“1η του Οκτώβρη το 1987 άρχισε η πορεία του θεάτρου ένα στην Κύπρο.”

Τριάντα πέντε χρόνια έχουν περάσουν από την ημέρα που το “Θέατρο Ένα” έκανε το ντεπούντο του και έκτοτε, δεν έπαψε ποτέ να συνεισφέρει στα θεατρικά δρώμενα του νησιού. Και τώρα…ετοιμαζόταν να ρίξει οριστικά αυλαία…

Ανδρέας Χριστοδουλίδης, Ιδρυτής και Καλλιτεχνικός Διευθυντής Θεάτρου ΈναΌταν άρχισε το σχέδιο ΘΥΜΕΛΗ, το Θέατρο Ένα είχε φτάσει στο ύψος χορηγίας 275 χιλιάδων ευρώ τον χρόνο και τώρα είναι 25 χιλιάδες για έξι μήνες, δηλαδή δεν μπορεί, κι αυτός ήταν ο λόγος που αποφασίσαμε να κλείσουμε το θέατρο διότι δεν μπορούσαμε, ήταν απλά μαθηματικά, δεν μπορούσαμε να προσφέρουμε στους συνεργάτες μας, στους υπαλλήλους μας, ούτε καν μισθό πείνας πλέον.

Την υστάτη όμως παρενέβη ο Υφυπουργός Πολιτισμού Γιάννης Τουμαζής, για να κρατήσει ανοιχτές τις κουίντες του θεάτρου, προαναγγέλλοντας μάλιστα στον Alpha χορηγίες για όλα τα θέατρα.

Advertisement

“Πρόθεση του Υφυπουργείου Πολιτισμού είναι να στηρίξει άμεσα όλους τους θεατρικούς φορείς της χώρας μας. Παράλληλα με το σχέδιο ΘΥΜΕΛΗ το οποίο μεταφέρθηκε στο Υφυπουργείο Πολιτισμού από τον ΘΟΚ και το οποίο τυγχάνει αναθεώρησης, σύντομα θα ανακοινώσουμε καινούργια χορηγικά προγράμματα τα οποία θα στηρίξουν τόσο τα θέατρα με μακρόχρονη παρουσία στο χώρο, όσο και τις πιο μικρές αλλά και πρωτοεμφανιζόμενες ομάδες.”

“Είναι η δουλειά μιας ολόκληρης ζωής, 35 χρόνια είναι πάρα πολλά γι’ αυτό και μας επηρέασε πάρα πολύ η απόφαση το να το κλείσουμε και μας χαροποίησε ξανά η απόφαση να μην το κλείσουμε αλλά το Θέατρο Ένα για εμένα είναι σαν να είναι ένα παιδί”, αναφέρει ο κ. Χριστοδουλίδης.

Ας γυρίσουμε για λίγο το χρόνο πίσω στην ημέρα που γεννήθηκε αυτό το «παιδί» και την μετέπειτα πορεία του…

“Όταν ήρθα στην Κύπρο σαν νέος σκηνοθέτης το 1980, προσπάθησα να βρω εργασία στα δύο θέατρα που υπήρχαν τότε, ήταν το νέο θέατρο Βλαδίμηρου Καυκαρίδη και ο ΘΟΚ. Δυστυχώς δεν έγινε δυνατή αυτή η συνεργασία, οπότε για αρκετά χρόνια έκανα από μόνος μου κάποιες μικρές παραγωγές μέχρι που αποφάσισα ότι είτε πρέπει να φύγω από την Κύπρο, είτε να έχω στέγη. Έτσι, άρχισα να ψάχνω για στέγη και στο τέλος βρήκα αυτόν τον χώρο.”

Κάπως έτσι λοιπόν, στο κτίριο της οδού Αθηνάς, πλάι στην πύλη Αμμοχώστου στην παλιά Λευκωσία, μπήκε η επιγραφή «Θέατρο Ένα». Γιατί όμως πήρε αυτό το όνομα;

– Επειδή βρήκα πάρα πολλές δυσκολίες και πολλά «όχι» στην πορεία, ήθελα έτσι να δείξω, ήμουν αντιδραστικός, και γι’ αυτό ονομάστηκε Θέατρο Ένα.

– Με ποια δηλαδή λογική;

– Ότι ήταν το καλύτερο θέατρο, το νούμερο ένα ας πούμε.

Στο σανίδι του θεάτρου αυτού ζωντάνεψαν μεγάλα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου, μέσα από τις ερμηνείες μεγάλων Κυπρίων ηθοποιών.

“Τα ανεμοδαρμένα ύψη που ήταν κατά τη δική μου γνώμη μια από τις καλύτερες παραστάσεις του θεάτρου ένα, ο Πατέρας του Στρίνμπεργκ πριν από πάρα πολλά χρόνια, το έργο που πάει λάθος που είχε τεράστια επιτυχία, οι Βάκχες του Ευριπίδη, Αντιγόνη, που έγινε μέσα στο θέατρο, τραγωδία σε εσωτερικό χώρο που ήταν και αρκετά πρωτότυπο για την Κύπρο.”

Καλεί το κράτος να επενδύσει στον πολιτισμό γιατί…

“Αν είχαμε πιο πολλά χρήματα, το πρώτο που θα ήθελα θα ήταν να μεγαλώσουν οι μισθοί των ηθοποιών, μετά να δίνονται πιο πολλά χρήματα στις παραγωγές, αναγκαζόμαστε και κάνουμε πολλούς συμβιβασμούς όσον αφορά τις παραγωγές, ανακυκλώνουμε συνέχεια τα ίδια σκηνικά γιατί δεν έχουμε λεφτά να αγοράσουμε καινούργια. Αυτό έχει καταντήσει πλέον δύσκολο και πολύ κουραστικό. Πρέπει το κράτος να αποφασίσει κάποια στιγμή, ναι θέλουμε να υπάρχουν θέατρα ή δεν μας ενδιαφέρουν τα θέατρα.”