Όπως η εαρινή ισημερία ισορροπεί φως και σκοτάδι…έτσι και η ποίηση δανείζει τις λέξεις της σε πόθους και πάθη, για να φέρει τελικά την άνοιξη.

21η Μαρτίου. Μια δίκαιη μοιρασιά χρόνου σε μέρα και σε νύχτα… Εκεί που οι δυο τους ισότιμα χωρούν και υποχωρούν η μια για χάρη της άλλης. Σε αυτή την απόλυτη αρμονία φωτός και σκότους…καταφθάνει η άνοιξη. Και μια τέτοια ημέρα γιορτάζουμε μαζί…την ποίηση που με τον δικό της τρόπο, ισορροπεί…το δικό μας φως και σκοτάδι.

«Την άνοιξη αν δεν την βρεις την φτιάχνεις. Ναι την φτιάχνεις. Κάθε φορά από την αρχή. Όλο και πιο ζωντανή. Όλο και πιο ποτισμένη.»

^{Οδυσσέας Ελύτης}

Έτσι κι η ποίηση, φτιάχνει άνοιξη, πλάθει ανθούς, φυτρώνει κήπους και τις δίνει χίλια μύρια προσωπεία. Άλλοτε για την ελπίδα, άλλοτε για την ειρήνη, άλλοτε για τον έρωτα κι άλλοτε για την αντίθεση της γιορτής της φύσης με τον ανθρώπινο σπαραγμό.

«Κείνο που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια, είναι η άνοιξη που δεν έφερες», γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης.

Κι έπειτα, είναι η εαρινή συμφωνία του Ρίτσου… «Καθώς απομακρύνεται η άνοιξη πίσω της έρχεται η νέα μας άνοιξη», γράφει μες την καταχνιά του Β Παγκόσμιου Πολέμου.

«Η άνοιξη κυλάει σαν νερό σαν δέντροΤα παιδιά βουτάνε μέσα της σωρόΚρατώντας στα χέρια πορτοκάλιαΚαι μια στιλπνή πεδιάδα κάνουνΑπό κορμιά από ζεστές φωνέςΑπό ιαχές που ανεβοκατεβαίνουν»

^{Γιώργος Σαραντάρης}

Advertisement

«Όταν μιαν άνοιξη χαμογελάσει θα ντυθείς μια καινούργια φορεσιά και θα ‘ρθεις να σφίξεις τα χέρια μου παλιέ μου φίλε…»

^{Μανώλης Αναγνωστάκης}

Για τον Τάσο Λειβαδίτη, τον ποιητή του έρωτα και της επανάστασης, η άνοιξη είναι και τα δύο.

Advertisement

«Tα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα,

στο στόμα σου ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη…

Όλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο, αγάπη μου

τότε που μου χαμογελούσες.

Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.»

«Από το όνομά σου ξεκινά η άνοιξη, απ’ τις συλλαβές του κρέμουνται κόκκινα κεράσια», γράφει ο Κώστας Μόντης

Η άνοιξη στην ποίηση Ελύτη, Λειβαδίτη, Ρίτσου, Πολυδούρη, Καβάφη, Καρυωτάκη, Καζαντζάκη, Γκάτσου…

Ὅλα τὰ ποιήματά μου γιὰ τὴν ἄνοιξη ἀτέλειωτα μένουν. Φταίει ποὺ πάντα βιάζεται ἡ ἄνοιξη, φταίει ποὺ πάντα ἀργεῖ ἡ διάθεσή μου. Γι᾿ αὐτὸ ἀναγκάζομαι κάθε σχεδὸν ποίημά μου γιὰ τὴν ἄνοιξη μὲ μιὰ ἐποχὴ φθινοπώρου ν᾿ ἀποτελειώνω, θα πει η Κική Δημουλά.

Ο Μίλτος Σαχτούρης θα απευθυνθεί στους εχθρούς της άνοιξης λέγοντας πως…«αυτή όμως με κρότο ανάβει ένα- ένα τα λουλούδια της, στα μάτια τους τα ρίχνει για να τους στραβώσει». Και θα πει επίσης:

«Να κριθεί κάθε Άνοιξη από τη χαρά της από το χρώμα του το κάθε λουλούδι από το χάδι του το κάθε χέρι απ’ τ’ ανατρίχιασμά του το κάθε φιλί»