Αμερόληπτη, αρκούντως αιτιολογημένη και διασφαλιστική των δικαιωμάτων του εφεσείοντα, χαρακτήρισε το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο την πρωτόδικη απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου να επικυρώσει την κράτηση αιτητή διεθνούς προστασίας (εφεσείων), για λόγους εθνικής ασφάλειας.

Σύμφωνα με τη Νομική Υπηρεσία, το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο, απορρίπτοντας όλους τους λόγους έφεσης που προβλήθηκαν για ανατροπή της πρωτόδικης απόφασης, με απόφασή του ημερομηνίας 16 Οκτωβρίου 2024, έκρινε ότι τα στοιχεία που εντοπίστηκαν και τα οποία καθιστούσαν τον αιτητή διεθνούς προστασίας ως ύποπτο για τρομοκρατική επιχειρησιακή δράση, ήταν επαρκή για την έκδοση διατάγματος κράτησής του από τη Δημοκρατία.

Το 2018, ο εφεσείοντας αφίχθηκε στη Δημοκρατία παράνομα, μέσω των κατεχομένων περιοχών και ακολούθως εισήλθε στις ελεύθερες περιοχές από άγνωστο σημείο της γραμμής αντιπαράταξης, όπου και αιτήθηκε πολιτικό άσυλο. Κατά τη διάρκεια της προσωπικής του συνέντευξης, ο αιτητής θεωρήθηκε ύποπτος για θέματα τρομοκρατίας και το αίτημά του για πολιτικό άσυλο απορρίφθηκε για λόγους εθνικής ασφαλείας.

Ο εφεσείων προσέφυγε αρχικά στο Διοικητικό Δικαστήριο και ακολούθως καταχώρισε έφεση στο Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο, χαρακτηρίζοντας ως «άκυρη, παράνομη και στερημένη οποιουδήποτε έννομου αποτελέσματος …» την κράτησή του. Το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο εξετάζοντας διεξοδικά -όπως αναφέρει στην απόφασή του- όλους τους λόγους της έφεσης, προχώρησε στην απόρριψή τους σημειώνοντας πρώτον, ότι οι πληροφορίες που είχαν οι Υπηρεσίες της Δημοκρατίας αιτιολογούσαν την έκδοση διατάγματος κράτησης και δεύτερον, ότι, η όποια αμφιβολία επενεργεί υπέρ του Κράτους, στο πλαίσιο του προεξάρχοντος κυριαρχικού του δικαιώματος να ελέγχει ποιοι διακινούνται και διαμένουν στο έδαφός του.

Το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο υπογράμμισε, επίσης, την ευρεία διακριτική ευχέρεια της Διοίκησης σε ζητήματα κρατικής ασφάλειας, αναγνωρίζοντας παράλληλα ότι τα όρια της δικαστικής επέμβασης στα θέματα αυτά, περιορίζονται στον αντικειμενικό έλεγχο της νομιμότητας της απόφασης και όχι στην υποκειμενική υποκατάσταση της διοικητικής κρίσης για την επικινδυνότητα του εκάστοτε αιτητή.