Δέκα ολόκληρα χρόνια πέρασαν από τη στιγμή που συγκλόνισε την Κύπρο, από το μαύρο πρωϊνό της 11ης Ιουλίου 2011 όταν σημειώθηκε η φονική έκρηξη στη Ναυτική Βάση Ευάγγελος Φλωράκης στο Μαρί και βύθισε σε βαρύ πένθος τις οικογένειες των 13 ηρώων αλλά και ολόκληρη την Κύπρο. Δέκα χρόνια μετά και η πληγή παραμένει ανοιχτή και ποτέ δεν πρόκειται να κλείσει…

Αυτό μας είπε και μας τόνισε η χαροκαμένη μητέρα των αδικοχαμένων διδύμων, του Μίλτου και του Χρίστου. Λίγα λεπτά πριν μας μιλήσει και πριν σημάνουν οι καμπάνες για το μνημόσυνο των δύο της παιδιών, η κυρία Πόπη Χριστοφόρου βρισκόταν σε εκείνη τη γη που έθαψε τα παιδιά της, βρισκόταν στο Μαρί, στην Εκκλησία των Αγίων Κυπρίων νεομαρτύρων που πρόσφατα εγκαινιάστηκε και που όπως δηλώνει η ίδια, αποτελεί απόδειξη της θυσίας των 13 ηρώων.

Πέρασαν δέκα χρόνια από το μαύρο εκείνο ξημέρωμα της 11ης Ιουλίου. Πως νιώθετε;

Δέκα ολόκληρα χρόνια, πραγματικά, μεγάλη συγκίνηση, τιμή, αξίωση που οι 13 θυσιασθέντες θα μνημονευτούν στην Εκκλησία των Κυπρίων νεομαρτύρων στη Ναυτική Βάση Ευάγγελου Φλωράκη στο Μαρί. Πως νιώθω; Σαν μάνα δύο αδικοχαμένων διδύμων παιδιών, ούτε 19 χρονών δεν ήταν, αν μαζέψουμε όλα τα φύλλα που πέφτουν από τα δέντρα, όλες τις σταγόνες της βροχής, όλους τους κόκκους της άμμου, είναι λίγο μπροστά σε αυτό που νιώθω για τον άδικο χαμό των παιδιών μου. 

Τι θυμάστε από εκείνη την ημέρα;

Τι να πρωτοθυμηθώ; Τη μυρωδιά; Που πήγα στο Μαρί; Τις εικόνες που αντίκρισα; Τις καμένες σάρκες; Τα κόκαλα πεταγμένα; Παντού όλα ήταν καμένα. Κι όμως, βρήκα τη δύναμη και το κουράγιο από την Παναγία μας και τη θέση της καμένης γης την πήρε η Εκκλησία. Τη μυρωδιά από τα καμένα σώματα, τη θέση την πήρε το θυμιατό του ιερέα. Κι έτσι προχωρούμε.

Ποια είναι η τελευταία ανάμνηση που έχετε από τον Χρίστο και τον Μίλτο;

Αναμνήσεις πάρα πολλές. Δεν μπορώ να πω ποια είναι η τελευταία. Εκείνο που θυμάμαι από τα παιδιά μου είναι η αλήθεια τους, η ειλικρίνειά τους και πάνω από όλα η αγάπη τους για τον συνάνθρωπο και την πατρίδα τους. Ήταν πάρα πολύ χαρούμενοι που ήταν στην Εθνική Φρουρά, παρόλο που μου έλεγαν πάρα πολλές φορές “μάμα, δεν έχουμε υπόθεση.”

Για τη θυσία τους πως νιώθετε, αφού οι ίδιοι όπως λέτε ήταν χαρούμενοι που ήταν στην Εθνική Φρουρά;

Ήταν χαρούμενοι. Δυστυχώς η έλλειψη συντονισμού, η έλλειψη της γνώσης, προκάλεσαν την έκρηξη, προκάλεσαν τη δολοφονία. Ναι, μπορεί να ακούγεται σκληρή η λέξη “δολοφονία”, όμως αυτή είναι η πραγματικότητα, η δολοφονία των 13 ανθρώπων. Η Εκκλησία μας, η πίστη μας γενικά μας έχει διδάξει το άσχημο να μπορούμε να το μεταμορφώνουμε σε αιώνιο, σε όμορφο. Δηλαδή ο θάνατος του Χριστού μας γίνεται Ανάσταση. Έτσι λοιπόν, προσπάθησα, με την πίστη μου, να μεταμορφώσω αυτόν τον χώρο, τον τόπο της τραγωδίας, σε κάτι αιώνιο, σε κάτι αθάνατο και να φέρει φως, ελπίδα, όχι μόνο για εμάς ή μόνο για τους 13 και τις οικογένειες, για όλον τον κόσμο. Και είναι ένα μήνυμα που θέλω να πω σε όλες τις μανάδες που χάνουν για τον άλφα, βήτα λόγο το παιδί τους, πόσο μάλλον εγώ που έχω χάσει δύο παιδιά και προσπάθησα με την αγάπη που είχα στα παιδιά μου, να μεταμορφώσω αυτή την τραγωδία σε κάτι αιώνιο, δημιουργώντας, θεμελιώνοντας την Εκκλησία των Κυπρίων νεομαρτύρων.

Ποια θα ήταν η δικαίωση για τη συγκεκριμένη τραγωδία;

Δικαίωση… Ποια δικαίωση να περιμένω, ποια; Όταν ο ίδιος τότε ο Γενικός Εισαγγελέας – και είναι και εν ζωή – μου έδωσε συμβουλές που ευτυχώς δεν τις έπραξα. Ποια δικαίωση; Το ότι είναι η Εκκλησία, αυτό για εμένα είναι δικαίωση. Η Εκκλησία των Κυπρίων νεομαρτύρων θα μαρτυρεί τη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου.

Δέκα χρόνια μετά έχει απαλύνει καθόλου η πληγή;

Όχι. Η πληγή ποτέ δεν θα κλείσει. Ποτέ. Ποτέ. Και ειδικά όταν κάποιοι ακόμη, που υπήρξαν και στελέχη σε κάποια κόμματα ζητούν την αναπαράσταση της έκρηξης ή λένε ότι ήταν δολιοφθορά ή τελοσπάντων αρνούνται πεισματικά να πάρουν τις ευθύνες που τους αναλογούν. Σίγουρα η πληγή δεν θα κλείσει ποτέ. Και δυστυχώς αυτές οι δηλώσεις, αυτή η ξύλινη γλώσσα που χρησιμοποιούν κάποιοι για το Μαρί, είναι σαν να ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Δεν θα κλείσει η πληγή. Όμως η αγάπη που αντλώ από τα παιδιά μου και από την πίστη μου, μένει η πληγή ανοιχτή αλλά ούτε αιμορραγεί, ούτε μολύνεται.

Έχετε κάποιο μήνυμα να στείλετε στον κόσμο;

Το μήνυμα που θέλω να στείλω είναι ότι από οποιανδήποτε θέση βρισκόμαστε, να μην ξεχνάμε το φιλότιμο και να μην βλέπουμε το προσωπικό μας δέντρο, να μην βλέπουμε να βολευτούμε εμείς και οι άλλοι δεν πειράζει, να βλέπουμε συλλογικά, να βλέπουμε το καλό της πατρίδας μας, το καλό της κοινωνίας μας, να βλέπουμε το δάσος και όχι το δέντρο. Μόνο έτσι θα προχωρήσουμε μπροστά συλλογικά, όλοι μαζί για τούτη την πατρίδα που είναι ποτισμένη με τόσο αίμα και μαρτύρων και νεομαρτύρων και ηρώων και πόσο μάλλον ηρώων εν καιρώ ειρήνης.

Αν μπορούσατε να γυρίσετε το χρόνο πίσω, δέκα χρόνια πίσω, πριν σημειωθεί η έκρηξη, θα αλλάζατε κάτι και αν ναι, τι είναι αυτό;

Σίγουρα όλοι περιμένετε να πω θα άλλαζα, να έφερνα τα παιδιά μου πίσω ή να μην γινόταν η έκρηξη. Το μόνο σίγουρο που δεν θα άλλαζα, είμαι 56 χρονών, δεν θα άλλαζα ποτέ μα ποτέ τις δύσκολες στιγμές, τα δύσκολα γεγονότα που πέρασα στη ζωή μου. Θα μου πείτε γιατί; Γιατί ίσως να ερχόντουσαν πιο δύσκολα που να μην μπορούσα να αντιμετωπίσω. Και ότι θεμελιώθηκε η Εκκλησία των Κυπρίων νεομαρτύρων αυτό για εμένα σημαίνει ότι τα παιδιά μου, ο Μίλτος μου και ο Χρίστος μου και όλοι όσοι βοήθησαν για αυτή την Εκκλησία, περνούμε στην αιωνιότητα, περνούμε στην αθανασία. Ενώ αν ήταν τώρα στη ζωή ίσως να ήταν πετυχημένοι, που σίγουρα θα ήταν πετυχημένοι, αλλά μέχρι εκεί. Αυτή τη στιγμή, ο Χρίστος και ο Μίλτος πέρασαν στην αιωνιότητα. Και θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Αρχιεπίσκοπο κ. κ. Χρυσόστομο που με τη συμβολή του και μαζί με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Νίκου Αναστασιάδη, στήριξαν με αγάπη και φροντίδα να εκπληρωθεί η Εκκλησία των Κυπρίων νεομαρτύρων.