Ο εικαστικός καλλιτέχνης Γιάννης Αριστοτέλους με καταγωγή από τη Λεμεσό, λαμβάνει μέρος στην έκθεση «Slightly Feverish: Heat Of Reaction, Strength For New Life» που εγκαινιάστηκε στο Εθνικό Κέντρο Τεχνών του Τόκυο της Ιαπωνίας (The National Art Center Tokyo) στις 25 Φεβρουαρίου 2023. Η έκθεση, την οποία επιμελούνται τρεις Έφοροι μεγάλων μουσείων της Ιαπωνίας, παρουσιάζει ανεξάρτητες σειρές έργων έντεκα καλλιτεχνών οι οποίες αναπτύσσονται γύρω από τους άξονες/λέξεις κλειδιά: «αντίσωμα», «άσυλο» και «θαύμα».

Η Μάμι Καταόκα, καλλιτεχνική Διευθύντρια του Μουσείου Τέχνης Μόρι του Τόκιο (Mori Art Museum), έχει αναλάβει την εικαστική διεύθυνση της έκθεσης μαζί με τη βοήθεια των Κοτάμα Καναζάουα και Χαττόρι Χιρογιούκι οι οποίοι έχουν επιλέξει καλλιτέχνες από δυο μεγάλα Ιαπωνικά πανεπιστήμια (το Kyoto University of the Arts και το Tohoku University of Art and Design) για να συμμετέχουν.

Η έκθεση διαπραγματεύεται μια πορεία εξέλιξης και ελευθερίας με αφετηρία την πρωτόγονη αντίδραση του ανθρώπινου οργανισμού σε φάρμακα και ξένες ουσίες. Τα αντισώματα αποτελούν τη βάση της συλλογικής μας ανοσίας αντικρούοντας παθογενή στοιχεία που προσπαθούν να εισχωρήσουν στα σώματά μας. Το άσυλο (ως χώρος που προστατεύει) αποτελεί καταφύγιο, εξισώνοντας όλους όσους βρίσκονται σε αυτό. Τέλος, η έννοια του θαύματος μέσα από την ίδια την πράξη της δημιουργίας προσπαθεί να οδηγήσει στη λύση μέσω των έργων των έντεκα καλλιτεχνών.

Η νέα σειρά έργων του Γιάννη Αριστοτέλους αποτελείται από οκτώ μεγάλου μεγέθους πίνακες. Οι πίνακες χαρακτηρίζονται από ένα είδος φωτεινού πλέγματος το οποίο λειτουργεί ως μηχανή ακτινογραφιών, σκανάροντας τον θεατή. Η εγκατάσταση των έργων βρίσκεται σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο ο οποίος επιτρέπει στον θεατή να διαλογιστεί μαζί με τα έργα. Η σειρά έργων ξεπερνά τα είκοσι μετρά πλάτος και δυόμισι μέτρα ύψος, βάζοντας τον θεατή μέσα σε αχανή τεχνητά κουτιά τα οποία δίνουν την αίσθηση ενός έγκλειστου χώρου μεταδίδοντας την ιδέα της απουσίας εν μέσω της αύρας τους. Μοιάζουν σαν κουτιά αντικειμένων χωρίς τα αντικείμενα. Τα έργα κινούνται γύρω από την απουσία του ανθρώπινου σώματος και στηρίζονται σε ένα μοτίβο διάθλασης φωτός και εσωτερικής διάστασης, όπου ο θεατής είναι σαν να βλέπει από μέσα από τον οργανισμό αλλά και από έξω προς τα μέσα. Οι δονήσεις χρωμάτων οι οποίες στρώνονται σαν πέπλα φωτός επάνω στα ανοίγματα φλεβών δημιουργούν το θέμα της αποσύνθεσης/αναδόμησης η οποία είναι το κέντρο στήριξης των έργων.

Η Έφορος Καναζάουα στην λεζάντα του Αριστοτέλους έχει σχολιάσει ως εξής:

«Light and shade. / Looking out through a patch of bushes or a grove of trees, or the bars of a cage. / Storm. / Wind and a break in the clouds. / Light filtering through translucent shoji screens. / Blood flow beneath the skin. / Bruises and internal bleeding…. Associations from Aristotelous’ paintings have vague colours and shapes, but they call up to the real world situations and phenomena that we are familiar with seeing or encountering in our everyday lives. Aristotelous has been producing works on the theme of light and contemplation. His current installation of large-scale paintings expresses life and death, along with images of blood showing the potential for transformation, and also an imaginary space that keeps moving between the world outside and inside the body. When viewers stand in front of a painting, they may suddenly sense light, as if they are being scanned by an x-ray machine. In addition, the “asylum” keyword is based on a word for a cage in Aristotelous’ native Greek. Consequently, the boundary between the inside and outside of the cage becomes vague in the painting, and he tells of the hope to be found when that occurs».

Ο Αριστοτέλους εμβαθύνει στις αντιθετικές έννοιες ζωής και θανάτου, φωτός και σκιάς, υλικού και άυλου μέσω των λεκέδων αίματος οι οποίες διαπερνούν τα έργα, αναπλάθουν και ζυμώνουν την επιφάνεια. Εμβαθύνει και ερευνά την σχέση χαρτιού και αίματος όπως απορροφάται και εξαπλώνεται αλλά και δέρματος/μωλώπων με αίμα. Το αίμα αφήνεται στην επιφάνεια και διαμορφώνει διάφορες χρωματικές εναλλαγές σχηματoποιώντας έτσι την πάροδο του χρόνου. Δημιουργεί μια κοντινή σχέση θανάτου/ζωής εν μέσω εσωτερικών αδένων. Ο τίτλος «formaldehyde/atoms/atoms/artery/hydrogen peroxide on slits/ light/light/absence» αφήνει τον θεατή να προβληματιστεί.

Ο καλλιτέχνης εμπνέεται από την αρχέγονη κίνηση της ζωής που ξεκινά από το φως και την ροή του αίματος στο σώμα. Μέσα από τον βαθμό διάθλασης του φωτός διαφαίνονται πρωταρχικά στοιχεία του δέρματος αλλά και συσχετίσεις υλικών( όπως το ιαπωνικό ρυζόχαρτο). Δημιουργεί τεχνητά «φίλτρα» δια μέσου των οποίων κάποιος δύναται να έρθει αντιμέτωπος με μεμβράνες φωτός. Τον ενδιαφέρει η αυξομείωση της έντασης του φωτός πριν αυτή σταθεροποιηθεί.

Η έκθεση θεωρείται από τις καλύτερες εκθέσεις αυτή την στιγμή στην Ιαπωνία σύμφωνα με άρθρο του ιαπωνικού περιοδικού Τέχνης Βijutsutecho με τίτλο «Οι 11 καλύτερες εκθέσεις για να επισκεφθείς το Σαββατοκύριακο». Η έκθεση βρίσκεται στην ίδια λίστα με την έκθεση του μεγάλου καλλιτέχνη Αλμπέρτο Τζακομέτι (Alberto Giacometti).