Η άφιξη της Ζήνας Μαρκουλλίδου στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής το 1999 στόχευε στην εκπλήρωση ενός ονείρου ζωής: να σπουδάσει Παιδοψυχολόγος στην Νέα Υόρκη. Είχε ήδη ολοκληρώσει μια αξιοζήλευτη καριέρα στην Κύπρο ως εργαζόμενη σε διευθυντική θέση στον ιδιωτικό τομέα και σε ηλικία 28 ετών πήρε την μεγάλη απόφαση. Εγκαταστάθηκε στην Αστόρια, έκανε εγγραφή σε αμερικανικό κολλέγιο και έπιασε δουλειά ως σερβιτόρα σε εστιατόριο του Μανχάταν. Τα χρόνια κυλούσαν και τίποτα δεν προμήνυε ότι η 11η Σεπτεμβρίου 2001 θα άλλαζε όχι μόνο τον ρου της παγκόσμιας ιστορίας, αλλά και ολόκληρη την κοσμοθεωρία της Ζήνας…

Θυμάται ότι τη νύχτα πριν από το μεγάλο κακό που “χτύπησε” τη Νέα Υόρκη είχε πει στους συναδέλφους της ότι το επόμενο πρωί θα πήγαινε στην προβλήτα δίπλα στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου για να απολαύσει τη θάλασσα και να διαβάσει το καινούργιο βιβλίο που είχε αγοράσει. Ο πόνος από μία μόλυνση στο αυτί που την ταλαιπωρούσε ωστόσο, την κράτησε στο κρεβάτι μέχρι αργά. Στον ύπνο της, της φάνηκε ότι είχε ακούσει τη φωνή της μητέρας της στον τηλεφωνητή, να την ρωτά εάν είναι καλά γιατί είχε δει στην τηλεόραση ότι ένα αεροσκάφος έπεσε σε έναν από τους Δίδυμους Πύργους. Λεπτά αργότερα, σηκώθηκε και έβαλε να ξανακούσει το μήνυμα στον τηλεφωνητή. Άνοιξε την τηλεόραση προκειμένου να επιβεβαιώσει τα όσα συνταρακτικά άκουσε από την μητέρα της, αλλά δεν έπιανε σήμα…

Τρέχοντας ανέβηκε τα σκαλιά για την ταράτσα της επτα-όροφης πολυκατοικίας στην οποία διέμενε και στη διαδρομή συνάντησε συγκατοίκους της που έφευγαν για τις δουλειές τους, οι οποίοι την καλημέρισαν με πλατιά χαμόγελα. Σκέφτηκε ότι κάποιο λάθος θα έκανε η μητέρα της, μέχρι τη στιγμή που έφτασε στην κορυφή και είδε το δεύτερο αεροσκάφος να πέφτει στους Δίδυμους Πύργους.

Οι στιγμές που ακολούθησαν έμοιαζαν βγαλμένες από κινηματογραφική ταινία. Ως πιο παλιά στη Νέα Υόρκη ανέλαβε να καθησυχάσει και να εμψυχώσει τους νέους Κύπριους φοιτητές που έφτασαν εκείνες τις ημέρες στην αμερικανική μεγαλούπολη για να αρχίσουν τις σπουδές τους. Οι περισσότεροι, με ζωγραφισμένο τον πανικό και την ανασφάλεια στα πρόσωπα τους, έψαχναν μάταια για μια πτήση επιστροφής στην πατρίδα. Ο αμερικανικός εναέριος χώρος κλειστός, τα μέτρα ασφαλείας δρακόντεια και η πληροφόρηση από τα Μέσα Ενημέρωσης σχεδόν ανύπαρκτη. Καμία εικόνα από την περιοχή του Word Trade Center που θύμιζε εμπόλεμη ζώνη, με παραταγμένα τα τεθωρακισμένα του στρατού και της Αστυνομίας. Καμία πληροφορία που μεταδιδόταν στο εξωτερικό για τρομοκρατικό χτύπημα εις βάρος του αμερικανικού λαού.

Μονάχα η μυρωδιά του καμένου καουτσούκ που “απλώθηκε” πάνω από την Νέα Υόρκη πρόδιδε την οριστική αποκαθήλωση του συμβόλου της αμερικανικής εξουσίας και υπερδύναμης… 

Όταν ο “κουρνιαχτός” της φρίκης κατακάθισε πλέον στις ψυχές των Νεοϋορκέζων, τότε λύγισε… Δεν μπορούσε να βγει από το σπίτι, φοβόταν ότι ένα ανάλογο τρομοκρατικό χτύπημα θα μπορούσε να συμβεί στο μετρό, στο λεωφορείο και οπουδήποτε αλλού. Η ίδια το περιγράφει ως “αγοραφοβία”… Η συγκάτοικος της προσπάθησε να την μεταπείσει, όμως είχε ήδη ετοιμάσει αποσκευές για την επιστροφή της στην Κύπρο. Θέλησε να ξορκίσει τον φόβο της “σπάζοντας” την περίμετρο ασφαλείας του Σημείου Μηδέν, στην οποία οι κάτοικοι εισέρχονταν μόνο με ειδική άδεια και να απαθανατίσει εικόνες με την φωτογραφική της μηχανή.

Στην Κύπρο, ολοκλήρωσε τις σπουδές της σε κολλέγιο και σήμερα εργάζεται ως Κοινωνική Λειτουργός, πράγμα για το οποίο ευχαριστεί τον Θεό και σημειώνει ότι «Ουδέν κακόν αμιγές καλού.»

Η Ζήνα ομολογεί ότι τίποτα δεν είναι πλέον το ίδιο για τους κατοίκους της Νέας Υόρκης. Το αίσθημα ασφάλειας και η “έπαρση” για την οποία διακρίνονταν ότι τίποτα και κανένας δεν μπορεί να διαταράξει την ησυχία της μεγαλούπολης, έπαψε να υφίσταται μια για πάντα…

Ταξίδευε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής από πολύ νεαρή ηλικία συστηματικά χρόνο παρά χρόνο και καμιά φορά, δύο φορές τον χρόνο εάν τύγχαινε να βρίσκεται κοντά, όπως στον Καναδά. Η Ζήνα δεν έχει ξαναπάει στη Νέα Υόρκη από το 2001…