Τι κι αν η οικογένεια του βίωσε για πρώτη φορά την απόλυτη καταστροφή, τι κι αν το πατρικό τους είναι εδώ και δυο μήνες στάχτη και αποκαϊδια, τι κι αν τα απολυτήρια, τα πτυχία, τα διπλώματα και οι μουσικές που έγραφαν τα παιδιά του κάηκαν, ο κος Μιχάλης από την ορεινή Ορά, στέκεται όρθιος με το κεφάλι ψηλά και παλεύει από την αρχή – με την αγκαλιά αγάπης που έλαβε από τον κόσμο – να κτίσει ξανά το σπίτι του.
Advertisement“Κάποιες στιγμές που έρχομαι αργά το απόγευμα για κάποιες εργασίες και είμαι μόνος, πάει να περάσει από το συναίσθημα μου κάτι αλλά δεν το αφήνω. Όμως η σύζυγος μου η Άντρη που είχε μεγάλη σύνδεση με το σπίτι της όπως και συνήθως συμβαίνει με τις οικοκυρές, ακόμα δυσκολεύεται να το αποδεχτεί. Τα παιδιά έχουν δείξει μια παράξενη ωριμότητα ίσως για να μας στηρίξουν εμάς, παρόλο που τους έχω συλλάβει σε πολλές στιγμές ευαισθησίας τους γιατί εδώ γεννήθηκαν…Όπως τη δεύτερη μέρα που ήρθαμε εδώ, ο Δημήτρης πήγε στο υπνοδωμάτιο του, έκατσε εκεί που ήταν το κομοδίνο του και σκάλιζε μέσα στα κεραμίδια και έβρισκε κάτι μικροπράγματα και του λέω “ψάχνεις κάτι” και γυρίζει και μου λέει “πολλά”. Τότε έφυγα γιαττί δεν ήθελα να με δει να κλαίω.”
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ο κος Μιχάλης Παραδεισιώτης είναι από τους ανθρώπους που επλήγησαν από τη φονική πυρκαγιά της 3ης Ιουλίου. Εδώ και δυο μήνες διαμένει στο πατρικό του – το σπίτι των γονιών του – και καθημερινά προσπαθεί με χιούμορ να αντιμετωπίσει όλα όσα συμβαίνουν στην οικογένεια του.
“Ευτυχώς δίπλα από το πατρικό μου, είχαμε φτιάξει η οικογένεια κάποια υπνοδωμάτια για να μένουν τα αδέλφια μου όταν έρχονται εδώ το Σαββατοκύριακο ή στις διακοπές τους που έχουν αρκετά παιδιά, οπόταν κάναμε κατάληψη και δεν θα μπορούν να κάνουν αυτοί holidays.”
Επιστρέφοντας στην κατάσταση όπως διαμορφώνεται σήμερα, δυο μήνες μετά, ο κος Μιχάλης αποφάσισε όπως ξεκινήσει με την κατεδάφιση του σπιτιού του, το οποίο θα φτιάξει από την αρχή.
Η ζημιά που έχει υποστεί, όπως τονίζει, είναι τριπλάσια από τη βοήθεια…
Advertisement“Περάσαμε τη φάση που προσπαθούσαμε να συνειδητοποιήσουμε τι έγινε, τι προσπαθούμε να κάνουμε, υπήρχε και το θέμα της βοήθειας από το κράτος το οποίο στην αρχή φαινόταν ότι είναι πολύ μικρό ποσό που μας έβαζε σε σοβαρές σκέψεις αν θα μπορέσουμε με εκείνο το ποσό, να ξεκινήσουμε ή αν θα μπούμε σε μια διαδικασία που θα βρούμε δυσκολία στη μέση…Και όταν πήραμε προφορικά το “οκ” ότι θα πάρουμε τη πιο ψηλή βοήθεια που υπάρχει στις 82χιλ όπως ανακοίνωσε το ΥΠΕΣ. Αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε τη κατεδάφιση, ένα δύσκολο έργο, επικίνδυνο…Η ζημιά είναι η τριπλάσια από τη βοήθεια. Βέβαια οφείλω να το πω δημόσια, ότι υπάρχουν άνθρωποι πολύ ευαίσθητοι, η αγάπη δεν έχει παγώσει, οι οποίοι προσέτρεξαν – ο καθένας στο μέγεθος των δυνατοτήτων του και κάποιοι σε μεγαλύτερο – να μας υποστηρίξουν όλους όσους έχουμε πληγεί. Με αυτό τον τρόπο θα έχουμε μια επιπλέον ενίσχυση ούτως ώστε να μπορέσουμε να φέρουμε σε ένα προχωρημένο βαθμό την οικοδόμηση.”
Περιγράφοντας τα όσα έζησε εκείνη την μαύρη ημέρα, ο κος Μιχάλης ανέφερε πως ο πανικός του κράτησε δευτερόλεπτα, καθώς έπρεπε να σταθεί για να στηρίξει την υπόλοιπη οικογένεια.
“Αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε τα σπίτια μας, όταν είδαμε ότι ήταν τεράστιος ο κίνδυνος. Ήταν παράλογο να σταθείς κοντά στη φωτιά που ερχοταν με μανία, δαιμονισμένα και απειλητικά και μας έσπρωχνε η φωτιά να φύγαμε. Όταν φτάσαμε σε ένα σημείο που η φωτιά πήρε άλλη πορεία, με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν κάηκε το σπίτι σου, τότε έσκυψα κάτω και μερικά δευτερόλεπτα ήταν αρκετά για να συνειδητοποιήσω αυτό που έγινε και αμέσως μετά όπως οφείλει να κάνει ένας έμπειρος άνθρωπος για να στηρίζει κι άλλους, πρέπει να πει τι κάμει τώρα. Και αμέσως έφυγα από το παρελθόν, πήγα στο μέλλον”
