Ο θάνατος του 47χρονου Γιώργου Δημητρίου λόγω κορωνοϊού σόκαρε το παγκύπριο… Φιλικό του πρόσωπο, ο Λοΐζος Λοΐζου, αποφάσισε να δημοσιοποιήσει τη δική του περιπέτεια με τον κορωνοϊό στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα για το πως σώθηκε από τη νόσο Covid-19, την ίδια νόσο που στοίχισε τη ζωή στο φίλο του…
Advertisement“Δεν είχα πρόθεση να δημοσιοποιήσω την εμπειρία μου αλλά ο θάνατος του φίλου του Γιώργου Δημητρίου με σόκαρε, με σόκαρε ο τρόπος που έφυγε, με σόκαρε η ανευθυνότητα κάποιου/ων κληρικών και κάποιου/ων γιατρών που με ευκολία αραδιάζουν τις εξυπνάδες και τα πιστεύω τους χωρίς τεκμηρίωση. Το θρησκευτικό ρητό λέει Άκουε και μη, ερεύνα ΟΧΙ Άκουε και μη ερεύνα. Δεν πρέπει να είμαστε άβουλοι, επιβάλλεται να διερευνούμαι, να διαβάζουμε και να ακούμε όσους τεκμηριωμένα παρουσιάζουν γεγονότα. Δεν είμαστε αρνιά γι αυτό δεν ακολουθούμε την αγέλη με τα άβουλα όντα που απλά βελάζουν από χαρά γιατί έγιναν όχλος.”
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Προσθέτει ότι όλα είναι θέμα σεβασμού…
“Σεβασμός σε όσους δεν επιθυμούν να εμβολιαστούν φτάνει να έχουν τον ανάλογο σεβασμό στην απόφαση της πλειοψηφίας που επέλεξε να εμβολιαστεί. Δεν μ ενοχλεί που πίνεις και καπνίζεις, που τρως ότι σου αραδιάσουν από το κουτί μην με ενοχλείς όμως που αποφάσισα να εμβολιαστώ και να υπογράψω να εμβολιαστούν και τα παιδιά μου. Είναι συνειδητή, προσωπική μου επιλογή.”
Εξηγεί ωστόσο ότι ο λόγος που ο ίδιος μολύνθηκε είναι επειδή “κάποια ανεύθυνη αρνήθηκε να υπογράψει για να εμβολιαστεί το παιδί της”.
“Ναι εγώ γνωρίζω ότι σώθηκα από τα χειρότερα επειδή ήμουν εμβολιασμένος. Κόλλησα όμως επειδή κάποια ανεύθυνη αρνήθηκε να υπογράψει για να εμβολιαστεί το παιδί της, και από κάπου εκεί κόλλησα κι εγώ. Σκέψου ξανά, ίσως να είμαι κι εγώ λίγο διαβασμένος, ίσως να είμαι κι εγώ ένας μέτριος Χριστιανός Ορθόδοξος με λίγη πίστη στον θεό.”
Και παραθέτει τη δική του περιπέτεια με τη νόσο, τα συμπτώματα που είχε και την ημέρα που εισήχθη στο νοσοκομείο αναφοράς για να βγει τελικά μετά από μια ώρα αφού όπως του είπαν, το εμβόλιο “δημιούργησε ασπίδα προστασίας”.
Στις 15 Αυγούστου και αφού νοσούσαν ήδη τα τρία μου παιδιά, βρέθηκα μετά από καθημερινούς ελέγχους, θετικός στον κορωνοιό. Συμπλήρωσα το εμβολιαστικό μου σχήμα τον Απρίλιο, η σύζυγος μου τον Μάιο και τα δύο από τα τρία μου παιδιά το άρχισαν τον Ιούλιο και τον Αύγουστο αντίστοιχα.
Την 2η μέρα άρχισαν τα συμπτώματα, αδιαθεσία, πυρετός, πόνος στα κόκκαλα, όσφρηση στο μηδέν, γεύση καθόλου, όρεξη για φαί καθόλου (αυτό μου απέδειξε ότι τα πράγματα θα είναι δύσκολα ). Δεν ήταν έντονα αλλά ήταν εμφανή.
AdvertisementΜέχρι την 4η προς 5η μέρα ήταν γριπούλα, παρόλο που ακόμα και ο πονοκέφαλος ήταν περίεργος, παράξενος, δεν ήταν ο κοινός πονοκέφαλος. Γενικά το σώμα και το μυαλό μπήκε σε αδράνεια. Αδυνάτισε η σκέψη μου και κατάλαβα ότι το μυαλό μου δεν μπορούσε να ελέγχει πράγματα.
Την 5η μέρα και μετά και μέχρι την 9η οι δυνάμεις μου με εγκατέλειψαν εντελώς, τόσο οι σωματικές όσο και οι πνευματικές. Νομίζω ότι βασάνιζα ότι υπήρχε κοντά μου, δίπλα μου. Τους αγαπημένους μου ανθρώπους, αυτούς που ήταν δίπλα μου και αυτούς που ήταν νοερά δίπλα μου. Οι πυρετοί δεν κατέβαιναν ενώ οι πόνοι στα κόκκαλα ήταν ανυπόφοροι. Είμαι σίγουρος ότι παραμιλούσα και πρέπει να έλεγα διάφορα, δεν μου είπε κανένας τίποτε ακόμα από τις εμπειρίες του μαζί μου . Το Σάββατο 21 Αυγούστου ήταν η χειρότερη μέρα, το απόγευμα με πήγε η σύζυγος μου στο νοσοκομείο αναφοράς για εκτίμηση της κατάστασης. Ο γιατρός στην μονάδα με εξέτασε ενδελεχώς και μου είπε μετά από μια ώρα ότι πρέπει να επιστρέψω στο σπίτι. Μου εξήγησε διάφορα, μου εξήγησε και αυτός όπως και άλλοι φίλοι, γιατροί και νοσοκόμοι γιατί ήμουν τυχερός; Πως και γιατί το εμβόλιο με προστάτευσε, πως δημιούργησε ασπίδα προστασίας στο σύστημα μου και το ΟΞΥΓΟΝΟ μου ήταν πάντοτε ψηλά.
Είναι αλήθεια ότι όλες τις δύσκολες μέρες ήταν παρηγοριά μου η σκέψη ότι κάποιοι βασανίζονται και κινδυνεύουν στο νοσοκομείο, μακριά από τις οικογένειες τους.
AdvertisementΗ 10η μέρα ήταν κάπως μαγική, όπως μου είπε ο προσωπικός μου γιατρός, ο αγαπημένος μου Αντώνης Αρτυματάς (νοσοκόμος στο νοσοκομείο αναφοράς) ο αγαπημένος μου επίκτητος θείος και γιατρός Μιχάλης Ζουβάνης, ο αγαπημένος μου, ο νούσιμος μου πνευματικός Πάτερ Αναστάσιος Ισαάκ, και η ερευνήτρια μου, η Fotini. Άρχισε η αντίστροφη πορεία. Η αποκατάσταση, το μυαλό και το σώμα άρχισαν να επανέρχονται. Γνωρίζω ότι θα μου πάρει μέρες ακόμα. Υπομονή, θα έρθει η ώρα της πλήρους επαναφοράς!!!
Ευχαριστώ την σύζυγο μου που έγινε και νοσοκόμα για να μας φροντίσει ακόμα μια φορά!
