14 Αυγούστου 2005.. η ημέρα που έσβησε για πάντα ο ήλιος δεκάδων οικογενειών και από τότε ζουν το δράμα της απώλειας, του πόνου και με αμέτρητα γιατί.

Μια από αυτές και η οικογένεια της κα. Χρυσούλας Κουτσόφτα από το Παραλίμνι που βίωσε με τον πιο σκληρό τρόπο την άσχημη πλευρά της ζωής.  Ο 26χρονος τότε γιος της Οδυσσέας, η σύζυγός του Ξένια Βρακά Κουτσόφτα και το 5χρονο αγγελούδι τους, ήταν ανάμεσα στις 120 ψυχές που χάθηκαν στο Γραμματικό, στην μοιραία πτήση που έμελλε να γραφτεί ως η χειρότερη αεροπορική τραγωδία που έζησε ο τόπος. 

“Να μην ερχόταν ξανά αυτή η μέρα” μας είπε όταν απάντησε το τηλέφωνο. Μια μάνα που για 16 ολόκληρα χρόνια προσπαθεί με όση δύναμη της έχει απομείνει να σταθεί στα πόδια της, χάρη στον 18χρονο σήμερα εγγονό της Βασίλη. Μια γιαγιά που παλεύει να μεγαλώσει το παιδί του αδικοχαμένου γιου της όπως ακριβώς θα το μεγάλωναν και οι δικοί του γονείς. 

Για την κα. Χρυσούλα ξημέρωσε άλλη μια δύσκολη ημέρα.  

Advertisement

 «Είναι πολύ δύσκολο για μας, πάμε πίσω 16 χρόνια. Μια λέω να το πιστέψω, ότι σκοτώθηκαν και δεν θα τους ξαναδούμε και από την άλλη ότι κάπου κάποτε θα συναντηθούμε, δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Γυροφέρνω το μυαλό μου, τι να κάνω. Εδώ και 16 χρόνια, το πρωί ξυπνάς και η πρώτη σκέψη είναι να πας στο κοιμητήριο, πας να καθαρίσεις, να ποτίσεις τα λουλούδια, είναι το σπίτι τους. Σαν να καθάρισα το σπίτι των μωρών μου. Μπαίνω στο αυτοκίνητο και δεν ξέρω που να πάω. Κάθομαι στο κοιμητήριο και προσπαθώ να ηρεμήσω, δεν ξέρω τι να κάνω πολλές φορές».

“Μόνο νεκρός δεν θα μου απαντήσει”

Θυμάται την αποφράδα εκείνη ημέρα, όταν έλαβε τηλεφώνημα από την κόρη της για την πτώση αεροσκάφους. Βρισκόταν όπως μας είπε στην Κεφαλονιά. 

«Εγώ ήμουν στην Κεφαλονιά, πάντα όπως μας είπαν, στην Παναγία τη Φιλούσα έβγαιναν φίδια από τις 6 μέχρι τις 16 Αυγούστου. Εκείνη τη μέρα μόνο τρία φίδια βγήκαν. Προσκυνήσαμε και ρωτήσαμε κάποιον γιατί και η απάντησή του ήταν πως όταν θα συμβεί κάτι κακό στον κόσμο δεν βγαίνουν τα φίδια. Μετά που βγήκα έξω μου τηλεφώνησε η κόρη μου και με ρώτησε με ποια πτήση πήγε ο Οδυσσέας. Ήταν η μόνη φορά που δεν θυμόμουν, ήξερα ότι το μεσημέρι έφτανε στην Αθήνα. Έπεσε ένα αεροπλάνο μου είπε η κόρη μου. Εν τω μεταξύ, εγώ ξύπνησα πρωί και τους έπαιρνα τηλέφωνο και δεν απαντούσαν δεν περνούσε το μυαλό μου ότι θα έπεφτε το αεροπλάνο. Ποιος πίστευε αυτό το πράγμα. Στη διαδρομή τους είπα ότι τηλεφωνούσα του Οδυσσέα και δεν μου απαντά. Ο κουνιάδος μου είπε «είναι με την παρέα του θα σε σκεφτεί εσένα», και τους είπα «μόνο νεκρός δεν θα μου απαντήσει το τηλέφωνο».

Η στιγμή της αναγνώρισης αποτελούσε για την ίδια η χειρότερη στιγμή. Μια διαδικασία επίπονη με τις εικόνες που αντίκρυσε να την ακολουθούν μέχρι και σήμερα. 

«Εκεί βεβαιώθηκε ότι ήταν μέσα ο γιος μου. Και ξεκίνησε η διαδικασία να πάμε στην αναγνώριση. Δεν θα το ξεχάσω μέχρι να πεθάνω, το τι είδα στην αναγνώριση και πως άντεξα. Δεν πίστευα όμως ότι ήταν σκοτωμένοι. Δεν βρήκαμε τους δικούς μας. Ύστερα στις 17 Αυγούστου βρέθηκαν οι δικοί μας και ξεκινήσαμε τις κηδείες. Τι να πω, πας έρχεσαι.. τους βλέπεις μέσα στο σπίτι σου. Πως να πιστέψω ότι χάθηκαν και θα ξανάρθουν στο σπίτι μου, ούτε στο μαγαζί, τίποτε. Ποιος το πιστεύει αυτό το πράγμα και πρέπει να το πιστέψω και εγώ. Επειδή έχω ένα μωρό και πρέπει να το μεγαλώσω σωστά έπαιζα ρόλους πολλούς. Πότε έκλαιγα, πότε γελούσα.. Όλοι στη θέση μου νομίζω το ίδιο έκαναν».

“Είπαμε όλη την αλήθεια στον Βασίλη”

Μας μίλησε για τους πολλούς ρόλους που χρειάστηκε να υποδυθεί για να μεγαλώσει τον Βασίλη. Το ρόλο της μάνας, του πατέρα, της γιαγιάς. 

«Ο Βασίλης ήταν η δύναμή μου. Ήταν η δύναμή μου γιατί ήταν και για τους τρεις αυτό το μωρό και πρέπει να σταθούμε δυνατοί να τον μεγαλώσουμε όπως πρέπει, να σπουδάσει, νομίζω μας βοηθάει ο Θεός. Του λέγαμε όλη την αλήθεια. Του λέγαμε ότι η μάμα και ο παπάς πήγαν στους ουρανούς και έγιναν άγγελοι με τη Χρύσω μας. Έξι με επτά μήνες μετά ζητούσε τη μάμα του, ύστερα όμως μεγαλώνοντας του λέγαμε. Μετά ξεκίνησε το ίντερνετ, είχε πράγματα που τα μάθαινε από εκεί. Δεν έλεγε τίποτε, απλά ήθελε να πάει στο Γραμματικό δυο φορές. Εκεί τίποτε δεν είπε. Το μόνο που είπε ήταν γιατί έπιασαν το αεροπλάνο το παλιό η μαμά και ο παπάς και δεν πήγαν με το καλό».

“Δεν τιμωρήθηκε κανένας”

Την ρωτήσαμε επίσης για τα συναισθήματά της αναφορικά με τις τις ποινές που επιβλήθηκαν σε όσους οδηγήθηκαν στο δικαστήριο για την μεγάλη αυτή τραγωδία. Μας απάντησε με μια λέξη.. θυμό. 

“Αυτοί που το έκαναν, δεν πλήρωσαν, δεν ακούσαμε ότι φταίει κάποιος και να τιμωρηθεί. Σαν χθες ακούσαμε ότι ο άλλος πυροβόλησε τον άνθρωπο και είναι υπό κράτηση, εμάς κανένας δεν έφταιγε. Μου προκαλεί πολύ θυμό, αν κάτσεις να σκεφτείς ότι χάθηκαν 121 άτομα και δεν τιμωρήθηκε ένας.  Εμείς που χάσαμε τα μωρά μας; Eμένα που μου έμεινε ένα μωρό ήταν δυο χρονών και τώρα είναι 18. Θέλω όλοι αυτοί όλοι να έρθουν να με δουν εμένα, να μου πουν τι πρέπει να κάνω για αυτό το μωρό, αλλά δυστυχώς, κανένας δεν σκέφτεται».

“Αντέχω για χάρη του Βασίλη”

Έχω ακόμη δυνάμεις να αντέξω, μας είπε με λυγμούς. 

«Να μην ξανασυμβεί αυτό, να μην πάθει κανένας αυτό που πάθαμε εμείς. Να είμαστε οι τελευταίοι στον κόσμο που έχασαν τα παιδιά τους όπως εμείς. Το να παν ένα ταξίδι και να τους φέρουν μέσα στην κάσια δεν το πιστεύκω. Δεν έχει χειρότερο. Ο Θεός να προσέχει τον κόσμο και το δικό μου το μωρό. Ακόμη έχω λίγες δυνάμεις, για χάρη του Βασίλη έχω δυνάμεις να αντέξω, όσα χρόνια μου δώσει ο Θεός».