Της Μαρίας Τσαγγάρη
Το 1974, τετρακόσια δεκαπέντε παιδιά ηλικίας 6 μέχρι 14 χρονών επιβιβάστηκαν στο πλοίο Πάτρα με προορισμό τον Πειραιά και μετέπειτα τον Πύργο Ηλείας καθώς οι γονείς τους είχαν χάσει τα πάντα και προσπαθούσαν να τα προστατέψουν από την αβεβαιότητα που επικρατούσε στην Κύπρο.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Μιχάλης Μιχαήλ “Δεν μας είπαν πολλά πράματα. Ούτε πόσο καιρό θα μείνουμε ούτε τι θα κάνουμε. Πήγαμε εκεί στο λιμάνι. Όσα παιδιά έρχονταν, έμπαιναν στο πλοίο είχε παιδιά που έρχονταν με ένα παντελόνι”.
Η κοινότητα Ηλείας άνοιξε σπίτια και αγκαλιές για τα προσφυγόπουλα από την Κύπρο το 1974, τα οποία έμειναν εκεί από τον Σεπτέμβριο μέχρι τον Ιούνιο.
AdvertisementΜιχάλης Μιχαήλ
“Ο κόσμος ακόμα κι αυτός που δεν θα είχε επαφή μαζί μας μπαίνοντας στο νομό σε κάθε χωριό σταματούσαν τα λεωφορεία στην πλατεία, χτυπούσαν οι καμπάνες μαζευόταν ο κόσμος και γινόταν χαμός. Νιώθαμε την προστασία, αυτή την αγάπη και όλα αυτά αλλά πάλι υπήρχε μέσα ο φόβος παρακάτω τι γίνεται”;
Το ερώτημα πού προκύπτει είναι γιατί η κοινότητα Ζυγίου αναμένει το χειρότερο από τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα και τα φοβάται.
Όμως το μήνυμα, μέσα από τα βιώματα αυτών των ανθρώπων ξεκάθαρο.
Μαρίνος Κλεάνθους“Η ζωή μας δίνει λίγες ευκαιρίες για να δείξουμε πόσο άνθρωποι είμαστε ας το αρπάξουν και οι φίλοι μας στο Ζύγι να δείξουν πόσο μεγάλοι άνθρωποι μπορούν να είναι κι αυτοί”.
