Το Ανώτατο Δικαστήριο εξέτασε την έφεση του Μ. Χατζηξενοφώντος στην υπόθεση του διπλού φονικού, που διαπράχθηκε στον Στρόβολο στις 19 Απριλίου 2018, με θύματά τους Γιώργο Χατζηγεωργίου και Ντίνα Σεργίου. Σύμφωνα με την ομόφωνη απόφασή του, το Δικαστήριο αποφάσισε να περιορίσει την κατηγορία για επιθετικά όπλα στη μεταφορά του μικρού μαχαιριού μόνο, ενώ ο Χατζηξενοφώντος απαλλάχθηκε από την κατηγορία για την απαγωγή του ανήλικου γιου του ζεύγους. Οι λοιποί λόγοι έφεσης που προέβαλαν οι δικηγόροι του, Πέτρος Σταύρου και Λουκάς Κάρνος, απορρίφθηκαν από το δικαστήριο, ενώπιον του οποίου δεν προωθήθηκε έφεση κατά της ποινής. Σύμφωνα με την απόφαση του Κακουργιοδικείου, ο Χατζηξενοφώντος είχε βρεθεί ένοχος σε επτά κατηγορίες για το διπλό φονικό. Συγκεκριμένα, το δικαστήριο έκρινε ότι συνωμότησε με τους υπόλοιπους τρεις συγκατηγορούμενους του – Λ. Τζιωνή, Σ.Σιαμς και Λ.Σολωμού – να διαπράξουν ληστεία στην κατοικία (κατηγορία 4), την οποία και διέρρηξαν κατά τη διάρκεια της νύχτας (κατηγορία 6), έχοντας μαζί τους επιθετικά όπλα (κατηγορία 8) και διέπραξαν τη ληστεία (κατηγορία 5). Καταδικάστηκε ακόμα για την απαγωγή του ανήλικου γιου του ζεύγους (κατηγορία 7), ενώ σε σχέση με τις θανατώσεις του ζεύγους, καταδικάστηκε σε δύο κατηγορίες ανθρωποκτονίας (κατηγορίες 9 και 10) που πρόσθεσε το Κακουργιοδικείο μετά το πέρας της ακροαματικής διαδικασίας και αφού τον αθώωσε και απάλλαξε σε αντίστοιχες κατηγορίες φόνου εκ προμελέτης (κατηγορίες 1 και 2). Του επιβλήθηκαν συντρέχουσες ποινές φυλάκισης με μεγαλύτερες αυτές των 15 χρόνων. Η έφεση είχε καταχωρθεί από τον ίδιο τον Εφεσείοντα και στρεφόταν τόσο κατά της καταδίκης του, όσο και κατά της ποινής που του είχε επιβληθεί. Αργότερα, όταν πλέον ο Εφεσείων εκπροσωπείτο από δικηγόρο, καταχωρίστηκαν αιτιολογημένοι λόγοι έφεσης, χωρίς με αυτούς να προσβάλλονται οι επιβληθείσες ποινές, για να ακολουθήσει διευκρινιστική δήλωση του δικηγόρου του ότι η έφεση κατά της ποινής δεν θα προωθείτο.Όπως αναφέρεται στην απόφαση, τις καταδίκες του, σε όλες τις κατηγορίες, προσβάλλει ο Χατζηξενοφώντος ως «εσφαλμένες, νομικά αβάσιμες και αναιτιολόγητες» με τους λόγους έφεσης 2-7. Με το λόγο έφεσης 8 προσβάλλει ως «εσφαλμένη, νομικά αβάσιμη και αναιτιολόγητη, την αυτεπάγγελτη τροποποίηση από το Κακουργιοδικείο του κατηγορητηρίου» κατ΄επίκληση των προνοιών του άρθρου 85(4) του περί Ποινικής Δικονομίας Νόμου, Κεφ.155 και την προσθήκη των κατηγοριών της ανθρωποκτονίας. Με το λόγο έφεσης 1 διατείνεται ότι το Κακουργιοδικείο εσφαλμένα επέβαλε ποινές στους συγκατηγορούμενους του «σε πολύ προχωρημένο στάδιο της ακροαματικής διαδικασίας, εδραζόμενο επί ξεκάθαρα αμφισβητούμενων επίδικων γεγονότων και αναφορών που παρέπεμπαν σε ενεργή συμμετοχή του εφεσείοντος στη διάπραξη ποινικών αδικημάτων, κατά παράβαση του θεμελιώδους δικαιώματος του εφεσείοντος να έχει δίκαιη δίκη από ανεξάρτητο και αμερόληπτο Δικαστήριο, καθώς επίσης του τεκμηρίου αθωότητας, που προστατεύονται από τα Άρθρα 12 [και] 30 του Συντάγματος και [το] Άρθρο 6 της ΕΣΔΑ». Παραθέτοντας το ιστορικό της υπόθεσης, το Ανώτατο αναφερόμενο στον Τζιωνή, σημειώνει ότι ο κατηγορούμενος 1 εργαζόμενος ως αλουμινιτζιής, είχε, το 2011 με 2012, τοποθετήσει αντικουνουπικές σχάρες στην κατοικία των θυμάτων και είχε δει ότι μέσα σε ερμάρι στον πρώτο όροφο υπήρχε ένα χρηματοκιβώτιο. Πίστευε ότι περιείχε πολλά κοσμήματα και χρήματα. Όπως αναφέρεται στην απόφαση του Κακουργιοδικείου, «είχε εκφράσει την πρόθεση να ληστέψει το συγκεκριμένο σπίτι». Δεν γνώριζε ότι το χρηματοκιβώτιο δεν βρισκόταν πλέον στην κατοικία. Η συνωμοσία για την οποία καταδικάστηκε ο Εφεσείων έλαβε χώρα, σύμφωνα με την κατηγορία 4, την 18.4.2018. Πραγματοποιήθηκε την ημέρα εκείνη συνάντηση των τεσσάρων κατηγορούμενων στο δωμάτιο που διέμενε ο κατηγορούμενος 1 μαζί με τη φίλη του, κατηγορούμενη 2 (Σ.Σ: Σ.Σιαμς) και η ληστεία πραγματοποιήθηκε το ίδιο βράδυ, δηλαδή της 18 προς 19.4.2018. Η καταδίκη του Εφεσείοντα θεμελιώθηκε, κατά κύριο λόγο, στη μαρτυρία της κατηγορούμενης 2 για τα όσα διαδραματίστηκαν στο δωμάτιο εκείνο στην παρουσία και των τεσσάρων. Η κατηγορούμενη 2 είχε κάμει εξαιρετική εντύπωση στο Κακουργιοδικείο, που βασίστηκε στη μαρτυρία της, χωρίς αναζήτηση ενισχυτικής μαρτυρίας, καταλήγοντας σε ανάλογα ευρήματα, προστίθεται. Θέση του Εφεσείοντα ήταν ότι από τη μαρτυρία της κατηγορούμενης 2 δεν θα μπορούσε να εξαχθεί οποιοδήποτε ασφαλές συμπέρασμα σε σχέση με την ύπαρξη κοινής συμφωνίας των κατηγορούμενων για τη διάπραξη ληστείας και ότι η μαρτυρία της για την όποια εμπλοκή του στη διάπραξη της ληστείας ή άλλων ουσιαστικών αδικημάτων, ως αποδεικτικά στοιχεία της συμφωνίας που προηγήθηκε, είχε ως αποκλειστική πηγή τον κατηγορούμενο 1, ο οποίος δεν κλήθηκε να μαρτυρήσει.
Το Ανώτατο διαπιστώνει ότι η υπεράσπιση «αντιμετωπίζει μικροσκοπικά τη σχετική μαρτυρία και αγνοεί τη συντριπτική αποδεικτική αξία των περιστάσεων της υπόθεσης». Όπως λέει υπήρχαν τρεις βασικοί πυλώνες, που στήριζαν το σχετικό εύρημα του Κακουργιοδικείου ότι ο Εφεσείων είχε συνωμοτήσει για τη διάπραξη ληστείας. «Καταλήγουμε ότι το Κακουργιοδικείο, στη βάση των δικαιολογημένων ευρημάτων του, ορθά διαπίστωσε ότι ο Εφεσείων πράγματι συνωμότησε με τους πρώην συγκατηγορούμενους του για να διαπράξουν τη ληστεία» αναφέρει το Ανώτατο, απορρίπτοντας τον λόγο έφεσης 4. Ακολούθως, το Ανώτατο αποφάνθηκε ότι ο λόγος έφεσης 5 επιτυγχάνει μερικώς και η καταδίκη του Εφεσείοντα στην Κατηγορία 8 περιορίζεται στην μεταφορά του μικρού μαχαιριού μόνο.Ακόμη ανέφερε πως τo Κακουργιοδικείο επισημαίνει στην απόφαση του ότι «το απόγευμα της 18.4.2018, ο κατηγορούμενος 1 ζητώντας από τον Εφεσείοντα δανεικά για να αγοράσει κοκαΐνη του είπε ότι σε λίγες ώρες θα ήταν πλούσιοι. Αυτό, κατά το Κακουργιοδικείο, σε συνδυασμό με τη μεταφορά των επιθετικών όπλων, καταδείκνυε γνώση του Εφεσείοντα για τη ληστεία» συμπληρώνει το Ανώτατο. Λέει ακόμη ότι, όπως διαπίστωσε το Κακουργιοδικείο, ενώ βρίσκονταν στο δωμάτιο του κατηγορούμενου 1, ο Εφεσείων επεδείκνυε ανυπομονησία παροτρύνοντας τον κατηγορούμενο 1 να αναχωρήσουν.«Με αυτά τα στοιχεία υπόψη δεν μπορούσε να υπάρχει λογική εξήγηση άλλη, παρά ότι η παρουσία του Εφεσείοντα στο χώρο τεκμηρίωνε τη συνέργεια του στο αδίκημα της νυχτερινής διάρρηξης και της ληστείας που πραγματοποιήθηκε από τον κατηγορούμενο 1. Ορθά λοιπόν καταδικάστηκε και για τα αδικήματα της διάρρηξης και της ληστείας στη βάση της συνδρομής που παρείχε στον κατηγορούμενο 1», λέει το Ανώτατο, σημειώνοντας πως τόσο ο λόγος έφεσης 3, όσο και ο λόγος έφεσης 6 κρίνονται ανεδαφικοί και απορρίπτονται.Σε σχέση με τον λόγο έφεσης 7 που αφορά στην καταδίκη του Εφεσείοντα για το αδίκημα της απαγωγής του ανήλικου γιου του ζεύγους των θυμάτων με σκοπό να τον περιορίσουν στο ημιυπόγειο κελάρι της κατοικίας, το Ανώτατο σημειώνει ότι δεν υπήρχε καμιά μαρτυρία ότι ο Εφεσείων γνώριζε τι είχε πρόθεση να κάμει ο κατηγορούμενος 1 με τον ανήλικο και ορθά κανένα εύρημα του Κακουργιοδικείου ότι ο Εφεσείων ενήργησε με τον αποδιδόμενο στην κατηγορία σκοπό. Επομένως, λέει, ο λόγος έφεσης 7 θα πρέπει να επιτύχει και ο Εφεσείων να αθωωθεί και απαλλαχτεί στην κατηγορία 7. Σε άλλο σημείο της απόφασης, το Ανώτατο σημειώνει πως το ότι ο κατηγορούμενος 1, μαζί τον οποίο ο Εφεσείων είχε διαμορφώσει τον κοινό σκοπό της ληστείας, είχε περαιτέρω προμελετήσει τη θανάτωση του ζεύγους, δεν συνιστούσε εμπόδιο για την καταδίκη του Εφεσείοντα σε συναφείς κατηγορίες ανθρωποκτονίας, εφόσον η θανάτωση του ζεύγους ήταν πιθανή συνέπεια στα πλαίσια της εκτέλεσης του κοινού σκοπού της ληστείας. Επομένως, ο λόγος έφεσης 2 απορρίπτεται, συμπληρώνει. Στην απόφασή του, το Ανώτατο απορρίπτει και τον λόγο έφεσης 8, ενώ για τον λόγο έφεσης 1 λέει ότι «ο δίκαια σκεπτόμενος και πληροφορημένος παρατηρητής» διερχόμενος την καταδικαστική απόφαση, θα διαπίστωνε ότι η κρίση της αξιοπιστίας της βασικής μάρτυρος κατηγορούμενης 2 βασίστηκε στα επιτρεπτά κριτήρια και δεν έγινε αποδεχτή γιατί υποστηριζόταν από περιστάσεις που αναφέρθηκαν κατά την απαγγελία των γεγονότων για τους συγκατηγορούμενους του Εφεσείοντα. Προς επίρρωση τούτου θα παρατηρούσε ότι η κρίση της αξιοπιστίας της κατηγορούμενης 2 δεν προσβάλλεται με την έφεση, σημειώνει. Το Κακουργιοδικείο, λέει το Ανώτατο, βασίστηκε στην προσαχθείσα στη δίκη μαρτυρία και δεν έλαβε καθόλου υπόψη στοιχεία που δεν μαρτυρήθηκαν εναντίον του Εφεσείοντα, καταλήγοντας ότι ούτε και ο λόγος έφεσης 1 ευσταθεί.
