21 Απριλίου 2008

Η κοινότητα της Ξυλοφάγου βυθίζεται στο πένθος… 

Τη Μεγάλη Δευτέρα ο 16χρονος Μάριος Νικόλα οδηγούσε τη μοτοσικλέτα του κουβαλώντας ξύλα για τη λαμπρατζιά. Η μοτοσικλέτα του Μάριου συγκρούεται με όχημα. Ο θάνατός του, ήταν ακαριαίος και αφήνει την τελευταία του πνοή στην άσφαλτο.  Η είδηση του θανάτου του Μάριου διαδίδεται αστραπιαία στην κοινότητα της Ξυλοφάγου, με τους κατοίκους ανήμπορους να πιστέψουν τον άδικο χαμό του 16χρονου. 

“Ήταν ένα ευγενέστατο μωρό, δεν προκαλούσε ποτέ φασαρίες, ήταν ήρεμος, πράος” λένε όσοι τον γνώριζαν, 11 χρόνια μετά το θάνατό του. 

Αγαπούσε την μπάλα, μας είπε η μητέρα του Μαργαρίτα. Έκανε όνειρα, ήθελε να γίνει νοσηλευτής, να θεραπεύει αρρώστους, αλλά δεν πρόλαβε. Έφυγε πολύ νωρίς, ντύνοντας στα μαύρα την οικογένειά του. 

Συγκινεί ο πατέρας του περιγράφοντας τη μοιραία νύχτα του δυστυχήματος. Με δάκρυα στα μάτια εξιστορεί τα γεγονότα της 21ης Απριλίου 2008… Ήταν στην εκκλησία, όταν η σύζυγός του ανήσυχη του είπε ότι έπαιρνε το Μάριο τηλέφωνο και δεν απαντούσε. Τον έψαχναν… Μέχρι που μία συγγενής τους, τους ενημέρωσε ότι ο Μάριος μεταφέρθηκε τραυματισμένος στο Γενικό Νοσοκομείο Αμμοχώστου. Έτρεξαν. Έτρεξαν με την ελπίδα ότι είχα απλά τραυματιστεί. Δεν μπορούσαν να σκεφτούν ότι ο Μάριος είχε φύγει….

“Πήγαμε με τη γυναίκα μου στο Παραλίμνι. Δυστυχώς μας διαπίστωσαν το θάνατο του Μάριου μου. Είδαμε το Μάριο νεκρό”, μας περιγράφει ο πατέρας του Μάριου, με τον πόνο ζωγραφισμένο στα μάτια του. 

Δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι έβλεπαν για τελευταία φορά το μοναχογιό τους, το καμάρι τους, το Μάριο τους. 

Advertisement

“Την πρώτη ημέρα μόλις τον είδαμε στο νοσοκομείο ήταν σαν να έπεσε κεραυνός στο κεφάλι μου, ήταν να άψει ένα λαμπρό… Δεν ήταν άρρωστος για να πω θα το χωνέψω σιγά σιγά. Αλλά άλλο να έρτει να σου πει ο άλλος σαν είναι καλά το παιδί σου ότι επέθανε….”

Αβάστακτος ο πόνος που νιώθουν 11 χρόνια μετά την τραγωδία που βύθισε την οικογένεια τους στο πένθος. 

Advertisement

“Έχει ώρες που θέλω να κλάψω, πάω κάπου να μην με βλέπει κανένας”, λέει ο πατέρας του.

“Παίζεις θέατρο, να μην σε καταλαβαίνουν ούτε ο άντρας σου ούτε τα παιδιά σου, ούτε οι γύρω σου”, λέει η μητέρα του. 

Δεν βάζουν μυαλό οι νεαροί της κοινότητας της Ξυλοφάγου

Η κοινότητα της Ξυλοφάγου βυθίστηκε στο πένθος δύο φορές εξαιτίας του εθίμου της λαμπρατζιάς. Με το θάνατο του Μάριου το 2008 αλλά και με το θάνατο του Παναγιώτη το 1998. 

Διαβάστε επίσης: Η τραγωδία που βύθισε στο πένθος την Κύπρο το Πάσχα του ’98 (ΒΙΝΤΕΟ)

Και παρόλο που ο χαμός του Μάριου είχε σταματήσει το έθιμο για λίγα χρόνια, σήμερα οι νεαροί της κοινότητας συνεχίζουν να θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή τους, έχοντας ήδη στήσει τα ξύλα για τη λαμπρατζιά.

“Μακριά από τις λαμπρατζιές”

“Κάμνω ξανά έκκληση, μακριά από τις λαμπρατζιές. Είναι το χειρότερο πράγμα που μου συνέβη ως πατέρας. Είναι λυπηρό, πολύ. Εύχομαι στον κόσμο όλο, ολόψυχα, να είμαι εγώ ο πικραμμένος και τα μωρά τους να τα προσέξουν. Τη μόνη συμβουλή που έχω να τους πω, προσέξτε τα παιδιά από τις λαμπρατζιές. Να μην τους συμβεί το ίδιο που συνέβη σε μένα. Γιατί μια ζωή θα είναι πικραμμένοι, λυπημένοι και θα κλαίνε σε όλη τους τη ζωή”.