του Γιώργου Χρυσάνθου

Λίγο ο χρόνος και λίγο ο τρόπος διαχείρισης της κατάσταση από τις λεγόμενες Αρχές, σβήνουν σιγά σιγά κάθε ίχνος από την άλλοτε θρησκευτική και πολιτιστική κληρονομιά των κατεχόμενων χωριών μας.

Στην περίπτωση του Άγιου Ανδρόνικου Καρπασίας, υπάρχει ένα σπήλαιο, το οποίο οι πρόσφυγες προσέχουν σαν τα μάτια τους, αφού έχει μεγάλη ιστορική και πολιτιστική σημασία για τον ελληνο-οθρόδοξο πληθυσμό, ο οποίος εκδιώχθηκε από το βόρειο τμήμα της Κύπρου πριν από σχεδόν μισό αιώνα. Είναι το σπήλαιο της Αγίας Φωτεινής, το οποίο επισκεφτήκαμε μαζί με καρπασίτες πρόσφυγες…

Δεν υπάρχει πρόσφυγας από τον Άγιο Ανδρόνικο ο οποίος θα επισκεφτεί το χωριό και δεν θα πάει στο σπήλαιο για να ανάψει ένα κερί στη χάρη της Αγιάς Φωτούς.

Στο χωριό στέκει σήμερα ερειπωμένη η εκκλησία της Αγίας Φωτεινής. Το ίδιο φωτογραφικό κλιμ με διαφορά μισού αιώνα. Απουσιάζει ο σταυρός στο καμπάνα και η Ελληνική σημαία.

Μαζί μας και η κυρία Στέλλα, προσωρινά στη Λεμεσό και κοινοτάρχης του Αγίου Ανδρονίκου.

Η εικόνα που μας έκοψε πάντως την ανάσα αφορούσε το κοιμητήριο του χωριού. Εκεί μας συνόδευσαν δύο αδέλφια που έφυσαν κυνηγημένα από το χωριό τους πριν 48 χρόνια. Ο κύριος Ανδρέας και ο κύριος Γιώργος.

Το κοιμητήριο έγινε δάσος, οι τάφοι καταστράφηκαν και τα ερείπια της εκκλησίας της Αγίας Μαρίνας δεν θα στέκουν για πολύ ακόμη.

Οι πρόσφυγες του Αγίου Ανδρονίκου άρχισαν ήδη μια μεγάλη προσπάθεια να σώσουν την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου τους. Τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα από την στιγμή που οι σημερνές λεγόμενες Αρχές δείχνουν με κάθε τρόπο ότι στα σχέδια τους είναι η ολοκληρωτική τουρκοποίηση των κατεχομένων.