Με ιδιαίτερη έμφαση στο “εμείς” και όχι στο “εγώ”, έστειλε μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση από το στάδιο ΓΣΠ ο Πάπας Φραγκίσκος στην ομιλία του κατά τη μεγαλειώδη Θεία Λειτουργία.

Αυτούσια η ομιλία του:

Δύο τυφλοί, ενώ ο Ιησούς περνούσε, κραύγαζαν τη δυστυχία και την ελπίδα τους λέγοντας: «ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὸς Δαυίδ!» (Μτ 9,27). Η βιβλική έκφραση “υἱὸς Δαυίδ” ήταν ο επίσημος τίτλος που αποδιδόταν στον Μεσσία, τον οποίο ανήγγειλαν οι προφητείες που αναφέρονταν στον Οίκο του Δαβίδ. Οι δύο πρωταγωνιστές του σημερινού Ευαγγελίου, λοιπόν, είναι οι τυφλοί. Όμως, παρά την δυστυχή κατάστασή τους, και οι δύο “βλέπουν” αυτό που είναι πραγματικά σπουδαίο: αναγνωρίζουν τον Ιησού ως τον Μεσσία που ήρθε στον κόσμο. Ας αναλύσουμε λοιπόν τρία στάδια αυτής της συναντήσεως τα οποία μπορούν να μας βοηθήσουν, κυρίως σε αυτή την περίοδο της Παρουσίας, ώστε ο καθένας από μας να υποδεχθεί τον Ερχόμενο Κύριο.

Το πρώτο στάδιο συνίσταται στο να πλησιάσουμε τον Κύριο με στόχο να μας θεραπεύει. Το κείμενο λέει ότι και οι δύο τυφλοί, ενώ ακολουθούσαν τον Κύριο, φώναζαν επάνω του (βλ. εδαφ. 27). Δεν τον βλέπουν αλλά ακούν τη φωνή Του και, ενδεχομένως, ακολουθούν τα βήματά Του. Αναζητούν στον Χριστό αυτό που είχαν προαναγγείλει οι προφήτες, δηλαδή να γίνουν μάρτυρες κάποιων σημαδιών θεραπείας και ευσπλαχνίας του Θεού ανάμεσα στον λαό Του. Περί αυτού του θέματος είχε ήδη γράψει ο Ησαΐας:

«ἀνοιχθήσονται ὀφθαλμοὶ τυφλῶν» (35,5). Κι άλλη μια προφητεία που αναφέρεται στο σημερινό πρώτο ανάγνωσμα λέει: «οἱ ἐν τῷ σκότει καὶ οἱ ἐν τῇ ὁμίχλῃ ὀφθαλμοὶ τυφλῶν βλέψονται» (29,18). Οι δύο χαρακτήρες του Ευαγγελίου λοιπόν πιστεύουν εκ βάθους στον Ιησού και τον ακολουθούν αναζητώντας φως για τα τυφλά τους μάτια.

Και γιατί, αδελφοί και αδελφές, αυτοί οι δύο άνθρωποι εμπιστεύονται τον Ιησού; Διότι αντιλαμβάνονται ότι, μέσα στο σκοτάδι της ιστορίας, Εκείνος είναι το φως που φωτίζει τις νύχτες της καρδιάς και του κόσμου. Ο Χριστός νικά το σκοτάδι του κάθε τυφλού. Κι εμείς, -πρέπει να το υποδεχθούμε- κουβαλάμε κάποιο είδος τύφλωσης στην καρδιά. Κι εμείς, όπως οι δύο τυφλοί, είμαστε οδοιπόροι που συχνά ζούμε στο σκοτάδι της ζωής. Το πρώτο βήμα συνίσταται λοιπόν στο να πλησιάσουμε τον Ιησού, όπως ο ίδιος μας ζητά: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Mt 11,28). Ποιος από εμάς δεν είναι κάπως κουρασμένος και επιβαρυμένος; Ως εκ τούτου, αντιστεκόμαστε να κατευθύνουμε τα βήματά μας προς τον Ιησού. Πολλές φορές προτιμάμε να παραμένουμε κλεισμένοι στον εαυτό μας, να είμαστε απομονωμένοι και περικυκλωμένοι από το σκοτάδι μας, να λυπόμαστε για τον εαυτό μας και, μεταξύ άλλων, δεχόμαστε ευχαρίστως και την κακή παρέα της λύπης. Ο Ιησούς είναι ο Αληθινός Ιατρός: Αυτός μόνο, το αληθινό φως που φωτίζει κάθε άνθρωπο (βλ. Ιω 1,9), μας δίνει μια αφθονία φωτός, ζεστασιάς, αγάπης. Μόνο ο Ιησούς ελευθερώνει την καρδιά από κάθε κακό. Ας αναρωτιόμαστε μεμονωμένα: κλείνομαι στο σκοτάδι της μελαγχολίας, που στεγνώνει τις πηγές της χαράς ή κατευθύνω τα βήματά μου προς τον Ιησού και του προσφέρω τη ζωή μου; Ακολουθώ τον Ιησού, τον “παρακολουθώ”, του λέω τις ανάγκες μου, του παρουσιάζω την πίκρα μου; Ας το κάνουμε, ας δώσουμε στον Ιησού την ευκαιρία να θεραπεύει τις καρδιές μας. Αυτό είναι το πρώτο βήμα. Η εσωτερική μας θεραπεία όμως απαιτεί και άλλα δύο.

Το δεύτερο στάδιο συνίσταται στο να κουβαλάμε όλοι μαζί τις πληγές μας. Σε αυτό το απόσπασμα του Ευαγγελίου η θεραπεία ενός μόνο τυφλού δεν πραγματοποιείται όπως, παραδείγματος χάριν, στην περίπτωση του Βαρτιμαίου (βλ. Μκ 10,46-52) ἠ του εκ γενετής τυφλού (βλ. Ιω 9,1-41). Εδώ οι τυφλοί είναι δύο. Βρίσκονται μαζί στο δρόμο. Μαζί μοιράζονται τον πόνο λόγω της κατάστασής τους, μαζί ψάχνουν ένα φως που να ανάψει μια λάμψη στην καρδιά των νυχτών τους. Το κείμενο που ακούσαμε είναι πάντα στον πληθυντικό γιατί και οι δύο κάνουν όλα μαζί: και οι δύο ακολουθούν τον Ιησού, και οι δύο φωνάζουν επάνω του και του ζητούν να τους θεραπεύει, όχι όμως ο καθένας για τον εαυτό του ή μεμονωμένα, αλλά πάντα μαζί. Σημαντικό είναι ό,τι λένε στον Χριστό: ἐλέησον ἡμᾶς. Χρησιμοποιούν τον πληθυντικό “εμείς”, δεν λένε “εγώ”. Δεν σκέφτεται ο καθένας τη δική του τύφλωση, αλλά και οι δύο ζητούν βοήθεια μαζί. Ιδού το πιο εύγλωττο σημείο της χριστιανικής ζωής! Ιδού το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του εκκλησιαστικού πνεύματος: να σκεφτόμαστε, να μιλάμε και να πράττουμε μαζί, χρησιμοποιώντας τον πληθυντικό “εμείς” και ξεπερνώντας τον ατομικισμό και τον ισχυρισμό της αυτάρκειας που απλώς αρρωσταίνουν την καρδιά.

Οι δύο τυφλοί, μοιράζοντας τα βάσανά τους με αδελφική φιλία, μας διδάσκουν πολλά. Ο καθένας μας είναι τυφλός με κάποιο τρόπο λόγω της αμαρτίας που μας εμποδίζει να «βλέπουμε» τον Θεό ως Πατέρα και τους άλλους ως αδέρφια. Αυτή είναι μια συνέπεια της αμαρτίας, αλλοιώνει την πραγματικότητα: μας κάνει να αντιληφθούμε τον Θεό ως άρχοντα και τους άλλους σαν να ήταν προβλήματα. Όλα αυτά είναι το έργο του πειραστή διαβόλου που παραποιεί όλα τα πράγματα και τείνει να μας τα δείχνει αρνητικά με στόχο να μας ρίξει στην αγκαλιά της απόγνωσης και της πικρίας. Και η θλίψη, η οποία είναι επικίνδυνη και δεν προέρχεται από τον Θεό, φωλιάζει καλά στη μοναξιά. Επομένως, δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το σκοτάδι από μόνοι μας. Εάν κουβαλάμε μόνοι μας την εσωτερική μας τύφλωση, θα χαθούμε. Έχουμε ανάγκη από το πλησίον μας. Πρέπει να παραμένουμε ο ένας δίπλα στον άλλο για να μοιραστούμε τις πληγές της ζωής μας και να αντιμετωπίσουμε το δρόμο μαζί.

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, μπροστά στο σκοτάδι του καθενός και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε στην Εκκλησία και την κοινωνία, καλούμαστε να ανανεώσουμε την αδελφοσύνης. Εάν παραμένουμε χωρισμένοι μεταξύ μας, αν ο καθένας σκέφτεται μόνο τον εαυτό του ή ενδιαφέρεται μόνο και μόνο στο μικρό του περιβάλλον, εάν δεν αποδεχόμαστε ο ένας τον άλλον, δεν υπάρχει διάλογος, δεν προχωράμε μαζί και, επομένως, δεν μπορούμε να αναρρώσουμε πλήρως από την τύφλωσή μας. Η ανάρρωση πραγματοποιείται όταν κουβαλάμε μαζί τις πληγές μας, όταν αντιμετωπίζουμε μαζί τα προβλήματά μας, όταν μιλάμε ξεκάθαρα και ακούμε ο ένας τον άλλο. Αυτή είναι η χάρη της κοινοτικής ζωής, η χάρη των μελών μιας κοινότητας που κατανοούν την αξία της. Το ζητώ για σας ώστε να είστε πάντα μαζί. Να είστε πάντα ενωμένοι και να αντιμετωπίζετε τη ζωή με χαρά ως Χριστιανοί αδελφοί, τέκνα του ενός Πατρός! Και, ταυτοχρόνως, το ζητάω κι εγώ για μένα.

Και ιδού το τρίτο βήμα: να αναγγέλουμε το Ευαγγέλιο με χαρά. Αφού μαζί θεραπεύτηκαν από τον Ιησού, οι δύο ανώνυμοι πρωταγωνιστές του Ευαγγελίου, στους οποίους βλέπουμε τον εαυτό μας αντικαθρεφτισμένο, αρχίζουν να διαδίδουν το Ευαγγέλιο σε όλη την περιοχή. Λίγη ειρωνεία, όμως, μπορεί να ειδωθεί σε αυτό το γεγονός: ο Ιησούς τους είχε συμβουλέψει να μην πουν τίποτα σε κανέναν, αλλά εκείνοι κάνουν ακριβώς το αντίθετο (βλ. Μτ 9,30-31). Από την αφήγηση, όμως, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι πρόθεσή τους να παρακούσουν τον Κύριο, απλώς δεν είναι ικανοί να συγκρατήσουν τον ενθουσιασμό λόγω της θεραπείας τους, καθώς και τη χαρά για όσα έζησαν στη συνάντηση μαζί Του. Ιδού ένα άλλο χαρακτηριστικό του χριστιανού: η χαρά του Ευαγγελίου, που είναι ασυγκράτητη, «γεμίζει την καρδιά και όλη τη ζωή όσων συναντιούνται με τον Ιησού» (Αποστολική Προτροπή, Evangelii gaudium, 1). Μας απελευθερώνει από τον κίνδυνο μιας πίστης κλεισμένης στον εαυτό της και μας εισάγει στη δυναμική της μαρτυρίας.

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί και αδελφές, χαίρομαι που είμαστε εδώ συγκεντρωμένοι και που βλέπω ότι ζείτε με χαρά τη λυτρωτική διακήρυξη του Ευαγγελίου. Σας ευχαριστώ για αυτό. Δεν είναι θέμα προσηλυτισμού, αλλά μαρτυρίας, δεν είναι ζήτημα ηθικολογίας που κρίνει, αλλά ελέους που αγκαλιάζει, ούτε πρόκειται για θέμα εξωτερικής λατρείας αλλά βιωμένης αγάπης. Σας ενθαρρύνω να συνεχίσετε αυτόν τον δρόμο. Όπως οι δύο τυφλοί του Ευαγγελίου ας ανανεώσουμε τη συνάντηση με τον Ιησού και ας βγούμε από τον εαυτό μας χωρίς φόβο ώστε να δώσουμε μαρτυρία σε όσους συναντάμε! Ας βγούμε για να προσφέρουμε το φως που λάβαμε, ας βγούμε για να φωτίσουμε τη νύχτα που συχνά μας περιβάλλει!

Έχουμε ανάγκη από φωτισμένους χριστιανούς αλλά, πάνω απ’ όλα, από φωτεινούς χριστιανούς που να αγγίξουν με τρυφερότητα την τύφλωση των αδελφών. Έχουμε ανάγκη από χριστιανούς που, με χειρονομίες αγάπης και λόγια παρηγοριάς, ανάβουν φώτα ελπίδας στο σκοτάδι. Χρειάζονται Χριστιανοί που σπέρνουν το Ευαγγέλιο στα ξερά χωράφια της καθημερινότητας και που να γίνονται όργανα τρυφερότητας στη μοναξιά της θλίψης και της φτώχειας.

Αδελφοί και αδελφές, ο Κύριος Ιησούς περνάει από τους δρόμους της Κύπρου, ακούει την κραυγή της τύφλωσής μας, θέλει να αγγίξει τα μάτια και την καρδιά μας, επιθυμεί να τραβήξει την προσοχή μας προς το φως Του, θέλει την αναγέννησή μας. Και μας απευθύνει την ίδια ερώτηση που έκανε στους τυφλούς: «πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι;» (Μτ 9,28). Πιστεύουμε ότι ο Ιησούς μπορεί να το κάνει αυτό; Ας ανανεώσουμε την εμπιστοσύνη μας σε αυτόν! Ας του πούμε: Κύριε Ιησού Χριστέ, πιστεύουμε ότι το φως Σου είναι μεγαλύτερο από οποιοδήποτε σκοτάδι μας. Πιστεύουμε ότι μπορείς να μας γιατρέψεις και να ανανεώσεις την κοινότητά μας. Είμαστε πεπεισμένοι ότι μπορείς να πολλαπλασιάσεις τη χαρά μας.

Και με όλη την Εκκλησία σε επικαλούμαστε: Έλα Κύριε Ιησού Χριστέ, Σε αναμένουμε!