Τη δική της εμπειρία με τον κορωνοϊό μοιράζεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η Φρόσω Δημητρίου, μέσα από την οποία απαντά στους αρνητές και διηγείται τις δύσκολες και αγωνιώδεις στιγμές που πέρασε την περίοδο των Χριστουγέννων που όμως ευτυχώς είχε αίσιο τέλος, ωστόσο για κάποιους άλλους όχι…

Όλα άρχισαν στις 7 Δεκεμβρίου όταν ενημερώθηκε ο πατέρας της ότι είναι επαφή κρούσματος κορωνοϊού, τρεις ημέρες αργότερα ανέπτυξε συμπτώματα ενώ μόλυνε και τη σύζυγό του η οποία ήταν καρκινοπαθής.

“Ήταν 7 του Δεκέμβρη 2020 που μας ειδοποίησαν ότι ο παπάς μου βρέθηκε επαφή με κρούσμα. Μέχρι τις 10 του Δεκέμβρη εμφανιστήκαν και τα πρώτα συμπτώματα. Λέω μέσα μου εννά του περάσει, εν δυνατός, παρπατά, πάει θάλασσα τζαι στο κάτω-κάτω εν για τον παπά μου που μιλούμε! Τον έβλεπα κάθε μέρα σιγά-σιγά να μαρανίσκει. Εστάματησεν να τρώει δεν μπορούσεν ούτε να κοιμηθεί. Στο μεταξύ εκόλλησεν τζαι την μάνα μου, μας έπιασε το άγχος γιατί ως πρώην καρκινοπάθης η μάμα με χάλια ανοσοποιητικό από τις χημειοθεραπείες εφοούμασταν για το χειρότερο. Που να ξέραμε ότι το χειρότερο ήταν να μας έρτει που αλλού.”

Ο πατέρας της χρειάστηκε να νοσηλευτεί στο Νοσοκομείο Αναφοράς.

Advertisement

“18 Δεκεμβρίου και ώρα 06:03 το πρωΐ κτυπά το τηλέφωνο, ήταν η μάμα μου. ‘’Τον παπά σου επήραν τον μέσα τα ξημερώματα’’(Δαμέ η καρδία μου κυριολεκτiκά άφησε κτύπο πίσω). Πρώτο σοκ δεν ήξερα τι να πω, δεύτερο σοκ κλαίω, ‘’μεν κλαίεις πρέπει να είσαι δυνατή’’, κλείω το τηλέφωνο ο εγκέφαλος μου ξεκινά να δουλεύει με ηλιγγιώδη ταχύτητα, πως έγινε, γιατί, με ποιον να επικοινωνήσω και πολλά άλλα ερωτήματα. Επήραν τον στο νοσοκομείο Αμμοχώστου.”

Και περιγράφει τα αισθήματα και τις φοβίες τους…

Advertisement

“Όταν επήα στην αδερφή μου την μικρή μου λέει, Φρόσω είδα τον παπά σου την ώρα που τον εβάλλαν μέστην άμπουλα, ο παπάς σου εν θα τα καταφέρει τζαι εγεμώσαν τα μμάθκια της. Τζαι λέει μου ούτε η μάνα σου έννε καλά εν πρέπει να της πούμε τίποτε. Ένιωθα τόσο πολλύν πόνο τζείντην ώρα που εν άντεχα στο γεγονός ότι ένιωθα τόσο ανήμπορη. Εν εμπορούσα να τον δω, εν εμπορούσα να τον βοηθήσω, είχα να τον δω πάνω που 10 μέρες τζαι το μόνο που εσκέφτουμουν ήταν ότι την τελευταία φορά που τον είδα εθυμώθηκα του για πελλάρες, εν γίνεται λέω να είναι τζείνη η τελευταία φορά, εν γίνεται, τζαι να νιώθω ενοχές τζαι να με πιάνουν τα κλάματα τζαι να μεν ξέρω τι να κάμω!”

Η κατάστασή του επέβαλλε τη μεταφορά του στο νοσοκομείο Λευκωσίας για διασωλήνωση.

“Τα κτυπήματα όμως ήταν απανωτά. Ως την νύχτα επήρεν τον τηλέφωνο ο γιατρός τζαι του λέει η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή θα τον μεταφέρουμε στο γενικό νοσοκομείο Λευκωσίας και θα μπεί στον αναπνευστήρα, εντελώς ειλικρινά διούμε του 20% πιθανότητα να το ξεπεράσει. Το μόνο που εμπορούσα να σκεφτώ ήταν τα τελευταία λόγια του γιατρού ‘’Εν πολλά μακρύς ο δρόμος μας’’.”

Τότε πείστηκαν για το πόσο επιθετικός μπορεί να γίνει ο ιός.

“Ως την επομένη εβούηξεν το χωρκό με τα νέα για τον παπά μου, όλος ο κόσμος επέδειξε ένα ενδιαφέρον και μια συμπόνια τρομερή! Τα τηλέφωνα όλων μας κτυπούσαν ασταμάτητα, όλοι ήθελαν να μάθουν για τον Χαμπή τον φίλο τους. Εθέλαν να δουν αν είμαστεν καλά και αν εθέλαμε βοήθεια. Τόση αλληλεγγύη έχω να δω πολλά χρόνια. Μέχρι εκείνη την στιγμή κανείς εν επίστεφκεν στην επικινδυνότητα του ιου! ΚΑΝΕΙΣ!!!”

“Οι μέρες περνούσαν πάρα πολύ αργά, καθόμασταν σε αναμμένα κάρβουνα και περιμέναμε το τηλεφώνημα από το νοσοκομείο”, αναφέρει η Φρόσω. Και τότε, μετά από τόση αγωνία και άγχος ήρθε μικρή ανακούφιση..

Advertisement

“23 Δεκεμβρίου, 6 ημέρες μετά την εισαγωγή με παίρνει τηλέφωνο η δεύτερη μου αδερφή: επήραν μας που το Νοσοκομείο και μας είπαν εντελώς συγκρατημένα ότι είδαν μια πάρα πολύ μικρή βελτίωση. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, εσηκώστηκα πάνω και εκείνη την στιγμή ένοιωσα ότι ανάπνευσα για πρώτη φορά μετά από 6 ημέρες. Ήρτεν μου συγκίνηση ξέσπασα σε λυγμούς. Ήταν η πρώτη φορά μέσα σε 6 ημέρες που με κατέκλεισεν ένα κύμα αισιοδοξίας. Εννά τα καταφέρει ο Χάμπατσος μου λέω, εννά τα καταφέρει. Ο φίλος μου έλεε από την πρώτη στιγμή Daddy Cool, όπως το αγαπημένο τραγούδι του παπά μου, έννα τα καταφέρει μην ανησυχείς.”

Όλα αυτά, σε περίοδο γιορτής και χαράς…

“Στο μεταξύ Χριστούγεννα και μέρες χαράς σε ούλλα τα σπίτια εκτός από το δικό μας. Εδώ άρχισα να συνειδητοποιώ πόσες οικογένειες τραβούν το ίδιο γολγοθά με εμάς, γιατί το κακό δεν θα αναλογιστεί ούτε Χριστούγεννα, ούτε Πάσχα. Θα έρτει να σε έβρει οποιαδήποτε στιγμή και πάντα θε σε βρει απροετοίμαστο, δεν θα σου την χαρίσει, δεν θα σου πει ‘’α, σήμερα έχεις γενέθλια ας έρτω αύριο ας πούμε’’.”

Η περιπέτεια συνεχίστηκε…

“Στις 26 Δεκεμβρίου βγήκε η μάμα μου που την καραντίνα και οι γιατροί την ίδια μέρα αποφάσισαν ότι είχε περάσει πολλές μέρες στον αναπνευστήρα ο παπάς μου και ότι δεν σηκώνει άλλο. Θα ξεκινήσουν άλλα προβλήματα και πρέπει να γίνουν πιο επιθετικοί. Πρέπει να του γίνει τραχειοστομία. Άλλα ερωτήματα γενιούνται, τι είναι αυτό, τι επιπτώσεις θα έχει, γιατί γίνεται, ποιοι ασθενείς το έχουν ξεπεράσει και πως;”

Οι ενδείξεις δυσοίωνες…

“Στις 30 Δεκεμβρίου του έγινε η τραχειοστομία αλλά τα λόγια που ακούαμεν δεν ήταν καθόλου ενθαρρυντικά. Τι να σημαίνει τώρα αυτό; 12 ημέρες στον αναπνευστήρα, 20 ημέρες να τον δω, 13 να του μιλήσω. Να βρίσκεται μόνος στο νοσοκομείο 1 πόλη μακριά και να μην μπορώ να τον δω, κανείς δεν μπορεί να νιώσει πόσο δύσκολο είναι για ένα δικό σου άνθρωπο να θέλεις να του συμπαρασταθείς και να μην μπορείς.”

Λίγο πριν το τέλος του έτους άλλοι ετοίμαζαν γιορτή κι άλλοι έτρεμαν…

“Παραμονή Πρωτοχρονιάς και όλοι σπίτι τους με τους αγαπημένους τους να γιορτάζουν και να κάνουν ευχές και όνειρα για το Νέο Έτος και εμάς η μόνη μας ευχή να επιστρέψει πίσω ο παπάς μας τίποτε άλλο! Περνά και η Πρωτοχρονιά χωρίς νεότερα, χωρίς ενημέρωση γιατί στις γιορτές και στις αργίες δεν υπάρχει αρκετό προσωπικό στα νοσοκομεία για να ενημερώνει τους συγγενείς για την κατάσταση των ασθενών. Εν μας κανεί το γεγονός ότι μας απαγορεύετουν την οποιαδήποτε επίσκεψη, να έχουμε να τον δούμε τόσες μέρες να μεν ξέρουμε αν τον προσέχουν αν κάνουν ότι περνά από το χέρι τους να τον βοηθήσουν, να μην μπορούμε να του μιλήσουμε γιατί ακόμα ήταν σε καταστολή αλλά μια ενημέρωση μια φορά την μέρα να μην μπορούμε να έχουμε; Δεν γίνεται να υπάρχει πανδημία αλλά τα νοσοκομεία μας να είναι υπολειτουργίσημα λόγω εορτών, είναι το λιγότερο αδικαιολόγητοι.”

Ο νέος χρόνος έφερε καλά νέα και μπόρεσαν μετά από 16 ολόκληρες, ατέλειωτες, ημέρες να μιλήσουν και να ανταλλάξουν τις πιο πολύτιμες ευχές…

“03 Ιαννουαρίου 2021, εξύπνησε από την καταστολή μετά από 16 ολόκληρες ατέλιωτες ήμερες!!! Αλλά ήταν ακόμα αδύνατος, έπρεπε να του κάμουν εξετάσεις, να ελέγξουν την μνήμη του. Πολλοί βγαινοντάς από την καταστολή παρουσιάζουν κενά μνήμης, επιπρόσθετη αγωνία. Να ελέγξουν την καρδία του, να ελέγξουν τα άκρα, τους πνέυμονες. Το άγχος και η αγωνία μας να μην έχουν τελειωμό. Από εκείνη την μέρα και έπειτα ο παπάς μου έδειχνε θεαματικά σημάδια βελτίωσης. Την πρώτη φορά που μας τον εβάλαν να του μιλήσουμε μέσω του Whats-Up εν επίστεφκε στα μμάθκια του ότι μας έβλεπεν μπροστά του, εν επίστεφκε ότι είμαστεν ζωντανοί.”

Τα λόγια του πατέρα της και το μήνυμα της Φρόσως υπενθυμίζουν πόσο πολύτιμη είναι η ζωή και ότι πρέπει να τηρούμε τα μέτρα για να μην ζήσει άλλος άνθρωπος παρόμοιες στιγμές.

“Ήρτε πίσω σπίτι του στις 27 Ιαννουαρίου 2021, 1, 1/2 μήνα μετά. Ο ίδιος λέει επήα τζαι ήρτα πίσω ξανά, γιατί όσο ήταν σε καταστολή επέρναν και ο ίδιος τον δικό του γολγοθά. Για 16 ολόκληρες μέρες εζούσεν ένα μόνιμο εφιάλτη, 24 ώρες το 24ώρο. Για 16 όλοκληρες μέρες επάσχιζε ούλο του το σώμα για οξυγόνο. 16 ολόκληρες μέρες είχε σύμμαχους τα μηχανήματα που τον υποστήριζαν, τους γιατρούς, τους νοσοκόμους τζαι τες προσευχές όλων μας! Τζαι ακόμα έχει πολλύ δρόμο μπροστά του 4 μήνες μετά. Ο δικός μου ο παπάς εφκήκεν νικητής έχει όμως πολλούς που εν τα εκαταφέραν, εν έχω κάτι καλύττερο να πω για επίλογο. Όσο και αν δεν το πιστεύκετε έχει κόσμο που έν εστάθηκεν τυχερός και οικογένειες που έν εξαναντάμωσαν με τους δικούς τους, εν τους αγκάλιασαν για τελευταία φορά, εν τους είπαν ότι αγαπούν τους!”