Ένα νόμισμα των 50 σεντ έχει μια πολύ μικρή αξία και θα έλεγε κανείς ότι δεν θα μπορούσε να…κάνει και μεγάλη διαφορά. Κι όμως, ένα νόμισμα των 50 σεντ κατάφερε να φέρει χαμόγελα σε τρεις ανθρώπους και να στείλει χιλιάδες μηνύματα σε όλους εμάς, μηνύματα καλοσύνης κι ανθρωπιάς και να μας θυμίσει ότι αν και οι καταστάσεις επιβάλλουν “κοινωνική αποστασιοποίηση”, ίσως να κάνουν ακόμα πιο επιβεβλημένη τη συναισθηματική κοινωνικοποίηση.
Το “θαύμα” που έζησε παραμονή Πρωτοχρονιάς περιγράφει ο Μάριος Σταύρου από την ομάδα Reaction…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
“Παραμονή Πρωτοχρονιάς επισκέφθηκα μια υπεραγορά για να κάνω τα απαραίτητα τελευταία ψώνια. Είκοσι λεπτά ανομονή στην γραμμή για να μπω μέσα ήταν αρκετά για να ζήσω ένα μικρό “θαύμα” ανθρώπινης καλοσύνης, απο εκείνα που περνούν απαρατήρητα πολλές φορές. Από εκείνα τα μικρά καθημερινά “θαυματα” που σου δίνουν ελπίδα για το μέλλον… ότι έρχονται καλύτερες ημέρες.”
Η ιστορία αρχίζει από μια ηλικιωμένη κυρία…
Advertisement“Μια ηλικιωμένη κυρία μπροστά μου, μιας και ήρθε η σειρά της, ψάχνει στο πορτοφόλι της για να βρει ένα νόμισμα των 50σεντ για να βάλει στο καροτσάκι να ξεκλειδώσει. Μάλλον δεν βρήκε και έκανε να επιστρέψει στο αυτοκίνητο της μπας και βρει το νόμισμα. Ξαφνικά, το δρόμο της ανακόπτει ένας κύριος που με χαμόγελο της λέει, έλα πάρε το δικό μου. Η κυρία αιφνιδιάστηκε και προσπάθησε να του δώσει ένα ευρώ… αυτος απομακρύνθηκε χαμογελαστός.”
Και δεν τελειώνει εδώ…
Advertisement“Μπήκα, έκανα τα ψώνια μου, και τυχαια στην έξοδο βρήκα μπροστά μου την ηλικιωμένη κυρια να ξεφορτώνει στο αυτοκίνητο της. Ασυναίσθητα, και μέχρι να φορτώσω στο αυτοκίνητο, την έβλεπα να επιστρέφει το καροτσάκι της. Ένας κύριος έψαχνε στο πορτοφόλι του να βρει νόμισμα, του χαμογέλασε και του το έδωσε, έκανε να της δώσει λεφτά…. χαμογέλασε και έφυγε μακριά η κυρία. 50 σεντ ήταν αρκετά, να κάνουν 3 ανθρώπους να χαμογελάσουν και να πιστέψουν στις όμορφες εκείνες ανθρώπινες κινήσεις.”
“Θα μου πείτε, ασήμαντο και μικρό περιστατικό, μπορεί και τυχαίο… αλλά εμένα προσωπικά με έκανε να αισθανθώ όμορφα… η ανθρωπιά δεν χάθηκε… ακόμα και στα μικρά και καθημερινά…”, καταλήγει ο κ. Σταύρου.
