Τις μαύρες μέρες της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο όπως τις βίωσε ως εργαζόμενη στο ΡΙΚ, περιέγραψε η πρώτη Κύπρια γυναίκα δημοσιογράφος κ. Μαρούλα Βιολάρη Ιακωβίδου στην εκπομπή Alpha Ενημέρωση.

Η κ. Ιακωβίδου, η οποία υπηρέτησε τον τομέα της ενημέρωσης σε όλη της τη ζωή, μίλησε για την αποφράδα ημέρα της 20ης Ιουλίου 1974, χαρακτηρίζοντάς την ως την “κορυφαία ημέρα της κυπριακής τραγωδίας” και εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη της για όσους θυσιάστηκαν για να φυλάξουν “Θερμοπύλες”, όσους εκτοπίστηκαν και όσους παρέμειναν εγκλωβισμένοι στις κατεχόμενες περιοχές. 

Δεν μας μένει τίποτα άλλο από το να αντισταθούμε, να μείνουμε ενωμένοι και να προσπαθήσουμε με όλες τις δυνάμεις μας να σώσουμε τον τόπο, υπογράμμισε η πρώτη Κύπρια δημοσιογράφος.

«Θα ήθελα αυτή την ώρα να είμαι κάπου να φωνάξω ‘Φύγετε επιτέλους, ο τόπος αυτός είναι η γη μας,’ αλλά δυστυχώς πνεύμα πρόθυμο αλλά οι σωματικές δυνάμεις δεν το επιτρέπουν.»  

Οι δημοσιογράφοι υπό το άγρυπνο βλέμμα των πραξικοπηματιών 

Η κ. Ιακωβίδου μίλησε για την εβδομάδα μετά το Πραξικόπημα της Χούντας, όπου οι δημοσιογράφοι του ΡΙΚ δούλευαν υπό τον έλεγχο και τις παρεμβάσεις των πραξικοπηματιών και του συνταγματάρχη Λιασκώνη.

Πολλές ήταν οι φορές που υπήρξαν λογομαχίες, είπε, όμως δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι περισσότερο.

«Ήταν ένοπλοι και εμείς ήμασταν εκεί με την πένα στο χέρι για να ενημερώσουμε τον κυπριακό λαό. Το ραδιόφωνο του ΡΙΚ ήταν η μόνη φωνή που άκουγαν όσοι βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή.»

Η ημέρα της τουρκικής εισβολής

Το πρωϊνό της 20ης Ιουλίου τη βρήκε στο σπίτι, με τον ήχο των αεροπλάνων να την ξυπνάει. Ήταν η ώρα που είδε τους αλεξιπτωτιστές να «πέφτουν» στη γη και θυμάται τον σύζυγό της να λέει χαρακτηριστικά: «Αρχίσαμε να χάνουμε την πατρίδα μας. Ελπίζω όμως να την κρατήσουμε.»

Εκείνη τη μέρα, πιστή στο καθήκον της για ενημέρωση του κοινού, άφησε τα δύο της παιδιά στον πατέρα τους και έχοντας την ίδια ώρα δύο αδέλφια στον πόλεμο πήγε στο ΡΙΚ. 

«Έπρεπε να κάνω τη δουλειά μου…»

Πολλά ήταν αυτά που τη συγκλόνισαν κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής, αυτό όμως που θυμάται πιο έντονα είναι οι αφηγήσεις όσων έρχονταν από τα κατεχόμενα, μεταξύ άλλων βιασμένων γυναικών που περιέγραφαν το μαρτύριο που βίωσαν στα χέρια των Τούρκων κατακτητών.

Περιέγραψε τη στιγμή που ο γιος της, της ζήτησε να του φέρει την προσκοπική του στολή και να τον πάει στο σχολείο της Ακρόπολης για να βοηθήσει στον πόλεμο. Δεν ρώτησε γιατί, τον άφησε στο σχολείο και έφυγε. 

«Ένιωσα κάτι συγκλονιστικό μέσα μου. Αυτό το παιδί πάντα ήταν ευγενικό και εκείνη τη μέρα ήταν διατακτικός,» είπε χαρακτηριστικά. 

Η στιγμή που έπρεπε να αποχωριστεί τα παιδιά της

Στη δεύτερη φάση της εισβολής, της είχε λεχθεί πως θα έπρεπε να πάει στον Αστυνομικό σταθμό της Δερύνειας απ’ όπου θα έπαιρνε περαιτέρω οδηγίες για το προς τα πού να κατευθυνθεί. Μπήκε στο αυτοκίνητο με τον σύζυγο και τα παιδιά της, ενώ εκείνοι επρόκειτο να πάνε προς το πατρικό της σπίτι στα Σπήλια. Στον σταθμό στη Δερύνεια, όταν έπρεπε να αποχωριστεί τον γιο και την κόρη της, πονούσε βαθιά σκεπτόμενη ότι μπορεί να μην τους δει ξανά. 

«Είχα πονέσει τόσο βαθιά που θυμόμουν κάθε στιγμή…»