Του Γιάννη Ξενοφώντος

Ο ίδιος εφιάλτης με 14 χρόνια διαφορά. Βίοι παράλληλοι, γραμμένοι στα αποκαΐδια που άφησαν πίσω τους οι πύρινες γλώσσες. Το μαύρο παρελθόν συναντά το τραγικό παρόν. Ο πόνος πανομοιότυπος.

Οι εικόνες από την καμένη κυπριακή γη στοίχειωσαν την Άννα Αγγελίδου… την Ελληνίδα δημοσιογράφο στην Ηλεία, που συγκλονισμένη από την καταστροφή και την απώλεια κτύπησε πόρτες στους 7 Δήμους του Νομού, και ανέλαβε πρωτοβουλία συλλογής χρημάτων για στήριξη των πυρόπληκτων.

Άννα Αγγελίδου – ΔημοσιογράφοςΤο 2007, η Ηλεία βίωσε τον όλεθρο. Oι πρώτοι που έσπευσαν να στηρίξουν ουσιαστικά και έμπρακτα τα μαρτυρικά χωριά της Ηλείας, ήταν οι Κύπριοι αδελφοί μας. Δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι ξεχνάμε. Δεν ξεχνάμε. Αν θέλουμε να είμαστε άνθρωποι, πρέπει αυτή τη στιγμή που ο συνάνθρωπός μας πονάει να τον στηρίξουμε.

Οι ίδιοι δεν ορθοπόδησαν ποτέ οικονομικά μετά τις φονικές πυρκαγιές. Παρόλα αυτά, δεν ξεχνούν ότι η Κύπρος ανοικοδόμησε τότε το χωριό Αρτέμιδα, που είχε καταστραφεί ολοσχερώς και σήμερα – όπως εξομολογείται – πονάει η ψυχή τους.

Άννα Αγγελίδου – ΔημοσιογράφοςΑυτά τα οποία βιώσατε εσείς τώρα, εμείς τα έχουμε ήδη βιώσει. Σε αυτούς τους ανθρώπους, λοιπόν, χρωστάμε εκτός από ένα μεγάλο ευχαριστώ, καθώς οι ίδιοι μας στήριξαν το 2007, χρωστάμε και τη δυνατότητα να επουλώσουν έστω και λίγο τις δικές τους πληγές.

Εθνική τραγωδία

Στις 24 Αυγούστου 2007, η Ηλεία τυλίγεται στις φλόγες. Η γη και οι ψυχές μαυρίζουν.

36 άνθρωποι βρίσκουν μαρτυρικό θάνατο. Ανάμεσά τους και 7 παιδιά. Στην προσπάθειά τους να διαφύγουν για να σωθούν, εγκλωβίζονται. Οι φλόγες τους ζώνουν και αφήνουν την τελευταία τους πνοή αγκαλιασμένοι… Χιλιάδες άλλοι μέσα στον πανικό αναζητούν τον δικό τους άνθρωπο.

Μια εθνική τραγωδία. 1.500 σπίτια γίνονται παρανάλωμα πυρός. 6 χιλιάδες άνθρωποι μένουν άστεγοι. Περισσότερα από 300 χιλιάδες στρέμματα γης αποτεφρώνονται. Η απόλυτη καταστροφή.

Η Κυπριακή Δημοκρατία ανέλαβε εξολοκλήρου τότε την ανοικοδόμηση της Αρτέμιδας. Το χωριό πήρε και πάλι ζωή, οι λόφοι πρασίνισαν και η κεντρική πλατεία έχει ονομαστεί σε Πλατεία Κύπρου. Οι ντόπιοι, όμως, δεν ξέχασαν ποτέ… όσο για το εάν τα τραύματα επουλώνονται;

Άννα Αγγελίδου – ΔημοσιογράφοςΌλα, όλα σήμερα έχουν ξαναγίνει. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο όλα έχουν ξαναγίνει. Έχουνε ξανακτιστεί τα σπίτια με τη βοήθεια όλων και κυρίως της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτό, όμως, που ακόμα μας στοιχειώνει είναι ότι εμείς κάθε χρόνο στις 24 Αυγούστου κάνουμε μνημόσυνο για τους ανθρώπους που χάθηκαν. Αυτοί δεν θα γυρίσουν πίσω.

Λένε πως ο χρόνος γιατρεύει πληγές και ξεθωριάζει μνήμες… τα σημάδια, ωστόσο, είναι πάντα εκεί…