της Ραφαέλας Στυλιανού

Συγκλονίζει η ιστορία του Νικόλα… Πήρε το χαρτί της αποφυλάκισης πριν από 12 μέρες και εκ τότε τριγυρνάει μόνος και αβοήθητος στους δρόμους της Λευκωσίας. Η ιστορία του έγινε γνωστή όταν χθες επέστρεψε στις φυλακές ζητώντας βοήθεια… 

“Πήγα πίσω στις φυλακές γύρισα για να ζητήσω πάλι βοήθεια γιατί ο ένας με έστελνε στον άλλο και εγώ δεν μπορούσα να βγάλω άκρη, εγώ δεν γνωρίζω από εδώ…”

Όλα άρχισαν όταν πριν περίπου ενάμισι χρόνο ήρθε από την Ελλάδα στο νησί μας για να εργαστεί. Με μόνη αποσκευή του την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Δούλεψε μεροκάματο σε οικοδομές στην Πάφο, μέχρι την ημέρα που συνελήφθη για τροχαία αδικήματα, δικάστηκε και κατέληξε σε κελί στις Κεντρικές Φυλακές.

Στις 29 Δεκεμβρίου αποφυλακίστηκε, αποχαιρέτησε τους συγκρατούμενους του και περπατώντας την οδό Νόρμαν… συνειδητοποίησε ότι δεν έχει πού να πάει. Δεν είχε χρήματα, δεν είχε κάποιο ταξιδιωτικό έγγραφο… δεν είχε ελπίδα σε μια Κύπρο που ήταν έτοιμη να υποδεχθεί το νέο χρόνο.

Αναγκάστηκε να ζήσει στο δρόμο… τις ημέρες που η Λυδία μας έδειχνε τα δόντια της με έντονη βροχόπτωση και πολύ χαμηλές θερμοκρασίες.

Advertisement

“Ζητούσα βοήθεια πήγα σε κοινωνικές υπηρεσίες, ο ένας με έστελνε στον άλλο”

Με μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών στο χέρι, με όλα του τα υπάρχοντα -δυο με τρεις αλλαξιές ρούχα δηλαδή-  επιχείρησε να χτυπήσει πόρτες γνωστών…μόνο που τις βρήκε όλες κλειστές. 

“Πέρασα από γνωστούς τίποτα, δεν είχα βοήθεια από κανένα, μετά στους δρόμους”

Φανερά ταλαιπωρημένος και χωρίς να έχει άλλες δυνάμεις, επέστρεψε χθες βράδυ στην πύλη του σωφρονιστικού ιδρύματος. Έκπληκτοι οι δεσμοφύλακες τον άκουσαν να ζητάει λίγο φαγητό, στέγη και ζεστασιά… Μια κίνηση – γροθιά στο στομάχι, στην οποία αποτυπώνεται η αναπηρία των αρχών για κοινωνική επανένταξη… 

“Δεν έχω λόγια…είναι δύσκολα όταν είσαι κάπου και δεν έχεις δικούς σου ανθρώπους.”

Η επιστροφή του κινητοποίησε την κοινωνική λειτουργό των Φυλακών, η οποία φρόντισε να βρει προσωρινή στέγη στον 30χρονο… 

Advertisement

“Χθες κοιμήθηκα σε ένα ξενοδοχείο…”

Τον συναντήσαμε το πρωί έξω από την ελληνική πρεσβεία, στην οποία αποτάθηκε προκειμένου να ζητήσει έκδοση ταξιδιωτικών εγγράφων για να επιστρέψει στη χώρα του. Αναστατωμένος, απελπισμένος… με μάτια βουρκωμένα… Σε απόγνωση προσπαθούσε να πιαστεί από κάπου… 

“Και τώρα περιμένω να βγάλω τις φωτογραφίες για να μπορώ να βγάλω το έγγραφο να ταξιδέψω.”

Το εισιτήριο της επιστροφής αγόρασαν συγγενείς του από την Ελλάδα, ενώ οι υπηρεσίες κοινωνικής ευημερίας φρόντισαν να του δώσουν μετρητά για τα έξοδά του μέχρι να φτάσει στην Αθήνα. Η πτήση του αναχώρησε αργά το απόγευμα και αυτή την ώρα φτάνει στο Ελευθέριος Βενιζέλος… όπου τον περιμένουν οι δικοί του με μια ανοιχτή αγκαλιά. Για τον Νικόλα η το νησί μας δεν είναι ένα φιλόξενο μέρος. Είναι το μέρος στο οποίο θα θυμάται ότι πέρασε τη χειρότερη πρωτοχρονιά της ζωής του…