Δύο μήνες μακριά από την αγκαλιά των παιδιών τους. Δύο μήνες να παλεύουν με αυταπάρνηση ενάντια στην πανδημία του κορωνοϊού, στο πλευρό των ασθενών, χωρίς όμως το χάδι και την αγκαλιά των δικών τους παιδιών.

Αυτές είναι οι μητέρες και νοσηλεύτριες που αναγκάστηκαν να «αρνηθούν» τα παιδιά τους, γιατί μόνο έτσι μπορούν να τα προστατεύσουν, αναδεικνύοντας για άλλη μια φορά το μεγαλείο της μητρικής αγάπης. Άλλες αποφάσισαν να φύγουν από το σπίτι τους και άλλες έμειναν εκεί αλλά τηρώντας αυστηρές αποστάσεις. Όλες όμως «θυσίασαν» το πολυτιμότερο για έναν άνθρωπο, τα παιδιά τους.

Δεκατέσσερις από αυτές τις μητέρες που εργάζονται στην «πρώτη γραμμή» στο Γενικό Νοσοκομείο Αμμοχώστου, μίλησαν στο AlphaNewsLive, για τον «αποχωρισμό» και τα συναισθήματά τους, με αφορμή την Γιορτή της Μητέρας, που έχει φέτος πολύ πιο μεγάλη σημασία από κάθε άλλη φορά για τις ίδιες.

Η Κωνσταντία Κκολού είναι μητέρα δύο κοριτσιών και νοσηλεύτρια εδώ και 14 χρόνια στο Γενικό Νοσοκομείο Αμμοχώστου. Πήρε αποστάσεις από τα παιδιά της υπό το φόβο να μην τα μολύνει και τελικά οι φόβοι της ήταν αληθινοί, γιατί τα μέτρα αυτά προστάτευσαν τελικά τα παιδιά της, αφού νόσησε με τον ιό.

«Είμαι μητέρα δύο κοριτσιών, η μια είναι 11μιση χρονών και η άλλη 8. Εδώ και 14 χρόνια είμαι νοσηλεύτρια στο Γενικό Νοσοκομείο Αμμοχώστου. Φέτος κληθήκαμε να αντιμετωπίσουμε έναν ιό που δεν γνωρίζαμε, έναν ιό που σκόρπησε πανικό. Εργαζόμουν στο τμήμα κορωνοϊού. Από την πρώτη ημέρα που εργάστηκα σε αυτό το τμήμα έβαλα «τοίχους» ανάμεσα σε εμένα και την οικογένεια μου. Όχι αγκαλιές, όχι φιλιά. Συνεχώς με μια μάσκα στο πρόσωπο από φόβο μην τους κολλήσω. Δυστυχώς νόσησα με τον ιό. Τότε με κυρίευσε ο φόβος και το άγχος για τα μωρά μου και τον άντρα μου. Αν τους κόλλησα; Αν πάθουν κάτι; Πέρασα δύσκολες μέρες στην απομόνωση, όχι μόνο λόγω συμπτωμάτων, αλλά και ψυχολογικά, μακριά από τα μωρά μου, πίσω από μια κλειστή πόρτα. Πέρασα και την εβδομάδα του Πάσχα σε απομόνωση χωρίς να μπορώ να τους αγκαλιάσω, να τους ευχηθώ. Ένα μαρτύριο, Δόξα Τω Θεώ πέρασαν και είμαστε καλά και έχω τα μωρά μου αγκαλιά.»

«Από την αρχή της εμφάνισης αυτού του ιού μας διακατείχε ο φόβος, το άγχος αλλά το χειρότερο αίσθημα για μια μάνα είναι το αίσθημα της εγκατάλειψης των παιδιών της για να παραμείνουν ασφαλείς», λέει η νοσηλεύτρια Κατερίνα Μηνά.

Η απόφαση του «αποχωρισμού» δεν ήταν εύκολη και η τεχνολογία, αν και είναι σημαντικός σύμμαχος, δεν μπορεί να γεμίσει το κενό. Αυτό εξηγεί η νοσηλεύτρια Γιώτα Χρίστου.

«Η πιο δύσκολη απόφαση είναι αυτή που παλεύει η λογική με το συναίσθημα, το σωστό με το λάθος, το μυαλό με τη καρδιά. Και παίρνεις αποφάσεις…ΑΠΟΣΤΑΣΗ… πόσο εύκολο  να το πεις ποσό δύσκολο να το πράξεις. Να θέλει το παιδί σου αγκαλιά και συ να λες “πίσω…όχι” και να νιώθεις μαχαιριά στην καρδιά σου, να αποφασίζεις ότι μακριά τους θα είναι καλύτερα, μα πως είναι δυνατόν; Κι όμως, η σκέψη πως θα τους κάνεις κακό, θα τους μολύνεις, σε οδηγεί στην “απόσταση”. Πως να καλύψει “μια βιντεοκλήση” την αγκαλιά, το χάδι, τις ανασφάλειες των παιδιών, τις φοβίες τύπου “μαμά δε θα ξανάρθεις σπίτι; Σε πεθύμησα, θέλω αγκαλιά ,το φιλί για καληνύχτα;” Κι όμως, το πιο σωστό ήταν η “απόσταση”…»

Τα παιδιά κάνουν πάρα πολλές ερωτήσεις. Αυτή τη φορά όμως οι ερωτήσεις τους είναι «μαχαίρι» στην καρδιά. Για αυτές τις ερωτήσεις μας μίλησε η νοσηλεύτρια Άνθια Ηλία.

«’Μαμά μου τελείωσε ο κορωνοϊός; Θα έρθεις σπίτι να κοιμηθούμε όλοι μαζί;΄Κάθε μέρα αυτή η ερώτηση. Πόσο κάποια πολύτιμα πράγματα τα είχαμε δεδομένα; Το χάδι η αγκαλιά, περιορίστηκαν σε μια οθόνη. «Μαμά, τελείωσε ο κορωνοϊός για να έρθεις σπίτι;» Πόσα δάκρυα πίσω από την ασπίδα προστασίας; Γιατί ναι, είμαι νοσηλεύτρια και θα παλέψω, αλλά είμαι και μια μαμά που λαχταρά να κρατήσει στην αγκαλιά της τα μωρά της που της έχουν λείψει τόσο πολύ.»

Η Ελένη Μαρόκκα είναι μαία και κλήθηκε να ενισχύσει τη «μάχη» κατά του κορωνοϊού παίρνοντας αποστάσεις για πρώτη φορά από τα παιδιά και δη τα δικά της παιδιά.

«Έχω να αγκαλιάσω και να φιλήσω τα κοριτσάκια μου 37 ολόκληρες μέρες. Μοναδική επικοινωνία οι βιντεοκλήσεις μέσω διαδικτύου. Δεν θεώρησα, ούτε και θεωρώ τον εαυτό μου ήρωα, διότι έπραξα ό,τι έπραττα πάντα ως  επαγγελματίας υγείας και πρόνοιας. Εύχομαι μόνο, μεγαλώνοντας οι κόρες μου να συγχωρέσουν την απουσία μου και να κατανοήσουν τη φύση της δουλείας μου. Η αποδοχή τους και η αγάπη τους μου δίνει δύναμη να μπορώ να συνεχίζω.»

Η Αντωνία Κουντουρέτη είναι νοσηλεύτρια και μητέρα τριών παιδιών. «Σφίγγει» τα δόντια, συνεχίζει να παλεύει και περιμένει να πάρει ξανά τα παιδιά της αγκαλιά.

«Λόγω της σοβαρότητας αυτής της πανδημιας αναγκαστήκαμε να φύγουμε από τα σπίτια μας αφήνοντας πίσω τις οικογένειες μας για λόγους ασφαλείας. Ο αποχωρισμός με τα παιδιά μας αποτελεί μια απότομη αλλαγή και είναι απλούστατα κάτι πάρα πολύ δύσκολο για όλους. Τα δικά μου παιδιά με αναζητούν και διαμαρτύρονται έντονα. Ο συναισθηματικός δεσμός αλλοιώνεται αφού δεν είμαι εκεί μαζί τους, στο τραπέζι για φαγητό, στο παιχνίδι τους, στη φροντίδα τους αλλά και στη γκρίνια τους. Δυστυχώς. Είμαι σίγουρη ότι όλοι έχουμε αισθανθεί πόσο ανάγκη έχουν τα παιδιά μας και εμείς μια ζεστή αγκαλιά και όχι τις   ψεύτικες από τις συσκευές! Είμαστε δυνατοί για να συνεχίσουμε το επίπονο έργο μας!!»

Το ίδιο και νοσηλεύτρια Σκεύη Ανδρέου, η οποία είναι μητέρα δύο παιδιών.

«Πήρα την απόφαση να φύγω από το σπίτι μου και να μείνω σε ξενοδοχείο που μας παραχωρήθηκε για το σκοπό αυτό. Αν και η απόφαση μου ήταν συνειδητή, ήταν αρκετά δύσκολο που αποχωρίστηκα τον σύζυγο μου και τα δύο μου παιδιά. Μέσα μου όμως ένιωθα ότι αυτό ήταν το σωστό, επειδή υπήρχε ο φόβος ότι μπορεί να κολλήσω την οικογένεια μου. Εύχομαι όλο αυτό να τελειώσει σύντομα και όλοι ασφαλείς πλέον να επιστρέψουμε πίσω στα σπίτια μας.»

Οι μητέρες όμως που επέλεξαν να μείνουν στο σπίτι τους, χρειάστηκε να βάλουν «χαλινάρια» στην καρδιά τους, να βρουν μέσα τους τις ισορροπίες και να παλέψουν να ώστε η παρουσία τους να μην μετατραπεί σε «απειλή» για τους αγαπημένους τους. Για αυτές τις ισορροπίες και την άρνηση της αγκαλιάς μας μίλησε η νοσηλεύτρια Βάσω Κάσια.

«Δεν είμαι ηρωίδα, είμαι νοσηλεύτρια! Δεν είμαι ηρωίδα, είμαι μητέρα! Είμαι μητέρα και νοσηλεύτρια μαζί και η μια ιδιότητα δεν μπορεί να αναιρέσει την άλλη! Οπότε όπως φροντίζω τους ασθενείς λαμβάνοντας τα απαραίτητα μέτρα προστασίας για να μην νοσήσω αλλά και για να μην μεταδώσω τον ιό, οφείλω να το κάνω και για την οικογένεια μου. Και αυτό εξυπακούει απόσταση! Όχι αγκαλιές! Όχι φιλιά! Να προσπερνώ την ανοιχτή αγκαλιά του παιδιού μου επιστρέφοντας από την βάρδια! Να αρνούμαι τα χάδια και τα φιλιά του και να το αποπαίρνω κάθε φορά που το επιχειρούσε! Πόσο οξύμωρο; Τώρα που είχα περισσότερο ανάγκη από καθετί αυτή την αγκαλιά! Έπρεπε όμως να βρω τις ισορροπίες μέσα μου, να διαχωρίσω τους ρόλους μου για να καταλήξω πως όλα αυτά τα μέτρα έπρεπε να τα λάβω ατενίζοντας το αύριο με αισιοδοξία. Γιατί οι ανάγκες μου μπορούν να περιμένουν… Η αγάπη μου όμως όχι! Βάζοντας λοιπόν την αγάπη μου πάνω από την ανάγκη μου κατάφερα να προχωρήσω και χωρίς τα αναγκαία και τα δεδομένα για κάθε μάνα! Την αγκαλιά του παιδιού της!»

Για την νοσηλεύτρια Φωτεινή Κακουσιά, μητέρα δύο παιδιών, είναι το χαμόγελό τους που της δίνει δύναμη να συνεχίσει, μέχρι τελικά να μπορέσει να τους δώσει όσα φιλιά και αγκαλιές τους «στέρησε» τόσο καιρό.

«Είναι από εκείνες τις φάσεις της ζωής σου που η αγάπη για τη δουλειά, το καθήκον σου προς τον συνάνθρωπο σου, η προσφορά και η ελεημοσύνη με αγάπη Χριστού, γιατί αυτό εμπεριέχει η Νοσηλεύτρια, συγκρούστηκε σφοδρά με την Μάνα που υπάρχει μέσα μου… Η Μάνα βρέθηκε μπροστά στην νοσηλεύτρια που έπρεπε να κάνει το καθήκον της αλλά και να παραδεχτεί ότι έτσι βάζει τα ίδια της τα παιδιά σε κίνδυνο, με πόνο ψυχής αρνείσαι το χάδι, το φιλί, την αγκαλιά… Επιλέγεις τελικά την απόσταση από τα παιδιά σου, επιλέγεις τη μάσκα…! Και κρατάς το χαμόγελο του παιδιού σου κάτω από αυτή την μάσκα για να μην καταρρεύσεις, να σταθείς δυνατή και να βοηθήσεις τους συνανθρώπους σου. Ξέροντας ότι κάτω από τη νοσηλεύτρια και τη μάσκα, τελικά πάντα θα υπάρχει και θα υπερισχύει η Μάνα και το καλό των παιδιών της και ότι και εσύ δεν είσαι κακή μάνα που τους στέρησες το χάδι για λίγο, αλλά έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες…!»

Όπως πολύ εύστοχα γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης στο τελευταίο του ποιητικό έργο «Εκ του πλησίον»…

«Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει. Που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου»