Τρία χρόνια πέρασαν από τη μέρα που όχημα χτύπησε και παρέσυρε τον 15χρονο Νικήτα ενώ επέστρεφε σπίτι του από το σχολείο στη Λεμεσό. Ο πατέρας του, Oleg Reshetnikov, ανοίγει την καρδιά του στο AlphaNews.Live, μιλώντας για τις συγκλονιστικές στιγμές και δυσκολίες που βίωσε από εκείνη τη μέρα ο γιος του και η οικογένειά του. Ο Νικήτας και ο πατέρας του – από τη Ρωσία – ζούσαν στην Κύπρο και συγκεκριμένα στη Λεμεσό για επτά χρόνια, ωστόσο τα τελευταία τρία χρόνια, μετά το ατύχημα, διαμένουν στη Λευκωσία. Ο πλέον 18χρονος Νικήτα, επέζησε, αλλά έμεινε παράλυτος. Από τότε, δίνει καθημερινά τον δικό του αγώνα, κάνοντας φυσικοθεραπείες καθημερινά, από τη Δευτέρα έως το Σάββατο. Ο Νικήτα ήταν αθλητής, ο οποίος κατέκτησε πολλά διεθνή πρωταθλήματα ξιφομαχίας υπό τη σημαία της Κύπρου. Ένας μαθητής αριστούχος, μουσικός, η ψυχή της παρέας, όπως λέει ο πατέρας του. Σε ηλικία όμως 15 ετών, «κλειδώθηκε» στο σώμα του, λόγω του σοβαρού τραυματισμού του στη σπονδυλική στήλη μετά το ατύχημα.

«Μέσα σ’ αυτά τα τρία χρόνια, έκανε πολλές χειρουργικές επεμβάσεις, δεκάδες μαγνητικές κι αξονικές τομογραφίες, εξετάσεις… Ζήσαμε μαζί του ενάμιση χρόνο στα νοσοκομεία και ο γιος μου συνεχίζει μα παλεύει καθημερινά. Δεν παύει ποτέ να με εντυπωσιάζει η δύναμή του, το πνεύμα και η σωματική του αντοχή. Αποφοίτησε από το σχολείο μέσω διαδικτύου, γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο κι επικοινωνεί διαδικτυακά με φίλους και συμμαθητές. Παρακολουθήσαμε πολλές συναυλίες, stand-up και μερικά Σαββατοκύριακα, βγαίνει με φίλους του για καφέ. Όλα αυτά απαιτούν προετοιμασία, σωματική και ηθική προσπάθεια, αλλά ο γιος μου δεν το βάζει κάτω».

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

13.11.2024 07:04

Πιάστηκαν στα χέρια για χρωστούμενα και κατέληξαν στο νοσοκομείο

11.11.2024 08:46

Νίκαια: Λεωφορείο συγκρούστηκε με ΙΧ και παρέσυρε πέντε σταθμευμένα οχήματα

10.11.2024 18:37

Σοβαρό τροχαίο με ανατροπή οχήματος στη Λεμεσό

15 Οκτωβρίου 2021 – Η μέρα του ατυχήματος και το μετά

Το όχημα χτυπάει και παρασέρνει τον Νικήτα κυριολεκτικά 200 μέτρα από το σπίτι του. Ο Oleg θυμάται να χτυπάει το κινητό του, από έναν άγνωστο αριθμό και ν’ ακούει τη φωνή του Νικήτα στο τηλέφωνο…

Advertisement

Advertisement

«Μπαμπά, με χτύπησε ένα αυτοκίνητο, δεν μπορώ να κουνηθώ… Είμαι κοντά στο σπίτι, στη διασταύρωση, πονάει».

Ο Oleg τρέχει στα επείγοντα του Γενικού Νοσοκομείου Λεμεσού, όπου ο Νικήτα διακομίσθηκε με ασθενοφόρο. Ο γιος του είναι ξαπλωμένος σ’ ένα φορείο, το πουκάμισό του είναι ματωμένο… Συνειδητοποιημένος, αλλά ακίνητος. Μετά από αξονική τομογραφία, διαπιστώνεται πως υπάρχει πρόβλημα με την αυχενική μοίρα της σπονδυλικής στήλης και κρίνεται αναγκαία η μεταφορά του στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας για νευροχειρουργική επέμβαση.

Ο Νικήτα υποβάλλεται σε σειρά επεμβάσεων. Μετά από ώρες ανάρρωσης, διαπιστώνεται πως υπάρχει μερική παράλυση. Τα χέρια κινούνται, αλλά δεν υπάρχει κίνηση ή αίσθηση στα πόδια. Περνάει μια βδομάδα δύσκολη. Από εκεί που ο 15χρονος Νικήτα περπατούσε όλη μέρα, κατέληξε σχεδόν εντελώς καθηλωμένος.

Αρχίζει η αποκατάσταση… Ο Oleg βρίσκεται κάθε λεπτό στο πλευρό του γιου του, με την υπόλοιπη οικογένεια να τους στηρίζει δίνοντάς τους δύναμη και φέρνοντάς τους τα απαραίτητα. Μετά από 10 μέρες στη νευροχειρουργική, ο Νικήτα μεταφέρεται σε κέντρο αποκατάστασης κι αρχίζει φυσικοθεραπείες. Ο δρόμος προς την ανάκαμψη, είναι μεγάλος και δύσκολος.

«Έπρεπε να τον στηρίζω, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Έπρεπε να γίνω η δύναμη του γιου μου… Δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Ήμουν τόσο περήφανος για την αντοχή και το θάρρος του. Κάθε μέρα, έβλεπα μικρές βελτιώσεις, αλλά μερικές φορές κι επιδείνωση της κατάστασης. Εκτός από το πρόβλημα στον σπόνδυλο, είχε και θλάση του δεξιού πνεύμονα, κάτι που δυσκόλευε την ανάρρωση».

Ο καιρός περνάει… Η περίοδος της Covid με τους περιορισμούς στα νοσοκομεία, δυσκολεύει την κατάσταση. Ο Oleg και η οικογένειά του, αποφασίζουν πως το καλύτερο θα ήταν το να παραμείνουν στην Κύπρο. Η εσωτερική βλάβη στις νευρικές ίνες του νωτιαίου μυελού δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί… Είναι απαραίτητο να «βλαστήσουν» νέες «νευρικές συνδέσεις» γύρω από την κατεστραμμένη περιοχή κι αυτό επιτυγχάνεται μόνο με συνεχή φυσικοθεραπεία.

Στις 03/11/2022, ο Νικήτα στάθηκε όρθιος για πτώση φορά, με τη βοήθεια ειδικής συσκευής – ένα πολύ σημαντικό στάδιο για την πορεία της αποκατάστασης. Ο νευρώνας αρχίζει να χτίζει νέες συνδέσεις για να αντικαταστήσει τις κατεστραμμένες και για να επιτρέψει στο σώμα στη λειτουργία όρθιας θέσης. Η συγκίνηση του Oleg ξεχειλίζει… Ο φυσικοθεραπευτής αρχίζει να βλέπει μικρές βελτιώσεις.

Μετά από 173 μέρες μέσα στα νοσοκομεία, ο Νικήτα αρχίζει να «νιώθει» τα πόδια του, να συνειδητοποιεί πού και πώς είναι, μια αίσθηση που μετά το ατύχημα είχε εξαφανιστεί γι’ αυτόν. Ο δρόμος προς την ανάκαμψη παραμένει μεγάλος κι αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις με μια ιδιωτική κλινική αποκατάστασης μέσω συντονισμού και με το Υπουργείο Υγείας. Ο Νικήτα συνεχίζει να είναι θετικός και να προσπαθεί κάθε μέρα να κάνει και κάτι νέο μόνος του, χωρίς να τα βάζει κάτω.

Ο Νικήτα μεταφέρεται σε ιδιωτική κλινική

Η ιδιωτική κλινική στην οποία μεταφέρεται ο Νικήτα στοχεύει στην αύξηση του όγκου της φυσικοθεραπείας. Ο νεαρός δουλεύει καθημερινά με μηχανήματα γυμναστικής, διάφορες συσκευές και νιώθει κάθε μέρα και πιο δυνατός.

Στις 02/06/2022, ο Νικήτα χτυπήθηκε από μία μόλυνση… Ξαπλωμένος, παγωμένος κάτω από τα σκεπάσματα με αντιβιοτικά κι επείγουσες εξετάσεις, αναγκάζεται να κάνει διάλειμμα από τις φυσικοθεραπείες του. Παρά τις δυσκολίες, αναρρώνει σιγά σιγά και συνεχίζει να το παλεύει καθημερινά…

«Περάσαμε Φθινόπωρο, χειμώνα, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Άνοιξη και Πάσχα στα νοσοκομεία… Το ένα μετά το άλλο. Ήρθε το καλοκαίρι, γιορτάσαμε τα γενέθλια του Νικήτα, καθημερινά εργαζόμασταν για αποκατάσταση. Πλέον ο Νικήτα έχει αρκετές εκπαιδεύσεις, ουσιαστικά σαν επαγγελματίας αθλητής, απλά με πολύ περιορισμένη κινητικότητα. 21 προπονήσεις την εβδομάδα, δύο συνεδρίες πισίνας και κινητικών δραστηριοτήτων… Τα καταφέρνει. Σπουδάζει, πιέζεται αλλά είναι αποφασισμένος να τα καταφέρει, είναι πολύ δυνατός».

Η πρώτη βόλτα έξω από το νοσοκομείο

Στις 10/08/2022, φτάνει ένα ειδικό όχημα για τον Νικήτα. Επιτέλους βγαίνει έξω και κάνει βόλτα στην παλιά πόλη και το κέντρο της Λευκωσίας… Είναι χαρούμενος. Λίγες μέρες μετά, τρώει για πρώτη φορά έξω από το νοσοκομείο.

Η ανάκαμψη είναι αργή αλλά συνεχίζεται, παρά τα πρόσθετα ιατρικά προβλήματα που κάνουν την εμφάνισή τους. Με μικρές βελτιώσεις, ο Νικήτα αρχίζει να κάνει περισσότερες εξωτερικές δραστηριότητες. Ο Νικήτα αρχίζει να πηγαίνει περισσότερο και στο σπίτι, μετά από τόσο καιρό μέσα στα νοσοκομεία… Η οικογένειά του προσπαθεί να εξοπλίσει κατάλληλα το σπίτι, έτσι ώστε ο νεαρός να αρχίζει να διανυκτερεύει εκεί πιο συχνά. Και σιγά σιγά τα κατάφεραν, με τον Νικήτα να μειώνει τη διαμονή του στην κλινική.

Τον Μάρτιο του 2023, ο Νικήτα φεύγει από το θάλαμο του νοσοκομείου, επιστρέφει στο σπίτι του και πάει στην κλινική μόνο για φυσικοθεραπείες και συνεδρίες αποκατάστασης. Η κάθε μέρα ήταν μια νέα μάχη με σκληρή δουλειά.

«Κάποιες μέρες ήταν παρόμοιες, άλλες πιο εύκολες, κάποιες πιο δύσκολες… Έπρεπε κάθε πρωί να σηκώνω τον γιο μου στην αγκαλιά μου από το κρεβάτι και να τον μεταφέρω στο αναπηρικό αμαξίδιο. Ο Νικήτα είναι αρκετά πιο ψηλός και βαρύς από εμένα, επομένως έπρεπε να είμαι πολύ προσεκτικός. Με μικρά βήματα όμως προχωρήσαμε κι άρχισε να μπορεί να μετακινείται μόνος του στο αμαξίδιο με μια ειδική βάση».

Εκτός από τον δύσκολο δρόμο της αποκατάστασης, ο πατέρας του Νικήτα, αναφέρθηκε και στις αδυναμίες του να είσαι πεζός στην Κύπρο, με αφορμή την περιπέτεια του γιου του.

«Στην Κύπρο δεν μπορείς να είσαι πεζός, αρκεί να είσαι οδηγός – είσαι προστατευμένος στην κάψουλα του αυτοκινήτου, σε προστατεύει η αστυνομία, είσαι ασφαλισμένος. Ένας πεζός δεν προστατεύεται με κανέναν τρόπο. Και όλες οι εκκλήσεις, όλες οι ενέργειες, όλες οι πρωτοβουλίες της κυπριακής κυβέρνησης για μείωση της χρήσης των προσωπικών μέσων μεταφοράς – εξαφανίζονται στο κενό».

Ένα εξίσου σημαντικό κομμάτι της αποκατάστασης του Νικήτα, είναι αυτό του εξωσκελετού. Υπάρχουν αρκετές εταιρείες στον κόσμο που παράγουν εξωσκελετούς για την αποκατάσταση ατόμων με διάφορους τραυματισμούς και ασθένειες. Πρόκειται για μια μοναδική συσκευή και σύμφωνα με τον Oleg, δύο μόνο μοντέλα βρίσκονται στην Κύπρο και το ένα είναι του Νικήτα. Ένας εξωσκελετός, έχει τη λειτουργία να κρατά ένα άτομο σε κάθετη θέση. Αυτή η σταθεροποίηση επιτρέπει σε άτομα με διάφορους βαθμούς βλάβης να αρχίσουν να περπατούν. Μάλιστα χωρίς αυτοσταθεροποίηση, έχει έντονο φυσικοθεραπευτικό αποτέλεσμα. Ο λεγόμενος πιλότος της συσκευής, θα πρέπει να προσπαθήσει να μεταφέρει το σωματικό του βάρος και να συνδέσει τους μύες του πυρήνα και την αιθουσαία συσκευή για να διατηρήσει την κατακόρυφη θέση. Και εδώ χρειάζεσαι έναν βοηθό ή αλλιώς συγκυβερνήτη, ο οποίος να κρατά το «κοστούμι» από τις ειδικές λαβές στο πίσω μέρος και να βοηθά στο κράτημα της καθετοποίησης.

Τρία χρόνια μετά, δεν υπάρχουν αλλαγές «κλειδί» στην κατάσταση του Νικήτα, παρατηρούνται όμως σημάδια μικρής βελτίωσης και προόδου. Η ελπίδα παραμένει ζωντανή, με την οικογένειά του να παραμένει στο πλευρό του για να του δίνει δύναμη σ’ αυτόν τον δύσκολο αγώνα.