Δύο ιστορίες με ανθρωπιστικό πρόσημο βγαίνουν από τα ερείπια που άφησε πίσω του το μαύρο καλοκαίρι του 74. Άνθρωποι που δεν στάθηκαν σε φυλετικούς διαχωρισμούς και αντίπαλα στρατόπεδα αλλά έδωσαν το χέρι ο ένας στον άλλο. Οι ιστορίες ήρθαν στο φως μέσα από το βιβλίο του γιατρού Λάκη Αναστασιάδη «Κυπρίων Ιατρών, έργα».

Μια από τις πιο χαρακτηριστικές φωτογραφίες της Τουρκικής εισβολής… πέντε αιχμάλωτοι έρχονται αντιμέτωποι με τη βαρβαρότητα του Αττίλα. Την εικόνα αποτύπωσε με τη μηχανή του ο δημοφιλής Τουρκος φωτογράφος και Δημοσιογράφος Ergin Konuksever.

Μετά τη  φωτογράφιση αυτή, ο Τούρκος πολεμικός ανταποκριτής, μαζί με έναν συνάδελφό του και μια έγγυο που βρήκαν στον δρόμο χάνουν τον προσανατολισμό τους. Πέφτουν  πάνω σε ελληνική περίπολο στο Καϊμακλί. Προσπαθώντας να διαφύγουν πυροβολήθηκαν και συνελήφθησαν από εθνοφρουρούς οι οποίοι τους μετέφεραν στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας στις 16 Αυγούστου. Εκεί έρχεται αντιμέτωπος όπως περιγράφει με τη σκληρή συμπεριφορά νοσηλευτών λόγω της καταγωγής του. 

Ergin Konuksever-Τούρκος δημοσιογράφος“Εκείνη τη στιγμή, ένα μέλος του προσωπικού, κάποιος που εργαζόταν εκεί εμφανίστηκε μπροστά μου στο νοσοκομείο. Είπε «Ο Τούρκος», «ήρθε ο Τούρκος» και άρχισε να με χτυπάει.  Του είπα  «δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου» και ξεκίνησαν όλοι μαζί.”

Ο Τούρκος δημοσιογράφος σοβαρά τραυματισμένος στο δεξιό θώρακα μπαίνει στο χειρουργείο. Στο πλευρό βρέθηκε ένας και μόνο άνθρωπος, ο γιατρός Ανδρέας Δημητριάδης.

Ergin Konuksever-Τούρκος δημοσιογράφος“Ο γιατρός τους έδιωξε  αυτούς που με χτυπούσαν και τους κυνήγησε όλους να φύγουν απο εκεί. «Είμαι ένας άνθρωπος που ορκίστηκε στον Ιπποκράτη», μου είπε, «πίστεψέ με, είσαι υπό την προστασία μου, κανείς δεν μπορεί να σου κάνει τίποτα»”.

Για πολλά χρόνια ο Ερτζίν προσπαθούσε να βρει ποιος ήταν ο γιατρός που τον έσωσε. Με τη βοήθεια ενός Τουρκοκύπριου και μετά από μια μεγάλη έρευνα στα αρχεία του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας οι δύο άντρες αντάμωσαν ξανά το καλοκαίρι του 2009 στο Λήδρα Πάλας. Έσφιξαν το χέρι ο ένας του άλλου και συμφώνησαν σε ένα και μόνο σύνθημα: Ποτέ ξανά πόλεμος.

Είκοσι Ιουλίου… Η μικρή Ισμέτ, 10 μόλις ετών, από το τουρκοκυπριακό χωρίο Ελιά τραυματίζεται στον θώρακα από αδέσποτη σφαίρα. Μεταφέρεται στο νοσοκομείο της Ευρύχου. Λόγω επιπλοκών οι γιατροί  δεν κατάφεραν να την περιθάλψουν. Οδηγείται στο νοσοκομείο Λευκωσίας. Εκεί με την εποπτεία και πάλι του Γιατρού Ανδρέα Δημητριάδη υποβάλλεται σε εγχείρηση. Ο γιατρός στάθηκε δίπλα της μέχρι να πάρει εξιτήριο. Πρωταγωνιστής της ιστορίας ήταν και ο Ανδρέας Χαραλάμπους, ο άνθρωπος που με κίνδυνο τη ζωή του οδήγησε υπό τους ήχους των όπλων και τη μετέφερε από την Ευρύχου στη Λευκωσία.

Τριάντα έξι χρόνια μετά, το 2010 οι δύο συναντήθηκαν ξανά. Η Ισμετ, 46 τότε ετών έψαξε και βρήκε τον Ανδρέα Χαραλάμπους, του έδωσε μια μεγάλη αγκαλιά και τον ευχαρίστησε που τη γλύτωσε από βέβαιο θάνατο. 

Δείτε το ρεπορτάζ του Ευάγγελου Αγαπίου: