Σε κλίμα συγκίνησης η Παγκύπρια Επιτροπή μητέρων και συγγενών Εθνοφρουρών τίμησε σήμερα ανήμερα της μέρας της μητέρας την μάνα του αδικοχαμένου Εθνοφρουρου Θαναση Νικολαου κυρία Ανδριανα Νικολαου. 

Με ομόφωνη απόφαση της η ΠΕΜΣΕ τίμησε την κυρία Ανδριανα ως Μάνα της Χρονιάς. 

Η εκδήλωση ήταν υπό την αιγίδα της Προεδρου της Βουλης Αννίτα Δημητρίου. 

Πιο κάτω αυτούσια η ομιλία της κυρίας Ανδριανας:

“Είμαι πραγματικά συγκινημένη που βρίσκομαι σήμερα εδώ ανταποκρινόμενη στην τιμητική σας πρόσκληση.  Ομολογουμένως, λόγω συναισθημάτων, αρχικά είχα ενδοιασμούς για το αν θα έπρεπε να παραστώ.  Όμως, με την βοήθεια του Θεού πήρα δύναμη και αποφάσισα να βρίσκομαι τώρα μαζί σας!  

Όχι τόσο για ν’ αποδεχτώ την τιμή, αλλά για  να τονίσω ότι: Η τιμή αρμόζει σε κάθε Μάνα που αγωνίζεται με κάθε θυσία και πολλούς κόπους, με βάσανα και αγωνίες για να μεγαλώσει σωστά, με αρχές και αξίες τα παιδιά της και να τα καμαρώνει… Και όπως στην τραγική μου περίπτωση, να αποδείξει εκείνο που θα έπρεπε από την πρώτη στιγμή να αναγνώριζαν άλλοι, οι οποίοι… αντί αυτού, έκαναν το παν για να κρύψουν το Φως στο σκοτάδι και να θάψουν γρήγορα την Αλήθεια βαθιά στο χώμα!    

Η σημερινή τιμή πάει: στην Αλήθεια που τόσο βασανίστηκε να βγει στο φως από τον σκοτεινό τάφο… στην Δικαιοσύνη που τόσο αδικήθηκε όλα τούτα τα χρόνια…  στην αγάπη και την στήριξη που είχα προσωπικώς από τον απλό κόσμο, που όταν εγώ απόκαμνα, μού έλεγαν:  «κυρία Ανδριάνα μου, συνέχισε, μην τα παρατάς, είμαστε δίπλα σου»… και στην οικογένειά μου, τον σύζυγο και τα υπόλοιπα παιδιά μου που με στερήθηκαν αγόγγυστα και μου συμπαραστέκονταν με κάθε τρόπο.  

Αλλά, πάνω από όλα η τιμή πάει στον αδικοχαμένο †Θανάση, που με τον φρικτό του θάνατο του, έδωσε  Ελπίδα στην Αλήθεια και την Δικαιοσύνη….  Μόλις τελείωσε τις σπουδές του στην Αρχιτεκτονική ήρθε αμέσως με πόθο διακαή από την άλλη άκρη της γης, την Αυστραλία, με πάν πολλά όνειρα για να αποκατασταθεί στην Κύπρο που αγαπούσε ιδιαίτερα, και πήγε με υπερηφάνεια να την υπηρετήσει σαν πατρίδα των γονιών του, και αντί για τιμή,  τού στέρησαν άδικα την ζωή, εν ώρα υπηρεσίας και εν καιρώ ειρήνης,  πίνοντας έτσι, το πικρότερο ποτήρι του μαρτυρικού θανάτου.      

Τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν όλα όσα βίωσε το παιδί μου μέχρι τον μαρτυρικό θάνατο του τούς τραγικούς εκείνους μήνες στον στρατό, και όσα βιώνω εγώ σαν Μάνα από την ημέρα της οφθαλμοφανούς δολοφονίας του!   Στην θέση μου θα μπορούσε να ήταν η οποιασδήποτε Μάνα…  Εύχομαι και προσεύχομαι καμία Μάνα σε καμμιά γωνιά της γης να μην βιώσει αυτά που βιώνω εγώ 17 ολόκληρα  χρόνια, τα οποία είναι πολύ καλά γνωστά σε όσους αγαπούν την Αλήθεια, μα όχι σε εκείνους που υπηρετούν το ψέμα, την απάτη και την αδικία.  

Η πορεία όλα αυτά τα  χρόνια, εκτός από τον αβάστακτο πόνο για την μεγάλη απώλεια, ήταν για μένα ένας φρικτός Γολγοθάς, ένας τιτάνιος αγώνας, ψυχοφθόρος και δαπανηρός που είπα:   «Θεέ μου, εάν χρειαστεί… θα πουλήσω ακόμα και το σπίτι μου για να φτάσω στην Αλήθεια».   Και όχι μόνο… Αλλά… για να αποδείξω το Αληθές, έκαμα αυτά που έπρεπε να κάμουν άλλοι… Έγινα  αστυνομικός, ανακριτής, δικηγόρος, εγκληματολόγος, ντετέκτιβ κ.λπ.  Όπου τελικά, πριν δύο χρόνια, πήρα την μακάβρια απόφαση και ξέθαψα το άτυχο παιδί μου και έδωσε ο ίδιος από τον τάφο την δική του άφωνη μαρτυρία ότι… κάποιοι τον βασάνισαν και τον στραγγάλισαν!  Και από τότε ζω καθημερινώς, όχι μόνο τον θάνατο του, αλλά και την κηδεία του!

Πέραν από όλα αυτά, έπρεπε να παλέψω και με τον καρκίνο τον οποίο διαγνώστηκα τον 3ον χρόνο μετά το σοκ που έπαθα από τον ξαφνικό θάνατο του †Θανάση στα καλά καθούμενα… «Ήταν ένας καρκίνος προχωρημένου σταδίου» που αναγκάστηκα να ταξιδέψω στην Αυστραλία για να γλυτώσω και με ταλαιπώρησε αφάνταστα.  Αλλά, ποτέ δεν με έκανε να σταματήσω τον αγώνα για την πικρή Αλήθεια και να δικαιώσω το αδικοχαμένο παιδί μου.  Από την στιγμή που το αντίκρυσα νεκρό, έκαμα τάμα να αφιερώσω τη ζωή μου για να μάθω… Ποιοί, Πού, Πώς και Γιατί έφυγε τόσο αναπάντεχα για πάντα από την ζωή που τόσο αγαπούσε!    

Κλείνοντας, θέλω να ευχαριστήσω την Παγκύπρια Επιτροπή Μητέρων και Συγγενών Εθνοφρουρών για την τιμητική πρόσκληση και την ευκαιρία που μου έδωσαν να εκφράσω, έστω μερικά, από τα όσα βίωσα και βιώνω μετά τον αδόκητο θάνατο του παιδιού μου, Αθανάσιου Νικολάου, ο οποίος,  μάς αφορά όλους και τον καθένα.

Σας ευχαριστώ πολύ.”