Είναι η Μαριάμι Γουέλο. Η μαθήτρια του Λυκείου Κύκκου Α΄ που παρέλασε υπερήφανα με παραδοσιακή στολή κρατώντας την γαλανόλευκη στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου.

Τι και αν μετέχει της Ελληνικής παιδείας, το κορίτσι αυτό κινδυνεύει με απέλαση μαζί με την οικογένεια της.

Στις 11 Μαρτίου η Μαριάμι και οι γονείς της έλαβαν επιστολή απέλασης από την Κύπρο, μέσω της οποίας τους γνωστοποιείται ότι απορρίφθηκε η αίτηση ασύλου τους.

“Σε σχέση με τα κριτήρια της ΕΕ δεν μπορούν να μας προστατεύσουν, ουσιαστικά αυτό λένε”

Συναντήσαμε την Μαριάμι και την οικογένεια της στο σπίτι τους στον Άγιο Δομέτιο. Εκεί όπου ζει τα τελευταία 4 χρόνια, όταν εκδιώχθηκαν από την χώρα τους την Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό.

Περήφανοι άνθρωποι οι γονείς της δεν κρύφτηκαν ποτέ πίσω από τα επιδόματα. Πάλεψαν σκληρά, εμαθαν ελληνικά, έστειλαν τα τρία παιδιά τους σε σχολεία, βρήκαν δουλειές. H προσαρμογή για την Μαριάμι δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση.

Advertisement

“Στην αρχή δεν είχα πολλούς φίλους, άρχισα μαθήματα ενίσχυσης της γλώσσας και έτσι προσαρμόστηκα στο σχολείο, ήταν πιο ευκολο για μένα, επειδή έμαθα από την πρώτη χρονιά”

Ο εφιάλτης του ρατσισμού, κτύπησε και την δική της πόρτα

“Στις αρχές νοιώθεις το επειδή σε βλέπουν λίγο άσχημα και βλέπεις τα μάτια τους πως σε βλέπουν, αλλά σκέφτηκα ότι ξέρω ότι είμαι είμαι διαφορετική. Ώσπου μεγαλώνεις συνειδητοποιείς ότι έχουν κάποιο πρόβλημα”

Παιδί πρότυπο, η Μαριάμι στάθηκε μπροστά στον Πάπα κατά την πρόσφατη επίσκεψη του στην Κύπρο, μιλώντας για το όνειρο της να ζει χωρίς διακρίσεις.

“Δεν το περίμενα ποτέ στην ζωή μου, όταν μου το πρότεινα είπα εγώ; Ένοιωσα σαν όνειρο ότι δεν είναι πραγματικό. Ονειρεύομαι να είμαι ευπρόσδεκτη, ονειρεύομαι ανθρώπους που ενδιαφέρονται για μένα χωρίς καχυποψία”

Νοιώθω την Κύπρο πατρίδα μου, αλλά εκείνη με διώχνει 

Μετά από 4 χρόνια στην Κύπρο η οικογένεια Γουέλο κατάφερε να ορθοποδήσει να ενταχθεί στην κυπριακή κοινωνία. Να γίνει κομμάτι της. Και τώρα… όλος ο κόσμος τους γκρεμίζεται για ακόμη μια φορά.

“Ένοιωθα ότι διώξαμε ήδη, σκέφτηκα θα ξανα πάω πίσω εκεί που δεν μας θέλουν και εδώ που ήρθαμε και μάθαμε την γλώσσα. Είμαι σαν την πατρίδα μου η Κύπρος. Με τα αδέλφια που μιλάμε μόνο ελληνικά μεταξύ μας. Συνήθισα την ζωή εδώ το σχολείο, τους φίλους μου”

Το σχολείο της, συμμαθητές και καθηγητές της θα σταθούν δίπλα της αυτή την δύσκολη στιγμή για την ίδια και την οικογένεια της.

“Θα σταθούν δίπλα μου, μου είπαν να είμαι δυνατή, ότι δεν θα πάω πουθενά”

Η Μαριάμ θέλει να σπουδάσει και να γίνει διπλωμάτης καθώς ονειρεύεται ένα κόσμο ειρηνικό. Σε αυτούς που αποφάσισαν να την διώξουν, στέλνει ένα μήνυμα:

“Θα τους παρακαλέσω να βάλουν τον εαυτό τους στην θέση μας, γιατί έτσι θα νοιώσουν πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση για αυτούς. Νοιώθω ότι είμαστε στην δική μας χώρα μας και τώρα θα μας διώξουν, Να μπουν στην θέση μας και έτσι να κρίνουν”