«Ότι δε βλέπεις, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει, για αυτό να είσαι ευγενικός με όλους τους ανθρώπους». Αυτό είναι ένα από τα μηνύματα που στέλνει μέσα από το παραμύθι «Είμαι ο ήρωας του βιβλίου», η Σώτια Κυθραιώτη.
Η νεαρή συγγραφέας γεννήθηκε πριν από περίπου 30 χρόνια με πολλά ορθοπεδικά προβλήματα, με μια αόρατη αναπηρία, με αποτέλεσμα ένα τεράστιο μέρος των παιδικών της χρόνων να το περάσει μπαινοβγαίνοντας στα νοσοκομεία.
Η καθημερινότητα της ως παιδί ήταν πολύ δύσκολη, για μεγάλα διαστήματα έπρεπε να βρίσκεται στο εξωτερικό για επεμβάσεις και θεραπείες, με αποτέλεσμα ουσιαστικά να στερηθεί τα παιδικά βιώματα.
«Το δικό μου πρόβλημα υγείας δεν έχει όνομα, είναι unclassified στην ουσία δεν έχω όλα μου τα κόκαλα, τα κόκαλα μου δε διαμορφώθηκαν όπως θα έπρεπε και ξεκίνησε η εμπειρία μου όταν ήμουν 2 μηνών. Ξεκίνησα να πηγαίνω στην Αμερική στο νοσοκομείο των shreiners μέσω του Ιδρύματος Γεωργίου και Θέλμας Παρασκευαϊδη. Πήγαινα κάθε χρόνο για να κάνω τις επεμβάσεις μου για αλλαγή νάρθηκα, είχα σκολίωση, κύφωση και παραμόρφωση των κάτω άκρων. Μέχρι τα 17 μου πήγαινα σχεδόν κάθε χρόνο για να κάνω τις επεμβάσεις.»
Κατά τη διάρκεια των σχολικών της χρόνων, κάποια παιδιά στο σχολείο την αγκάλιασαν ενώ άλλα της φέρθηκαν σκληρά.
«Στην παιδική μου ηλικία δέχθηκα σχολικό εκφοβισμό, με κορόιδευαν λόγω του νάρθηκα που φορούσα από μικρή ηλικία... Το μήνυμα που θα ήθελα να δώσω στα παιδιά είναι να συνεχίσουν να είναι δυνατοί και να πιστεύουν στον εαυτό τους γιατί στο τέλος αυτοί είναι οι ήρωες της δικής τους ιστορίας.»
Σήμερα στέκεται στα πόδια της, πιο δυνατή από ποτέ και προσφέρει με τον δικό της τρόπο στα παιδιά που αντιμετωπίζουν οποιαδήποτε αναπηρία.
Μετέφερε τις εμπειρίες και τα βιώματα της στο χαρτί και έγραψε ένα παραμύθι που εστιάζει στην αναπηρία, τη διαφορετικότητα και την αποδοχή.
«Είμαι ο ήρωας του βιβλίου» γιατί όταν τα παιδιά διαβάζουν το βιβλίο, να γίνονται αυτοί οι ήρωες του βιβλίου για αυτό δεν έχω κεντρικό ήρωα. Το περιεχόμενο του βιβλίου είναι η δική μου ιστορία με μια μικρή διαμόρφωση και περιγράφω μέσα από τις δικές μου εμπειρίες πως ήταν το ταξίδι των επεμβάσεων και το πως μεγάλωσα και πως αντεπεξήλθα στις δυσκολίες που είχα και το σημαντικότερο μήνυμα είναι ότι μπορεί κάποια αναπηρία να μη φαίνεται όμως υπάρχει και για αυτό θα πρέπει να είμαστε ευγενικοί σε όποιο γνωρίζουμε και δε βλέπουμε τι πραγματικά έχει.
Περιγράφει τις σκέψεις και τα συναισθήματα της, κατά τη διάρκεια των νοσηλειών της. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, μικροί και μεγάλοι μπορούν να ταυτιστούν και την ίδια ώρα να αντλούν δύναμη.
«Οι δυσκολίες θα τους κάνουν να ωριμάσουν και όταν μεγαλώσουν θα δουν ότι αυτές οι δυσκολίες όντως ήταν πολύ βοηθητικές να διαμορφωθεί ο χαρακτήρας τους. Η αγαπημένη μου εικόνα είναι με το διάστημα όπου σκέφτομαι ότι είμαι μαζί με την οικογένεια μου και γελάμε και δεν είμαι μόνη σε αυτό το ταξίδι.»
Συνοδοιπόροι της σε όλο αυτό το ταξίδι η οικογένεια της και το ίδρυμα Γεωργίου και Θέλμας Παρασκεϋαίδη που της έδωσαν τη δυνατότητα να κάνει όλες τις επεμβάσεις που απαιτούνταν στην Αμερική, δωρεάν.
«Και τώρα ως εθελόντρια που έρχονται οι γιατροί και έρχονται τα παιδιά και σκέφτομαι πως ήμουν εγώ και πως με βοήθησαν εμένα και προσπαθώ να τους δώσω τη στήριξη και να τους δώσω την ώθηση…»
Αθέατη αναπηρία
Η αθέατη αναπηρία, είναι αναπηρία που δεν είναι άμεσα εμφανής στους άλλους, όμως είναι εκεί κρυμμένη μέσα στο σώμα.
«Ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται το ότι επειδή δεν το βλέπεις δεν υπάρχει, συνήθως υπάρχουν δυσκολίες, ποιο συχνά στα αεροδρόμια που βλέπουν ότι περπατώ και μπορώ να αντεπεξέλθω, όμως τη βοήθεια τη χρειάζομαι στην επιβίβαση. Άλλους χώρους είναι οι χώροι στάθμευσης και στην Κύπρο έχουμε μεγάλο πρόβλημα και όταν παρκάρω μπορεί να με βλέπουν λίγο περίεργα διότι οκ περπατά γιατί έχει χώρο για ανάπηρους. Και τις τουαλέτες, οι τουαλέτες για τα άτομα για αναπηρία στην Κύπρο δεν τις πολύ σεβόμαστε κα είναι και πιο λερωμένες.»
Η αλλαγή έρχεται με πολύ αργούς ρυθμούς τονίζει η Σώτια Κυθραιώτη, ωστόσο τη χαροποιεί ιδιαίτερα που παρατηρεί ότι σε πολλούς χώρους εργασίας δίνονται ευκαιρίες και υπάρχει αποδοχή στη διαφορετικότητα.
