Ηχηρά μηνύματα στέλνει μέσω του AlphaNews.Live ο Νεόφυτος Νεοφύτου, ο οποίος πάλεψε δύο φορές με την παιδική λευχαιμία και κατάφερε να βγει νικητής. Με αφορμή τον «Χρυσό Σεπτέμβρη», τον παγκόσμιο μήνα ευαισθητοποίησης και διαφώτισης για τον καρκίνο της παιδικής και εφηβικής ηλικίας, ο Νεόφυτος μίλησε για το Γολγοθά που βίωσε 31 χρόνια μετά και αναφέρθηκε στις σκέψεις και τα συναισθήματά του, καθώς και στη σημαντικότητα της ευαισθητοποίησης του κοινού.
Ο Νεόφυτος σε ηλικία 11 ετών, το 1993, διαγνώστηκε με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία, μετά από έντονους πόνους στα οστά των ποδιών του. Μια ανάλυση αίματος ήταν αυτό που έδειξε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Όλοι γνώριζαν, εκτός από εκείνον… Του είπαν, όπως μας ανέφερε, πως υπήρχε κάποιο πρόβλημα στο αίμα του και πως λόγω αυτού, θα αναγκαζόταν να περάσει λίγο καιρό στο νοσοκομείο. Ο «λίγος καιρός» όμως, κράτησε εννιάμισι χρόνια…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
«Στην αρχή δεν γνώριζα, μου το έκρυψαν για να μην φοβηθώ. Δεν είχαν κι άδικο, αφού όταν το έμαθα μετά από αρκετό καιρό, φοβήθηκα πως δεν θα τα καταφέρω. Δεν θα σας κρύψω μάλιστα πως έκλαψα αρκετά… Ήμουν σε μια ηλικία, που δυστυχώς ή ευτυχώς καταλάβαινα πολλά. Προσπαθούσαν όλοι με χαμόγελο στο πρόσωπο να μας δώσουν δύναμη, να κάνουν εμάς τα μικρά παιδιά του θαλάμου να χαμογελάσουμε. Στα μάτια της ψυχής τους όμως έβλεπες το φόβο, τη στεναχώρια, τη λύπη, την αγωνία…».
Λίγες μέρες μετά την εισαγωγή του τότε 11χρονου Νεόφυτου στο Μακάρειο το 1993
Οκτώ μηνών ήταν ο μικρότερος τότε ασθενής στο θάλαμο του παιδογκολογικού. Γονείς και παιδιά, έγιναν όλοι μια οικογένεια, στην προσπάθειά τους να δώσουν δύναμη και ελπίδα ο ένας στον άλλον.
Advertisement«”Μην φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά, θα τα καταφέρουμε”, λέγαμε το ένα παιδί στο άλλο. Λόγια που κρατώ μέχρι και σήμερα, λόγια που λέω σε κάθε άνθρωπο που γνωρίζω στη ζωή μου. Νοσηλευτικό προσωπικό, γιατροί, ψυχολόγοι, γονείς, μικρά παιδιά… γίναμε αδέρφια, φίλοι, οικογένεια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου τις ατελείωτες ώρες κουβέντας με τις νοσοκόμες του θαλάμου. Ήταν πάνω απ’ όλα άνθρωποι και μετά νοσοκόμες. Μέσα απ’ όλα αυτά, είχα βρει τη δύναμη ως έφηβος να βάλω πείσμα πως θα τα καταφέρω».
Ο Νεόφυτος προσπαθούσε να χαμογελάει κάθε μέρα, λέγοντας στον εαυτό του πως «κάνει διακοπές, πως ξεκουράζεται». Ήταν ο δικός του τρόπος να δώσει δύναμη στον εαυτό του για να τα καταφέρει κι ας ήξερε πως την επόμενη μέρα θα είχε να αντιμετωπίσει άλλη μία χημειοθεραπεία. Δύο χρόνια αργότερα όμως, τα κατάφερε. Βγήκε νικητής! Το συναίσθημα ήταν απερίγραπτο. Δάκρυα χαράς και χαμόγελα βγαλμένα μέσα από την ψυχή όλων. Η χαρά όμως δεν κράτησε για πολύ… Ένα χρόνο αργότερα, το 1996, η λευχαιμία χτύπησε τον Νεόφυτο για δεύτερη φορά, στα 14 του χρόνια.
«Τα δάκρυα χαράς έγιναν δάκρυα λύπης και πόνου, αφού ήξερα το τι θα περάσω τόσο εγώ, όσο και η οικογένειά μου. Όμως μέσα μου είχα βάλει πείσμα πως θα παλέψω και πως πάλι θα βγω νικητής κι ας ήξερα πως ίσως να μην τα καταφέρω. Έδειχνα το ξυρισμένο μου κεφάλι κι έκανα αστεία, έμαθα να αγνοώ τα μάτια που με κοίταζαν περίεργα. Θυμάμαι να φεύγω απ’ το σχολείο και να χαμογελάω, έλεγα στους συμμαθητές μου πως πάω να κάνω διακοπές, κρατώντας στη σκέψη μου τα λόγια των μικρών μου φίλων που μου έλεγαν να μην φοβάμαι και πως όλα θα πάνε καλά. Δυστυχώς όμως το μικρό μου σώμα δεν ήταν τόσο δυνατό όσο η ψυχή μου, αφού είχε αδυνατίσει από τις προηγούμενες χημειοθεραπείες…».
Ο Νεόφυτος και η οικογένειά του, έψαχναν για συμβατό δότη μυελού των οστών, αλλά το έργο τους ήταν δύσκολο. Τότε, όπως χαρακτηριστικά είπε, δεν υπήρχαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να μπορούν να απευθύνουν έκκληση προς τον κόσμο αλλά ούτε και το Καραϊσκάκειο Ίδρυμα. Ο γιατρός τους έλεγε πως έστειλε φαξ σε αρκετές χώρες, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα.
«Ξεκινήσαμε λοιπόν με χημειοθεραπείες και τα προβλήματα από το αδύνατό μου σώμα, δεν άργησαν να εμφανιστούν. Από τη μία καθυστέρηση και επιπλοκή στην άλλη… Τα πράγματα δεν ήταν και τόσο καλά, εκεί όμως εγώ, να χαμογελάω και να λέω πως θα τα καταφέρω. Θυμάμαι τον γιατρό σε πολλές περιπτώσεις ή ώρα 10 το βράδυ, η ώρα 2 το πρωί, να προσπαθεί να βρει λύσεις στα προβλήματα και στις επιπλοκές που προκύπταν κάθε φορά».
Μια από τις λύσεις ήταν ο Νεόφυτος να μεταβεί στην Αγγλία για ακτινοθεραπεία, κάτι που θα βοηθούσε στην αντιμετώπιση της λευχαιμίας, όπως κι έγινε. Ο καιρός περνούσε. Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρια και χειμώνες, με τον Νεόφυτο να μπαινοβγαίνει στο θάλαμο… Γονείς, μικρά παιδιά, νοσοκόμες και γιατροί να δίνουν ο κάθε ένας ξεχωριστά αλλά και ταυτόχρονα όλοι μαζί τον δικό τους αγώνα, σ’ έναν θάλαμο με 12 κρεβάτια. Η χαρά, αν και άργησε, ήρθε για δεύτερη φορά. Ο Νεόφυτος βγήκε νικητής ξανά!
Advertisement«Η οικογένεια μου εκεί, βράχος για εμένα. Συγγενείς, φίλοι, άγνωστοι άνθρωποι. Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα… Χαρά, λύπη, προβληματισμός, αλλά και αισιοδοξία. Ένα κομμάτι της ψυχής μου, έμεινε και θα παραμείνει για πάντα εκεί, στον Παιδοογκολογικό Θάλαμο του Μακάρειου Νοσοκομείου. Για τους μικρούς μου φίλους που δεν κατάφεραν να βγούνε κι αυτοί νικητές, αλλά και για τους μικρούς μου φίλους που βγήκαν νικητές. Για τους ανθρώπους και τη δύναμη ψυχής τους που γνώρισα εκεί…».
Μέσα σ’ όλα αυτά τα χρόνια, ο Νεόφυτος όπως χαρακτηριστικά ανέφερε στο AlphaNews.Live, κατάλαβε τόσο την αξία της ζωής, όσο και το πόσο όμορφη είναι. Με αφορμή λοιπόν το μήνα Σεπτέμβριο και το στόχο της ευαισθητοποίησης του κοινού για τον καρκίνο της παιδικής και εφηβικής ηλικίας, ο Νεόφυτος θέλησε να στείλει για άλλη μία φορά το μήνυμα της αισιοδοξίας και της ελπίδας.
«31 χρόνια μετά, θέλω να πω στους μικρούς μου φίλους, στους ενήλικες αλλά και στις οικογένειές τους που δίνουν το δικό τους αγώνα σήμερα, να μην φοβούνται και πως όλα θα πάνε καλά. Η κάθε μέρα που περνά είναι και μια νίκη κατά της λευχαιμίας και του καρκίνου. Κάνω έκκληση σε όλους του πολίτες να αφιερώσουν πέντε λεπτά από το χρόνο τους και να δώσουν λίγο σάλιο για συμβατό δότη μυελού των οστών. Πέντε λεπτά από εσάς, ίσως δώσουν μια ολόκληρη ζωή σε ένα συνάνθρωπό μας ή σε ένα παιδί».
Ο 43χρονος Νεόφυτος σήμερα, 31 χρόνια μετά τον δικό του Γολγοθά
Σήμερα το ποσοστό ίασης για την παιδική λευχαιμία ανέρχεται περίπου στο 86%, ενώ την δεκαετία του 90′ ήταν μόνο στο 70% περίπου. Με τη συμβολή της επιστήμης αλλά και του κάθε ένα από εμάς, μέσω της ενημέρωσης, μέσω της έγκυρης διάγνωσης και μέσω της αισιοδοξίας… Η λευχαιμία, μπορεί να νικηθεί, κατέληξε ο Νεόφυτος.
