο Δικαστήριο ελέγχει την αντισυνταγματικότητα νόμου μόνο όταν αυτό είναι αναγκαίο για την επίλυση του επίδικου θέματος».