Το ημερολόγιο έδειχνε 24 Δεκεμβρίου 1993 και το ρολόι 23:00…

Τα μέλη της Αστυνομικής Διεύθυνσης Πάφου που εκτελούσαν βάρδια εκείνο το βράδυ αγωνιούν να ολοκληρώσουν τα καθήκοντα τους και να βρεθούν με τις οικογένειες τους για να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα. Ένα τηλεφώνημα ωστόσο, σημαίνει συναγερμό στις Αρχές…

Πολίτης ενημερώνει την Αστυνομία ότι από διαμέρισμα πολυκατοικίας στη Χλώρακα ακούγονται φωνές, κλάματα και χτυπήματα στους τοίχους. Στο διαμέρισμα κατοικούν ο 34χρονος Λευτέρης Ανδρονίκου και η 22χρονη αρραβωνιαστικιά του Έλση Κωνσταντίνου. Οι αστυνομικοί που σπεύδουν στη σκηνή διαπιστώνουν ότι ο 34χρονος σημαδεύει με κυνηγετικό όπλο στο κεφάλι την 22χρονη. 

Έξω από το διαμέρισμα συγκεντρώνονται διαπραγματευτές της Αστυνομίας, συγγενείς και φίλοι του ζευγαριού, γείτονες και τηλεοπτικά συνεργεία. Οι ώρες περνούν, ξημερώνοντας Χριστούγεννα.. Τη σιγή που επικρατούσε “σπάει” η φωνή της Έλσης: “Κρατά σιηπέττο και εν να με παίξει”. Ο Λευτέρης προειδοποιεί ότι αν πάει κάτι στραβά θα πυροβολήσει την αγαπημένη του και στη συνέχεια θα θέσει τέρμα στη ζωή του. Μάταιες αποδεικνύονται οι προσπάθειες των διαπραγματευτών. Ο απαγωγέας δεν μεταπείθεται ώστε να απελευθερώσει την 22χρονη και να παραδοθεί στις Αρχές.

Αντίθετα, τους αναφέρει ότι πεινά… Τότε οι αστυνομικοί παραγγέλνουν σουβλάκια, τα οποία εμποτίζουν με υπνωτικές ουσίες και τα στέλνουν στον Λευτέρη. Καμία όμως αντίδραση.

Η αγωνία χτυπά “κόκκινο”. Το σκοτάδι αρχίζει να πέφτει ξανά στη Χλώρακα. «Σκότωσ’ με τζιαί μεν με βασανίζεις άλλο» ήταν η τελευταία παράκληση της Έλσης προς τον Λευτέρη… Ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα και η Αστυνομία έπρεπε να δράσει άμεσα.

Η εντολή προς τους άνδρες της Μηχανοκίνητης Μονάδας Άμεσης Δράσης να πραγματοποιήσουν έφοδο στο διαμέρισμα, οδηγεί στο μεγαλύτερο μακελειό που καταγράφηκε στα κυπριακά αστυνομικά χρονικά. 

Ο Λευτέρης κρατά “ασπίδα” την αγαπημένη του απέναντι στους αστυνομικούς που σπάζουντην πόρτα, ρίχνουν δακρυγόνα και πυροβολούν. Ο θάνατος του Λευτέρη ήταν ακαριαίος, ενώ η Έλση τραυματίστηκε κρίσιμα και μεταφέρθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο Πάφου όπου ξεψύχησε λίγες ώρες αργότερα. 

Η ματωμένη επιχείρηση της Αστυνομίας προκάλεσε κοινωνικές αντιδράσεις και έφερε τριγμούς στο πολιτικό σκηνικό του τόπου. Ο εγχώριος και διεθνής Τύπος έκανε λόγο για “δολοφονία της αγάπης”.

Η υπόθεση έφτασε μέχρι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο το 1997 έκρινε ότι η ΜΜΑΔ δεν χρησιμοποίησε περιττή βία και αποφάνθηκε ότι η απειλή εναντίον της κοπέλας ήταν τόσο εμφανής και ξεκάθαρη που δικαιολογούσε άμεση επέμβαση.