Στις μεγάλες ανόδους και ιδιαίτερα στις μεγάλες καθόδους του, ο άνθρωπος αναζητά τις τέχνες για να μιλήσουν αυτές όπως μόνο εκείνες ξέρουν. Έτσι οι τέχνες και οι καλλιτέχνες δεν θα μπορούσαν να σωπάσουν, να μην βγουν στους δρόμους και να ουρλιάξουν για το έγκλημα που επηρεάζει όλο τον πλανήτη, τη χώρα, τη γειτονιά, το σπίτι μας. Την έμφυλη βία. Τις γυναικοκτονίες.

Cancion sin miedo. Τραγουδάμε χωρίς φόβο. Το τραγούδι – ύμνος κατά των γυναικοκτονιών που έχει τις ρίζες του στο Μεξικό με την Vivir Quintana να το ερμηνεύει έχοντας στο πλευρό της δύο μητέρες γυναικών που έπεσαν θύματα γυναικοκτονιών.

Τους στίχους αυτούς θα σιγοτραγουδήσουν ή και θα βροντοφωνάξουν γυναίκες σε κάθε χώρα. Η ελληνική απόδοση του τραγουδιού έρχεται από τις θηλυκότητες της Ανοιχτής Ορχήστας.

Πολλά και γνωστά είναι τα τραγούδια που στους στίχους τους κουβαλούν τη βαθιά ριζωμένη στην κουλτούρα έμφυλη βία. Στίχοι που περιγράφουν εγκλήματα, που περιγράφουν σκηνές βίας και γυναικοκτονίες. Όπως τα νέα της Αλεξάνδρας που…αλλιώς μας τα λέει το τραγούδι. 1961, η νεαρή Αλεξάνδρα δολοφονείται από το θείο της όταν αντιστέκεται στον βιασμό. Τον Ιούνιο του 2021, η σκηνοθέτης Βάσια Ντούλια ξαναγράφει τους στίχους του τραγουδιού βασισμένη στα…πραγματικά νέα της Αλεξάνδρας…στη γυναικοκτονία της.

Κόκκινα παπούτσια. Το 2009 η Μεξικανή καλλιτέχνιδα Elina Chauvet θα βρεθεί στην Σιουδάδ Χουάρες. Ζώντας εκεί θα περάσουν από τα μάτια της δεκάδες φωτογραφίες εξαφανισμένων γυναικών, για να διαπιστώσει πως επρόκειτο για νεαρά και φτωχά κορίτσια που στις πλείστες των περιπτώσεων, εργάζονταν σε βιοτεχνίες ή καταστήματα υποδημάτων. Εκεί θα γεννηθεί η ιδέα για τα κόκκινα παπούτσια που θα δηλώνουν εμφαντικά την απουσία των κοριτσιών. Έκτοτε, κόκκινα παπούτσια θα αρπάζουν τα βλέμματα περαστικών σε πόλεις ανά τον κόσμο, καταγγέλλοντας το έγκλημα της γυναικοκτονίας.

Χωρίς όνομα. Είναι η εγκατάσταση του καλλιτέχνη Vahit Tuna. 440 γυναικεία τακούνια, 440, όσες και οι γυναικοκτονίες που καταγράφηκαν στην Τουρκία μόνο το 2018.

Το 2022 θα φιλοξενηθεί στο νησί μας η έκθεση She’s gone, η οποία αρχίζοντας από το Ισραήλ, θα περάσει από διάφορες χώρες για να καταλήξει στη Νέα Υόρκη, στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών. Είναι τα ρούχα γυναικών που δολοφονήθηκαν από τους συντρόφους τους. Της Ελένης Τοπαλούδη, της 18χρονης Κατερίνας Χαραλάμπους…

Είναι η ροζ ελληνική σημαία. Το συμβολικό έργο της Γεωργίας Λαλέ για τις γυναικοκτονίες και τη βία κατά των γυναικών που κατέβηκε από το ελληνικό προξενείο στη Νέα Υόρκη αφού προκάλεσε πολιτικές αντιπαραθέσεις και κοινωνικές αντιδράσεις, για να βάψει λίγες ημέρες μετά, στις 8 Μαρτίου 2024, στη γιορτή της γυναίκας, την Αθήνα στα ροζ.

Κι ύστερα είναι οι στίχοι του Ορέστη Ντάντου που μιλούν για μια γυναίκα που φορώντας φουστάνι και τακούνια περπατά αμέριμνη στους δρόμους…χωρίς να τρομάζει πλέον τα τέρατα που την κρατούσαν αιχμάλωτη.

«Σύντομα θα βγει μια βόλτα μες στην πόλη, θα την κοιτάζουν όλοι, μα αυτή θα αδιαφορεί. Κάποια Κυριακή φουστάνι και αέρας, γελώντας θα αφεθεί στο άπλετο φως της μέρας. Τακούνια για καρφιά, να εκδικηθεί η ομορφιά.»