Οικογένεια Καμής. Οι γονείς από τη Συρία, ήρθαν πριν αρκετά χρόνια στην Κύπρο και απέκτησαν τέσσερα παιδιά, δύο αγόρια και δύο κορίτσια.

Μια τυπική πολύτεκνη οικογένεια του τόπου, όχι όμως  για τα μάτια του νόμου, αφού γι’ αυτόν όλοι τους είναι ξένοι. Καταχωρημένοι ως απρόσωποι αριθμοί σε ένα αρχείο αλλοδαπών, που το μόνο που τους εξασφαλίζει είναι μια προσωρινή διαμονή η οποία ανά πάσα στιγμή μπορεί να λήξει. Αν συμβεί αυτό, τότε ο Αϊμάν και η οικογένειά του θα πρέπει να γυρίσουν στη Συρία και στην ισοπεδωμένη από τον πόλεμο πόλη καταγωγής του, την Αλ Μλέχα.

Το μεγαλύτερο παιδί της οικογένειας, η Μαρία, έκλεισε ήδη τα 19 και ξεκίνησε να κάνει όνειρα για μέλλον. Η  μικρότερη, η Μισκ, τεσσάρων ετών, έχει διαγνωστεί με αυτισμό. Παρόλα αυτά δεν σταματά να απολαμβάνει τα χάδια των μεγαλύτερων αδελφών της. 

Ο πατέρας στη δουλειά η μητέρα στο σπίτι, μεγαλώνουν  τα παιδιά τους με μόχθο αλλά και αξιοπρέπεια.

Η κάμερα του AlphaNews.Live βρέθηκε στο σπίτι τους στη Λευκωσία και αποτύπωσε τις δυσκολίες με τις οποίες βρίσκονται αντιμέτωποι αφού τα παιδιά, αν και γέννημα θρέμμα αυτού του τόπου, στα χαρτιά είναι αλλοδαποί και δεν τους αναγνωρίζεται τίποτα.

Ο Αϊμάν ζει και εργάζεται στην Κύπρο τα τελευταία 26 χρόνια, έχοντας άδεια διαμονής, ενώ η μητέρα της οικογένειας Χάνα μετά τον γάμο τους το 2004 εγκαταστάθηκε μόνιμα στη χώρα μας, χωρίς ωστόσο να της έχει δοθεί άδεια.

Και τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εδώ. Γνώρισαν μία πατρίδα και έμαθαν μία γλώσσα, τα Ελληνικά.

Η 19χρονη Μαρία αποφοίτησε από το Παγκύπριο Γυμνάσιο και προετοιμάζεται να ξαναδώσει εξετάσεις, προκειμένου να πετύχει την εισδοχή της σε μία σχολή Μηχανικών, όπως άλλωστε είναι και το όνειρο της.

Για την ώρα, θέλει να βοηθήσει την οικογένειά της όσο μπορεί πιάνοντας μία δουλειά. Ωστόσο με το “Alien certificate” που της έχει παραχωρήσει το κράτος – όπως άλλωστε και στην μητέρα αλλά και στα υπόλοιπα παιδιά της οικογένειας – κανένας εργοδότης δεν μπορεί να την προσλάβει.

Η 19χρονη Μαρία

Η Μαρία παραμένει εγκλωβισμένη στο σπίτι, αφού με τη «μεταναστευτική» της ταυτότητα, δεν μπορεί να βγάλει καν άδειας οδήγησης.

Αυτό ωστόσο που την ανησυχεί περισσότερο απ’ όλα, είναι ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της μικρούλας Μισκ η οποία λόγω της κατάστασής της, επιβάλλεται να παρακολουθεί τέσσερις φορές την εβδομάδα μαθήματα λογοθεραπείας και εργοθεραπείας.

Με τον πατέρα στη δουλειά και χωρίς την απαραίτητη άδεια οδήγησης για τις ενήλικες γυναίκες της οικογένειας, ο μόνος τρόπος που απομένει για την Μαρία είναι το λεωφορείο. Σχεδόν καθημερινά πηγαινοέρχεται από στάση σε στάση με τα πόδια και κάτω από οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες, προκειμένου να μεταφέρει την τετράχρονη αδελφή της στις θεραπευτικές συνεδρίες της. Δεν είναι λίγες, εξάλλου, οι φορές που καθυστερεί ή και χάνει τις θεραπείες της μικρής, περιμένοντας το λεωφορείο να έρθει.

Η διάγνωση των γιατρών για την μικρή Μισκ ήταν η ύπαρξη νευροαναπτυξιακής καθυστέρησης και διαταραχής λόγου. Οι γιατροί που την εξέτασαν, συνέστησαν εκτός από τις εν λόγω θεραπείες, την παρακολούθηση ειδικής εκπαίδευσης, την παρακολούθηση από παιδονευρολόγο και την ψυχολογική στήριξη.

Η ειδική εκπαίδευση του παιδιού πάντως, μόνο κατάλληλη δεν είναι, αφού όπως μάς είπε η μητέρα του, πηγαίνει μόνο για δύο ώρες στο δημόσιο νηπιαγωγείο, και συγκεκριμένα από τις 8 μέχρι τις 10. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό, είναι γιατί οι εκπαιδευτικοί δεν μπορούν να τη βοηθούν με την τουαλέτα γιατί, όπως εξήγησαν στην μητέρα, “αυτές τις οδηγίες έχουν από το Υπουργείο”. Ως αποτέλεσμα τούτου, η Μισκ σχολάει αρκετές ώρες νωρίτερα από τους συμμαθητές της και επιστρέφει σπίτι.

Η ίδια κατάσταση μπορούμε να πούμε πως επικρατεί και σε σχέση με την ελλιπή ανταπόκριση της πολιτείας στις ανάγκες της τετράχρονης για ψυχολογική στήριξη αφού όπως μάς είπε η μεγάλη της αδελφή, ούτε αυτό της παρέχεται. Πράγματα απλά και αυτονόητα, αλλά για την οικογένεια Καμής, δυστυχώς αδύνατα.

Τα αγόρια, Μουχάμεντ 17 ετών και Μαγιάρ 16, βρίσκονται στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου πηγαίνοντας στην Α’ Τεχνική Σχολή Λευκωσίας. Όνειρο και των δύο, να σπουδάσουν και να ασχοληθούν με την μηχανική οχημάτων. Ο Μουχάμεντ μάλιστα αν και πληρούσε τις προϋποθέσεις να συμπεριληφθεί στην ομάδα μαθητών που θα αποστέλλονταν σε προγράμματα του Erasmus, δεν είχε αυτή την ευκαιρία, γιατί και πάλι η καταχωρημένη «μεταναστευτική» του ταυτότητα τον αναγκάζει να μείνει σπίτι. Ελπίζει πάντως να μην γίνει και το ίδιο με τη στρατιωτική του θητεία, που τόσο πολύ θέλει να ολοκληρώσει.

Αριστερά ο 16χρονος Μαγιάρ με την μικρή Μισκ και την μητέρα του Χάνα και δεξιά ο 17χρονος Μουχάμεντ με την αδελφή του Μαρία

Από τη χώρα που τους γέννησε η Μαρία και τα αδέλφια της δεν ζητούν τίποτα, παρά μόνο μια ευκαιρία να ζήσουν όπως οι φίλοι τους, όπως οι συμμαθητές τους. Για την ώρα η ευκαιρία αυτή φαντάζει άπιαστο όνειρο, απόμακρο όσο και η ίδια η πολιτεία στην οποία απευθύνονται.

Πολίτες μιας χώρας, χωρίς χώρα, που δεν πασχίζουν να αφομοιωθούν σε αυτή γιατί είναι ήδη κομμάτι της, ένα κομμάτι που όσο κι αν την κρατική μηχανή βολεύει να προσποιείται πως δεν υπάρχει, αυτό παραμένει εκεί, ενοχλώντας με την παρουσία του και υπενθυμίζοντας την αδράνεια και ανεπάρκειά της.