Σάββας Χρυσοστόμου. Ή…Σαής. Ο μουσικός που ακούει όσα «εν μες τη ψυσιή» του, παίζει με τα «χρώματα» του νησιού μας και μας μιλά όπως καλύτερα ο ίδιος ξέρει, μουσικά και…κυπριακά.
«Σαή ελαλούσαν με στο στρατό οι Λευκωσιάτες για να με περιπαίξουν που ήμουν Παφίτης τζαι έτσι λίο η οικογένεια μου ποτζεί ποδά. Όταν αποφάσισα ότι εν να ξεκινήσω να ασχολούμαι με την κυπριακή διάλεκτο τζαι το κυπριακό στοιχείο στη μουσική, είπα ότι εν να το βάλω σαν αντίδραση που με περίπαιζαν ότι εν χωρκάτικο το Σαής αλλά δείτε τι τελικά μπορεί να είναι το Σαής.»
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Η ξενιτιά μέσα από την πέμπτη τέχνη
«Είπα ότι τούτο το πράμα θέλω να κάμω, να εκφράζομαι με τον τρόπο που έμαθα να νιώθω. Κάθε φορά που πάω να γράψω στη νεοελληνική νιώθω ότι περιπαίζω με εμένα, αφού άλλωσπως το νιώθω.»
Για τον Σαή δεν υπήρξε το ερώτημα αν θα ασχοληθεί με τη μουσική. Είναι λες και γεννήθηκε μέσα σε αυτή, λες και η ανάσα του περνά μέσα από το χαρτί, μέσα από το πεντάγραμμο και έπειτα αφήνεται στον αέρα.
«Ως πριν λίο τζαιρό ενόμιζα ότι εν να εκφραστώ μέσα από την τέχνη μου αλλά μπορείς να εκφραστείς, να γράψεις ένα τραούδι τζαι να το αφήσεις για πάντα μέσα σε ένα συρτάρι αλλά εσύ εκφράστηκες. Εγώ έχω ανάγκη να το επικοινωνήσω με τον κόσμο, να το φκάλω έξω τζαι τζείνα ούλλα που νιώθω τζαι σκέφτομαι το συγκεκριμένο διάστημα να μπορώ να τα επικοινωνήσω έξω στον κόσμο. Εν γίνεται ας πούμε, εν μπορώ δίπλα μας να σκοτώνουν μωρά τζαι να μεν το μιλήσω με τον κόσμο, να πω ρε παιθκιά είντα που γίνεται δαμαί; Θωρούμε τι γίνεται»
«Ήταν «το κλάμα του μιτσή», ήταν το πρώτο που έγραψα στα κυπριακά. Ήταν όταν εβρέθηκε ο μιτσής ο Αϊλάν, είδα τζείνη την εικόνα εσυγκλόνισε με τζαι είδα τα κόμμεντς που κάτω, εσοκαρίστηκα παραπάνω, δεν ξέρω, ήταν αδιανόητο, απάνθρωπο. Ήθελα να μιλήσω κάπως τζείνου του κόσμου, να του πω την ιστορία τούτου του μιτσή.»
Οι στίχοι του, η μουσική του…αναπόφευκτα πολιτική. Μιλά για όσα ίσως αποφεύγουμε να μιλήσουμε, για όσα σκέφτεται, για όσα τον απασχολούν και νιώθει την ανάγκη να μας επικοινωνήσει.
«Που τη στιγμή που εν να πεις «ουτοπία» έβαλες ένα σύνορο, ότι ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει ως τζαμαί. Εν μπορώ να σκέφτομαι ότι εν μπορεί ο άνθρωπος να σκεφτεί οτιδήποτε, να το σκεφτεί, εν τζαι λαλώ σου ότι μπορεί να γίνει σήμερα ή αύριο, να το σκεφτεί τζαι να βάλλει τες βάσεις τζαι σιγά σιγά εν να φτάσει τζαμαί που θέλει, μπορεί να εν σε 1000 χρόνια, μπορεί να εν σε 50, αν δεν ξεκινήσεις εν θα γίνει ποτέ.»
Και μετά τα χρώματα που μας ξεδίπλωσε, φαίνεται πως θα μας μιλήσει για…συναισθήματα.
Advertisement«Η επόμενη δουλειά από ό,τι βλέπω από τα όσα γράφω ως τωρά, εν λίο πιο εσωτερικά, εν λίο πιο, εν να γράψω μέσα ας πούμε για τον φόο. Τι εν ο φόος, εν κάτι που είχα πάντα μέσα μου, εν πάντα κακός, εν πάντα τζείνο το άσιημο το συναίσθημα; Τι δύναμη σου διά ο φόος.»
«Ο κάθε άνθρωπος εν με τον τρόπο του που μπορεί να πολεμήσει τζαι να βοηθήσει τον δίπλα του, όπως μπορεί τζείνος. Ο κάθε άνθρωπος να εμπνεύσει τον δίπλα του. Τούτο εν το όπλο μου εμένα τζαι σιαίρουμαι που εν τούτο το όπλο μου τζαι εν μπορεί να προκαλέσει τουλάχιστον κακό σε κάποιον απέναντι μου.»
* Ιδιαίτερες ευχαριστίες στη Μικρή Άρκτο που παραχώρησε το χώρο της για τη διεξαγωγή της συνέντευξης
