Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα παιδάκι που στη χώρα του έγινε εισβολή και αναγκάστηκε να φύγει από το σπίτι του και να μείνει σε άλλη περιοχή. Μια ημέρα, έλαβε δύο γράμματα και κάπως έτσι, έκανε δύο δυνατές φιλίες με δύο κοριτσάκια από άλλη χώρα που μετρούν σήμερα 50 σχεδόν χρόνια. Μόνο που αυτό δεν είναι παραμυθάκι, αλλά μια αληθινή ιστορία που γεννήθηκε μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Είναι η ιστορία της Άντρης, της Ιωάννας και της Σεμίραμις.
Την συγκινητική αυτή ιστορία έφερε στο φως η εκπομπή Alpha Καλημέρα.
Μιλώντας στην εκπομπή και τη δημοσιογράφο Ελένη Φανάρη η κυρία Άντρη Ζουμίδου «τρέχει» 50 χρόνια πίσω, όταν έγινε η εισβολή και αναγκάστηκε να φύγει από το χωριό της (Πύργος) και φοίτησε για ένα χρόνο στο Δημοτικό στον Στρόβολο.
«Όταν ήμουν στον Στρόβολο, μια μέρα η δασκάλα μας έφερε κάποια δεματάκια πάνω στο θρανίο, ένα για κάθε παιδάκι και μας είπε ότι είναι από άλλα μικρά παιδάκια στην Ελλάδα.»
Ανοίγοντάς το αντίκρισε ένα φόρεμα, μια ζακέτα, δύο ζευγάρια κάλτσες και δύο γράμματα.
«Αυτά τα γράμματα ήταν από την Ιωάννα και από τη Σέμη και μου ζητούσαν να τους απαντήσω και να γίνουμε φίλες. Οπότε ξεκίνησε η σχέση μας, η φιλία μας, η οποία σιγά σιγά εκδηλώθηκε σε μια τεράστια αγάπη, απέραντη αγάπη και κρατάει μέχρι σήμερα.»
«Προσπαθούσαμε να γνωριστούμε», αναφέρει και θυμάται ότι στα γράμματα που αντάλλαζαν ρωτούσαν διάφορες πληροφορίες, παιδικές ερωτήσεις για να γνωριστούν. Και αντάλλαζαν γράμματα μέχρι να αποκτήσουν τηλέφωνα, κρατώντας έτσι επαφή.
«Ανταλλάξαμε φωτογραφίες γάμου, όταν κάναμε τα παιδιά μας στέλναμε με το ταχυδρομείο δώρα η μια στην άλλη.»
Την Ιωάννα την συνάντησε το 2012. Την Σέμη, λόγω του ότι χρειάστηκε να φύγει με τους γονείς της από την Ελλάδα και να πάει στη Γερμανία, χάθηκε η επαφή τους και κατάφεραν να συναντηθούν τελικά το 2019, όταν την αναζήτησε και την εντόπισε μέσω των social media.
«Δεν μπορώ να σας εκφράσω το πως νιώσαμε την πρώτη φορά, όταν συναντηθήκαμε, ήταν κάτι που δεν εκφράζεται με λόγια, κλαίγαμε για αρκετή ώρα, αγκαλιάζαμε η μια την άλλη σαν να είμαστε αδελφές που είχαν χαθεί και βρέθηκαν ξανά.»
Η Ιωάννα Ασκητή - Βορίλα θυμάται όταν ήταν 7-8 ετών και τους είπαν στο Δημοτικό να στείλει δώρα σε παιδάκια στην Κύπρο λόγω της τουρκικής εισβολής.
«Ο πατέρας μού είπε να στείλω ένα κοστουμάκι, στείλαμε μαζί και παπουτσάκια και μου λέει, θα γράψουμε και ένα γράμμα γιατί το γράμμα θα σε φέρει πιο κοντά στο κοριτσάκι και να έχετε μια επικοινωνία. Εγώ δεν ήξερα να γράφω και το έγραψε ο πατέρας μου.»
«Ήταν πάρα πολύ συγκινητικό, μου έστειλε απάντηση αμέσως και έκλαιγα από τη χαρά μου», αναφέρει η κυρία Ιωάννα και ανασύρει από τις αναμνήσεις τις όσα περιείχαν οι αλληλογραφίες τους.
«Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι αίσθηση έχεις όταν παίρνεις το γράμμα. Περίμενα πως και πως να έρθει το ταχυδρομείο να μου στείλει γράμμα.»
Έπειτα από 34 χρόνια αλληλογραφίας, συναντήθηκαν...
«Το 2012 συναντηθήκαμε, εκείνο ήταν το αποκορύφωμα», αναφέρει η κυρία Ιωάννα και θυμάται όταν η κυρία Άντρη πήγε στην Ελλάδα και της έκανε έκπληξη.
Παρόμοιες αναμνήσεις έχει και η Σεμιράμις Χωλίδου, η οποία θυμάται ότι τα γεγονότα της εισβολής την είχανε συγκλονίσει, σε εκείνη την τρυφερή ηλικία που ήταν και μετά από χρόνια αλληλογραφίας με την κυρία Άντρη και αφότου χάθηκαν κατά τη διάρκεια των σπουδών της στη Γερμανία, έλαβε ένα τηλεφώνημα.
«Με παίρνει μια μέρα τηλέφωνο, και μου λέει είμαι στην Ελλάδα. Δεν ήξερα τι να πω, να κλάψω, να γελάσω. Η πρώτη συνάντηση ήταν πάρα πολύ συγκινητική.»
«Σαν δύο αδελφές που συναντήθηκαν μετά από χρόνια και ήταν σαν να μην είχε περάσει μια μέρα όμως», αναφέρει.
«Δεν έχω αδέλφια, είμαι μοναχοπαίδι, οπότε οι αδελφές μου είναι αυτές οι δύο φίλες μου», δηλώνει η κυρία Άντρη.
Οι τρεις τους συναντήθηκαν ξανά πριν από μερικές ημέρες στον γάμο της κόρης της κυρίας Άντρης.
