Πέραν των 100,000 εκτιμάται ο αριθμός των ηλικιωμένων οδηγών άνω των 65 ετών που κυκλοφορούν στους κυπριακούς δρόμους. Οι τροχαίες συγκρούσεις με πρωταγωνιστές ηλικιωμένους οδηγούς, είναι συχνό φαινόμενο και το ζήτημα της ασφάλειας των ιδίων αλλά και των υπόλοιπων χρηστών του οδικού δικτύου έρχεται συχνά στο προσκήνιο. Το AlphaNews.Live επικοινώνησε με τον Πρώην Αστυνομικό Διευθυντή Τροχαίας και Σύμβουλο Οδικής Ασφάλειας, Ανδρέα Παπά για να μας δώσει το στίγμα για την έκταση του προβλήματος και να κατανοήσουμε κάτω από ποιες προϋποθέσεις άτομα της τρίτης ηλικίας μπορούν να χρησιμοποιούν το οδικό δίκτυο.

Οι αριθμοί 

Έκπληξη εξάλλου προκαλούν οι αριθμοί ηλικιωμένων που κατέχουν άδεια οδήγησης. Σύμφωνα με στοιχεία που διαθέτει το Τμήμα Οδικών Μεταφορών, οι οδηγοί ηλικίας 65 ετών και άνω έχουν αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια. Συγκεκριμένα, ενώ την 1η Ιανουαρίου 2000 υπήρχαν 22,000 καταχωρημένοι οδηγοί αυτών των ηλικιών, δέκα χρόνια μετά έφτασαν τις 52,000. Από το 2000 μέχρι το 2016, μάλιστα, ο αριθμός εκτινάχθηκε στις 84,000, ενώ σήμερα εκτιμάται ότι η δεδομένη κατηγορία οδηγών αγγίζει τις 100,000.

Η άδεια οδήγησης, όπως μας εξηγεί ο κ. Παπάς, λήγει όταν ένα άτομο κλείσει τα 70 έτη. Σύμφωνα με τη νομοθεσία, για να μπορεί να γίνει ανανέωσή της, ο οδηγός οφείλει να εξασφαλίσει σχετικό ιατρικό πιστοποιητικό που θα διαβεβαιώνει ότι μπορεί να οδηγήσει με ασφάλεια. Αφού το καταθέσει στο Τμήμα Οδικών Μεταφορών, η άδεια του ανανεώνεται για τρία χρόνια και με τη λήξη αυτής της περιόδου η διαδικασία μπορεί να επαναληφθεί.

Δυσκολίες στην οδήγηση

Είναι γεγονός ότι ο κάθε ένας από εμάς παρατηρεί αλλαγές στο σώμα του με την πάροδο του χρόνου. Όπως τονίζει ο κ. Παπάς, αυτές οι αλλαγές, ακόμα και αν δεν έχουν άμεση επίδραση στην καθημερινή μας ζωή, μπορούν να επηρεάσουν την ικανότητα οδήγησής μας.

Ως εκ τούτου, προβλήματα υγείας τα οποία μπορούν να θέσουν σε αμφισβήτηση την ασφαλή μας μετακίνηση και οδήγηση, είναι δυνατό να παρουσιαστούν και σε κατηγορίες οδηγών πέραν αυτής της τρίτης ηλικίας.

Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι ηλικιωμένοι οδηγοί στους δρόμους, όπως αναφέρεται, αφορούν μεταξύ άλλων στην ανασφάλεια που νιώθουν όταν βρίσκονται σε πυκνή τροχαία κίνηση αλλά και σε διασταυρώσεις λόγω μειωμένης ευεξίας του αυχένα και του σώματος. Ιδιαίτερη πρόκληση ωστόσο αποτελούν τα μειωμένα αντανακλαστικά, τα οποία είναι αναγκαία για την ασφαλή μετακίνηση των ατόμων. 

“Δεν γνωρίζουν πότε πρέπει να παραχωρήσουν προτεραιότητα, οδηγούν πολύ αργά, όταν αλλάζουν λωρίδα δεν προσέχουν τι συμβαίνει γύρω τους, δεν βάζουν δείκτη έγκαιρα ή ακόμα και καθόλου, δυσκολεύονται όταν εισέρχονται στον αυτοκινητόδρομο και δυσκολεύονται να ενταχθούν στην κυκλοφορία. Δυσκολεύονται να βρουν την έξοδο στον αυτοκινητόδρομο, οδηγούν σε κοντινή απόσταση από το μπροστινό αυτοκίνητο, δυσκολεύονται να παρκάρουν και να βάλουν πισινή.” 

Η εμπλοκή τους σε τροχαίες συγκρούσεις

Τα άτομα τρίτης ηλικίας δεν εμπλέκονται σε τροχαία υπό την επήρεια αλκοόλ ή ναρκωτικών ουσιών, τροχαία με υψηλές ταχύτητες ή τροχαία που σημειώνονται κατά τις πρωινές ώρες, σημειώνει ο κ. Παπάς. 

Τα πιο συχνά ατυχήματα στα οποία πρωταγωνιστούν έχουν να κάνουν με συγκρούσεις λόγω του ότι οδηγούν σε κοντινή απόσταση από το προπορευόμενο όχημα. Την ίδια ώρα, εξαιτίας του γεγονότος ότι πολλές φορές αντιμετωπίζουν δυσκολία στο να κοιτάξουν σε μακρινή απόσταση, είναι πιθανό να μη μπορούν να υπολογίσουν την ταχύτητα με την οποία το διερχόμενο όχημα ή μοτοσικλέτα έρχεται προς το μέρος τους, με αποτέλεσμα να συγκρουστούν. 

Εισηγήσεις και μέτρα ασφαλείας 

Τα μέτρα που μπορούν να ληφθούν για να διασφαλιστεί η ασφαλής διακίνηση των ηλικιωμένων οδηγών στους δρόμους, αφορούν τόσο τα ίδια τα άτομα, όσο και το οικογενειακό τους περιβάλλον, αλλά και την πολιτεία.

Όπως εξηγεί ο κ. Παπάς, οι ίδιοι οι ηλικιωμένοι οφείλουν να φροντίζουν να μην οδηγούν το βράδυ ή ώρες κυκλοφοριακής αιχμής και να αποφεύγουν μακρινά ταξίδια. Αν από την άλλη αναγνωρίσουν ότι η υγεία τους είναι τέτοια που δεν τους επιτρέπει να οδηγήσουν με ασφάλεια, οφείλουν να βρουν εναλλακτικούς τρόπους διακίνησης.

Κομβικό ρόλο σε αυτό παίζουν και τα άτομα του στενού οικογενειακού τους περιβάλλοντος, τα οποία σε περίπτωση που εντοπίσουν ένα πρόβλημα υγείας το οποίο μπορεί να καταστήσει την οδήγηση επικίνδυνη για τα ηλικιωμένα άτομα, έχουν χρέος να μεριμνήσουν και να βοηθήσουν με το δικό τους τρόπο στη μετακίνησή τους.

Την ίδια ώρα, θα μπορούσαν να τεθούν σε ισχύ προγράμματα, όπως εφαρμόζεται και σε άλλες χώρες του εξωτερικού, μέσω των οποίων ομάδες εθελοντών στους Δήμους είναι στη διάθεση ηλικιωμένων ατόμων που αντιμετωπίζουν δυσκολίες στις μετακινήσεις τους. 

Χρέος, λοιπόν, έχουμε όλοι στο να στηρίξουμε τους ηλικιωμένους οδηγούς, αφού όπως αναφέρει και ο κ. Παπάς, “το αυτοκίνητο σήμερα είναι το τελευταίο σύμβολο της ανεξαρτησίας και ελευθερίας του ανθρώπου.”